շողոքորթ,
առնաբաղձ մի կին,
դատարկ, փառապաշտ,
ծույլ և հեշտամոլ:
11
Իսկ դու խելքո՞վ էիր ուզում
նրան հրապուրել,
թ՞ե խոսքով արդար,
թ՞ե զգացմունքներով:
Միամի՜տ մանուկ, դյութված աննկատ
նրա տեսքով ներկված,
նրա ձայնով ձևված,
իրոք, կատարյալ դերասանությամբ:
12
Բաց, լուսավորված բեմի վրա
անցնում է կյանքիդ ողբերգության ներկայացումը.
ոչ մի հանդիսություն և շքեղություն,
շատ պարզ, հասարակ,
ինչպես և մյուսներինը,
առանց ծափահարության,
արագ, շատ արագ
անցնում են տեսարանները
քո անմիտ կյանքի:
13
Այնժամ հասկանում ես՝
կյանքում այս դաժան
դու չես ունենա երազած ոչ մի բան,
ամեն ինչ կիսով կտրվի միմիայն,
ամեն ինչ կանցնի հապճեպ, շա՜տ արագ:
Մի վայրկյան էլ սիրել դու ուրախ կլինես,
մի վայրկյան էլ ժպտալ ամեն օր դու կուզես,
մի վայրկյան, ա՜խ, մի պահ, կցանկաս մոռացում
այսօրվա մի վայրկյան քեզ սիրող չոր գրկում,
այսօրվա էգի հետ կխոսես դու սիրուց,
քնքշության չոր խոսքեր կպոկես նրա բերնից
և սիրտդ դու նրան կպարզես հենց այնպես,
որ նա էլ ստանա մի վայրկյան մոռացում:
Եվ գինուն մի վայրկյան կհանձնես քեզ տխուր
և գործով կփորձես մի վայրկյան քեզ խեղդել,
մի վայրկյան կփորձես դու մաքուր երազել,
որ նորից արթնանաս դառնության մեջ անհուն:
14
Ուզում էիր դու ճկռալով պոկել
կյանքից մի կտոր քեզ հասնող բարիք.
մխրճում էիր եղունգները քո
պարեխների մեջ քեզ շրջապատող:
Բայց տանջանքը քո օր օրի տևող
չէր բերում մի քիչ, գոնե ձևական,
գոնե հույս տվող հաջողության շող:
Իսկ մեկ-մեկ հասցեն երևի կորցրած
մի կտոր բարիք էր ձեռքդ ընկնում,
ապշեցնում էր քեզ, և հոգնած հոգով.
միգուցե անգամ չհավատալով,
դու հիասթափված՝ թողնում էիր այն
և գնում դարձյալ ուղիով սովոր:
15
Թող այդպե՛ս լինի:
Չըստացվե՞ց, դե ինչ.
դա էր բախտը քո:
Չնայած մեկ-մեկ անիծում ես նրան,
անհաջողության գրկում լաց լինում
և ատելության առարկա դարձնում
ինքդ քեզ,
դե ինչ՝ դա էր բախտը քո:
Միգուցե ոմանք շատ հանգիստ հասան
քո այդքան տենչած մեծ նպատակին,
միգուցե ոմանց սիրեցին նրանք,
որոնց տվեցիր զգացումները քո.
ոմանք ապրեցին այն կյանքով, որ քեզ
անհասանելի այդպես էլ մնաց.
ոմանք
