երկրից երկիր՝
անբավարարություն,
անդադար փնտրում
և հավերժ, հավերժ
հիասթափություն:
4
Մի բան չունեցած՝ կորցնում ես միայն,
տալիս ես, վատնում, ցաքուցրիվ անում:
Ետ չնայելով, քայլում ես առաջ,
կարծես թե վերջիդ քայլերն ես անում:
Զզվում ես ստից, կեղծիքից, դիրքից,
զզվում ես, զզվում, թքում, հեռանում,
կյանքը լի քո մեջ, ցամաք ես թվում,
բախտն էլ ի՞նչ է որ՝
փախչում է քեզնից:
Ա՜խ, բախտն ի՞նչ է որ.
մի ստոր ծաղրածու,
մի սև խաղաթուղթ,
մի էժան պոռնիկ:
Սիրում է նա սուտ,
սիրում է կեղծ փայլ,
սիրում է ամեն անարդարություն:
5
Բորբոքված ստից զգացումները քո,
բուն իմաստությունն են ակամա բացում
անվայել մտքով մերկացնում են նրան,
որն իրեն կյանքի գաղտնիք է կոչում,
և այդ հաճույքից լրբացած հանկարծ՝
պարի մեջ անխոհ, նա տրվում է քեզ,
որ դու էլ նրա պես անվայել բացվես,
ա՜խ, ճանաչելով ինքդ քեզ նրա մեջ:
6
Եվ կրկնվում է պատմությունը հին,
դու նորից հագեցած ես քո անցյալից
ու ներկայից,
դու դարձյալ անզսպելի ցանկություն ես զգում
պատռել շղթայած կապերը բոլոր,
թողնել ամենքին
և տրվել հոգով անհայտությանը:
7
Եվ դու լքում ես այդ ամենը՝
արդեն ատելի դարձած,
դու հավաքում ես ամենաանհրաժեշտ իրերը
և բախելով անցյալի դուռը,
ուղղում ես քայլերդ դեպի մութ ապագա:
8
Բայց անցյալդ քեզ հանգիստ չի թողնի,
ուր էլ որ փախչես,
աշխարհի որ ծայրն էլ նետվես,
նա ստվերիդ նման կհետևի քեզ
և իր սուր հիշողության ատամները
կխրի ուղեղիդ բջիջների մեջ:
Ինչպես որդ, նա մանր, մանր կկրծի հոգիդ,
տառապանքներդ խառնելով իրար,
նայելով աչքերիդ խորքը
և հենվելով քո բաց զգացումների վրա:
9
Ա՜խ, իմ բարեկամ,
վերջապես մեն-մենակ ենք:
Դե նայիր հիմա իմ աչքերի մեջ
և շռայլիր թախիծդ ամբողջ:
Դու միայնա՞կ ես այս բազմության մեջ,
դու օտա՞ր ես նրանց
և անհասկանալի՞,
դու հեռանում ես նրանցից
և ազատ շունչ քաշու՞մ …
Ես դա գիտեմ, պետք չէ պատմել,
դա մատնում է քո առաջին իսկ հայացքը:
Պետք չէ, բարեկամ.
հոգու գեղեցկությունը, պարզվում է, պետք չէ:
Դու միշտ կմնաս օտար և լքված,
դու կտառապես, կանիծես հոգիդ,
թախիծդ
