վրա ամբողջ այս ցավը աշխարհի,
ո՞վ՝ որ ձեռքից բռնած՝ ողջ մարդկությանը
իր ետևից կարողանա տանել
ու խաչվելուց կարողանա ներել
անգամ իրեն անգութ տանջողներին,
ո՞վ՝ որ Աստծո անունը շուրթերին
դեպի երկինք կարողանա ելնել
և խաչն իր մինչ վերջին րոպեն տանել:
5
Բայց երկնքի արգանդն
արնաքամ եղած՝
էլ երբեք, երբեք
հերոս չծնեց:
6
Իսկ այնժամ…
Այնժամ մեր արյան վրա
մի դաշինք կնքվեց.
այն էլ ի՜նչ դաշինք՝
□Մեծ եղբայրության□:
Օ՜հ, Աստվա՜ծ,
Աստվա՜ծ,
թե Մհեր լինեի,
թե ուժս պատեր,
թե խոսքեր լինեին,
թե լիներ մի ճար…
Անձրև էր գալիս…
և կայծակն արնոտ հետքեր էր թողնում
ամպոտ երկնքի այլայլված դեմքին:
Անձրև էր գալիս…
գալիս էր դանդաղ…
և օրը հաջորդ
արևը ելավ ժպիտի նման՝
ամբողջ աշխարհի անտարբերության
մարմնավորացում:
Այդքանից հետո
չպիտի՛ ելներ:
վերջ Գ մասի
Մաս
Դ
1
Ա՜խ, ուղեղն ինչպես դիմանա ցավին,
ա՜խ, տանջանք անվերջ, հիշողության ճիչ:
Արևներ ելան, բայց շողերը նրանց
լույս չտվեցին մեր հյուծված հոգուն:
Մթին էր մնում մի ամբողջ երկիր,
արևի երկրում մի շող լույս չկար:
2
Եվ երբ այրված ոսկորների նման
թափված՝ անապատով անծայր,
հույսերը դառան,
և լռության մեջ, ուժասպառ եղած
հոգին տապալվեց,
և կյանքի հաճույքը իր չոր դառնությամբ
քեզ նայեց մռայլ,
և մարդիկ բոլոր քեզանից թարսված՝
թշնամի դառան,
և սեր, և ընկեր դավաճանության
պսակներ ստացան:
Երբ զգում ես, որ դու աշխարհում այս մեծ
մենա՜կ ես, մենա՜կ…
և մեկը չկա, ում վրա հույս դնես:
Այդժամ աննկատ մոտենում է մի ստվեր՝
ճշմարտությունը իրական կյանքի,
աչքերիդ մեջ է մոտիկից նայում,
դառը հաճույքով իր մարմինը հրեշ
տարբեր կողմերից քեզ է ցուցադրում,
և ցանկանում է այդ գարշ մսերով
գրավել,գայթակղել և իր մեջ քաշել:
Զզվանքից մի դող է անցնում մարմնով,
փորձում ես փախչել, ետ քաշվել նրանից,
բայց նա լայնանում, օղակ է դառնում
և քեզ իր անմաշկ մարմնով դիպչում:
Օ՜հ , գարշա՜նք, գարշա՜նք,
Օհ, թշվառ հոգի,
ճեղքվածքում կյանքի
