руцэ партфель, – чуе яна ўласны голас. – Я вяртаюся са школы праз парк запалкавага камбіната… іду па сцежцы, усыпанай ігліцай… Сёння прахалодны, але сонечны дзень траўня… я стамілася, ледзь цягну вялікі партфель з падручнікамі, да таго ж з раніцы ў мяне нязвыкла ные ніз жывата. Ные не ад голаду: сёння быў урок працы, мы вучыліся гатаваць бутэрброды, а потым іх елі… Сёння я ўпершыню ў жыцці апранула капронавыя калготкі. Я нарэшце ўпрасіла маці купіць іх – дзеля гэтага давялося вызубрыць параграф па фізіцы, каб атрымаць чацвёрку. Фізіка заўсёды давалася мне з цяжкасцю… Парк заканчваецца густымі зараснікамі чаромхі, яна шчодра квітнее… Леваруч глухі плот барака, у якім жывуць рабочыя запалкавага камбіната, праваруч – вузкі тупік, утвораны платамі двух дамоў… рабочыя на дзённай змене, а ў дамах жывуць напаўглухія старыя… Чую таропкія крокі і цяжкае дыханне за спінай… нібыта хтосьці бяжыць… я не паспяваю разглядзець мужчыну, бачу толькі, што ён высокі… моцныя рукі хапаюць мяне за плечы і штурхаюць у тупік… калі хтосьці будзе ісці па вуліцы Запалкавай, ён нас не ўбачыць… мяне прыціскаюць да плота… усё адбываецца хутка, у некалькі секунд…
– Вы разглядзелі яго твар? Магчыма, потым?
– Твару я не памятаю. Памятаю толькі галаву, пакрытую цёмнымі валасамі, бо ён прысеў перада мной на кукішкі. Яго рукі шнараць у мяне ў пахвіне… пальцы нібыта жалезныя… рвуць калготкі, дакранаюцца да майго цела… я крычу, вельмі гучна… клічу на дапамогу… Мой крык палохае мужчыну. Ён узнімаецца і кідаецца на ўцёкі. Бяжыць у бок парку.
– Вы бачыце яго спіну?
– Не, таму што бягу ў супрацьлеглы бок…
– Што адбываецца далей?
– Я бягу дадому… задыхаюся, мяне калоціць… Убягаю ў свой пад’езд. Спрабую ўставіць ключ у замок. Але ў мяне не атрымліваецца, ключ увесь час вывальваецца з пальцаў. Са сваёй кватэры выходзіць суседка. Як табе не сорамна, кажа яна, і я бачу, што яна глядзіць на мае ногі, ты ж дарослая дзяўчынка, хіба маці не казала табе, што трэба падкладацца. Я не разумею, пра што яна. Падкладацца – пад каго?! Нарэшце мне ўдаецца адчыніць дзверы. У калідоры трохстворкавае люстэрка. Я бачу сябе… на нагах пацёкі крыві… калготкі парваныя і «паехалі» амаль да шчыкалатак… Больш за ўсё мяне палохае не кроў, а тое, што зашыць калготкі не ўдасца, і маці паб’е мяне.
– Вы расказалі маці пра тое, што адбылося?
– Не. Яна ва ўсім абвінаваціла б мяне. Я сказала, што парвала калготкі, гуляючы ў баскетбол на ўроку фізкультуры. Крывацёк працягваўся на наступны дзень, і маці патлумачыла, што ёсць спецыяльныя дні, калі трэба падкладаць анучы са старых прасцін і часцей мыцца. Гэта ўсё.
– Што ж, паставім наш фільм на паўзу… – яна чуе глыбокі ўздых: па ўсёй верагоднасці, выпадак не такі складаны, якім здаваўся кансультанту напачатку. – Значыць, той мужчына не пазбавіў вас цнатлівасці?
– У фізічным сэнсе – не. Гэта быў рэгулярны крывацёк, першы ў маім жыцці, – яна трэ рукамі вочы, якія ніяк не хочуць
