сен билан биз ҳам камида вазирлар бўлишимиз керак. Шарти шундақа.
Раҳмонали Учқуннинг кираверишдаги меҳмонхонасига қўнди.
Учқуннинг ҳовлиси баайни карвонсаройнинг ўзгинаси бўлибди. Эрталабдан буён кимлар кириб чиқмади бу ҳовлига. Кирган борки Учқундан нариги хонада топшириқ оляпти, катта-катта пул беряпти. Толиб айтганидек, Бўтанинг энг ишончли одами, чоғи.
Кечга бориб икков алоҳида тараддуд кўришди.
– Бугун Бўта ака обкомни биринчи секретари, ички ишлар бошқармаси бошлиғи, прокурор билан банд бўлди. Муҳим масалаларни ҳал қилишяпти. Кечки пайт Тошқўрғондаги уйига боради. Район марказида кутиб оламиз. – Учқун бўлари гапни айтиб қўя қолди.
Эрталаб Раҳмонали уч кундан буён ўсётган соқолини атайин олмади. Соқолининг ўсиқлиги, Бўтада яхшироқ таассурот қолдиради, деган ўйга борди у.
Тошқўрғон – Наманган шаҳридан ўн икки чақирим чамаси узоқликдаги туман маркази. Қир пастекислигида жойлашган шаҳарча. Унчалик гавжум эмас. Кечга томон Учқун билан сумка кўтарган Раҳмоналини етказган «Жигули» машинасида икков ўзлари келган тарафга қараб кутиб тураверишди.
– Ҳозир кўрасан, қандай қилиб келишини? – Сонига шапатилаб қўйди Учқун. – Бўта шундай кучайганки, катта-катта амалдорлар ҳам ундан бемаслаҳат бир иш қилмай қўйган. Наманганни ушлаб турган устунлардан бири у. Бўйи пастроқ бўлсаям, тўла, миқти, отаси полвон ўтгани учунми, полвонкелбат. Аммо, калла бўм-бўш! – Шундай деб, Учқун хохолаб кулди.
Раҳмоналининг эса Бўта исмли ўша калласи бўмбўшни кўргиси, билгиси келар, қизиқиши ортиб бораётганди.
Аммо кеч тушиб бораётганига қарамасдан, мақтови ошириб айтилаётган Бўтадан дарак бўлмаётган эди. Раҳмоналининг сабру бардоши тугаётгандек эди.
Ногоҳ, Учқун тилга кирди:
– Ана, келяпти. Кўрдингми?
– Қани? – Раҳмонали кимсасиз кўчага тикилиб, ҳеч нарсани кўрмас, уёқдан-буёққа ўтаётган машиналардан ўзгаси кўзларига кўринмаётган эди.
– Э-э, ҳов ана, йўл ўртасидаги оқ чизиққа қара. Ўртасида катта-катта қадамлар ташлаб келаётган одамни кўряпсанми? Бўта деганлари шу! – деб Учқун ўнг қўлининг кўрсаткич бармоғини олдинга бигиз қилиб кўрсата бошлади.
Ана ўшандагина катта йўлнинг қоқ ўртасидаги оқ чизиқ устидан шахдам қадамлар ташлаб яқинлашаётган, Учқун айтганидек, миқти, тўладан келган ўттиз ёшга етиб-етмаган йигитни кўриб, Раҳмонали лабларини чўччайтирди. Бошига Наманганча дўппи кийган, эгнида оқ яктак, қорни сал дўмпайган оёғидаги зобитларнинг ялтироқ ғижим этигини кўз-кўз қилиб келаётган қорачагина йигит…
– И-я! – деб юборди Раҳмонали, ажабланиб. – Елкасидаги нима? Автоматми? Ёппирай!..
– Ҳа-да, ҳалигинда айтдим-у, роса кучайган… Автоматни Наманган шаҳрида елкасига осиб юрибди-ю. Унга фарқи қолмаган. Ғиринг деганни – пақ этказади, тамом.
– Ахир, мелиса… индамайдими?
Раҳмоналининг бу гапини
