խոնավ՝ աշխարհից կտրող,
շունչն էին փչում՝ մռայլ և անձայն:
Պատերը մեռնող զգացումների պես
մի մոմի լույսի կարոտ էին զգում,
թեթև շոյանքի և մի այլ խոսքի,
որ սև մենության շղարշը քաշեր:
3
Մի հայ էր կանգնած մեծ խաչի առջև՝
աղոթում էր լուռ:
Եվ մտքերը նրա տրոփուն, անողոք,
ինչպես բորբոքված լեփ-լեցուն անդունդ,
խեղդելով թշվառ աղոթքը անձայն,
ելնում էին վեր,
և հառաչը նրանց,
ձեռքերի նման չորացած և սև,
որ ճահճի միջից ձգվում են լարված,
ահռելի ուժով նետվում էր երկինք:
Եվ կայծակնահար երկինքն Աստծո
անճար, անիմաստ հառում էր նրանց:
Խղճուկ քարոզները Աստծո նվիրած
մի պայծառ հանդես արտաբերեցին,
և հրաբուխ դառած այդ հայի հոգին
ժայթքում էր մի ցավ, անաստվա՛ծ մի ցավ,
որն իշխում էր նրա մտքերին բոլոր
և արյունը նրա մակարդում նրա մեջ:
Մեծ խաչի առաջ, սև խաչի առաջ
աղոթում էր նա աստծուն անիմաստ,
պաղատված հոգին արցունք դարձնելով:
4
Եվ երբ, կարծես, ոչ մի փրկություն չկար,
երբ մութն էր պատել, ասես, ամեն ինչ,
հույսի մոմերն էլ վառվեցին իսպառ,
վանքերն էլ այրվող դառան գերեզման,
երբ արդեն Ոչինչ օգնել չէր կարող,
այնժամ արթնացավ առնական մի ուժ,
և երկինքն Աստծո
արնաքամ եղած
երկունքում դաժան
մի հերոս ծնեց,
կայծակ մի հսկա,
որն ելավ վայրագ ոհմակների դեմ
և թրով իր սուրբ մահի դեմ կանգնեց:
Օ՛հ, Մհե՛ր,
զինվոր
դու արդարության,
դու անհաղթ մի ուժ,
դու անմահ հավերժ:
Լույսի սիրահար,
արևի աստված,
Օ՜հ, Մհե՜ր, փրկիչ,
փա՜ռք քեզ հավիտյան:
վերջ Բ մասի
Մաս
Գ
1
Անարդարության ծաղիկները սև
մեր հույսի ցանած դաշտում աճեցին,
իսկ երկինքը,
երկինքը անզգա, անտարբեր
նայեց մեր հոսող արյան գետերին,
անզգա, անտարբեր հառեց տանջանքին
անմարդկային և անբնական,
անզգա, անտարբեր հառեց մեր ողբին
և մեր երեսին՝ ուղղված դեպի վեր:
Ո՞վ էր նա, որ իր անաստված ձեռքով,
այս ժողովրդին սև խաչը նետեց,
ո՞վ էր նա, որ իր անաստված ձեռքով
ժողովրդին այս դարձրեց նոր Քրիստոս:
2
Ողբերգական մի պատմություն,
անցավ, գնաց և մոռացվեց:
Բայց նորից երկինք ես հայացքդ ուղղում՝
գտնելու համար
