пайтда лекторлар гуруҳи дея аталадиган бўлимда икки киши бўлиб, бошлиғим ғаллаороллик содда ва дўлвор киши Неъмат Абдусаидов эди.
Етмиш олтинчи йилнинг бошларида Иттифоқдаги барча республика, автоном республика ва вилоятларнинг лекторлари Москвада малака оширадиган курсга чақирилди.
Шунда илк бор Душанбе-Москва поездига ўтириб Москвага йўл олдим. Бошлиғим, улфат инсон Неъмат ака коньякни отиб, қазини газак қилиб яйрар, мен эса у кишининг ажойиб ҳангомларини тинглаб, хизмат қилардим.
Еттинчи қават навбатчисидан ўзимга тегишли хона калитини олиб эшикни очдим. Жомадонимни ерга қўймоқни унутиб деразадн кўзим тушган манзарага лолу ҳайрон тикилиб қолдим.
Қаршимдаги меъморий ҳариқа, чиройли черков ва унинг орқа томонидаги Кремль манзараси сўз ила ифодалаб бўлмас даражада гўзал, бетакрор эдики, илк кўрган киши ҳайратдан қотиб қоларди.
Китобларда кўрганим Василий Блаженний собори ва ундан наридаги Кремль миноралари манзараси оппоқ қор фонида антиқа кўринарди.
Сизга ҳикоя қилажагим воқеа содир бўлганда биз "Россия" меҳмонхонасининг Кремлга қараган иккинчи қаватидаги ресторанда оқшом емагини еб ўтирар эдик. Ресторан икки қанотли бўлиб, ўнг томони халқ учун, сўл томонидаги зал халқ депутлари учун эди. Биз депутатлар томонида ўтирардик.
– Мен сизга айтаётган воқеа худди мана шу залда содир бўлган, – дея латифа сўйламоқда давом этарди Неъмат ака.
Даврамизда Самарқанд вилояти партия комитетининг лектори, иқтисод фанлари номзоди, йигирманчи асрдаги дўстимиз Нурислом Тўхлиев ҳам бор эди.
– Бизнинг сариқумлик машҳур чўпон, Социалистик Меҳнат Қаҳрамони, СССР Олий Советининг депутати Асқар Қўзиев биринчи Москвага, сессияга келганида тушлик учун шу залга кирибди. Кутибди, кутибди, ҳеч официантка келмас эмиш…
– Абизиянка! – дебди ниҳоят тоқати тоқ бўлиб ёнидан ўтиб кетаётган қизга.
– Ну пожалуйста, не оскорбляте! Чего хотите? – дебди официантка ҳайрон бўлиб.
Асқар Қўзиев қотиб колибди.
– Асқар не билет! Асқар депутат! Где иззат? Где ҳурмат? – дебди анчадан сўнг ўзига келиб Қўзиев.
Неъмат ака энди латифасини тугатган эди. Нариги зал ва коридорда шовқин-сурон, тўс-тўполон бошлаиб қолди.
– Қочинглар! Меҳмонхонага ўт кетди! – дея ҳайқирди ёнимиздаги столда ўтирганлардан бири ўрнидан туриб қочаркан. – Шимолий блокдан бошланибди!
Ур-сур, тўпалон бошланганди. Одамлар бир-бирини туртиб, босқилаб ташқарига отилишар, коридорда меҳмонхона ходимлари:
– Хоналарингизга чиқиб, юкларингизни олиб тушинг, лифтлар ишламоқда! – дея бақиришарди.
Биз ҳам еттинчи қаватдан юкларимизни олиб лифтни ҳам бекламай зинапоя орқали биринчи қаватга югуриб тушдик.
– Шимолий блокдан бошланибди. Бизнинг ғарбий блокка етиб келгунига қадар ўчиришади! – дейди тили бўғзига тиқилиб Неъмат ака юкларини бир четга қўяр экан. – Кетмаймиз. Ёнғинни ўчиришгач, хонамизга чиқиб ётамиз.
Ташқаридаги автобуслар истаганларни бошқа меҳмонхоналарга олиб кетарди.
Ойнадан
