завадатарку з пукатымі вачыма і тоўстай русявай касой, укладзенай бублікам, астатнія адступяць. І з недзіцячай упэўненасцю, што калі не адбароніцца – заб’юць.
Зубастая таўсманая дзеўка захрыпела і павалілася на зямлю, вочы яе закаціліся.
– Забілі!
Вакол адразу апусцела, пацішэла… Да звону ў вушах пацішэла… А можа, гэта дзумкаюць пчолы, збіраючы дзівосны мёд кветак? І няхай карэнні кустоў, на якіх тыя кветкі ўзгадаваныя, усмакталі рэкі крыві і нечыстотаў, мёд будзе духмяны і салодкі.
– Вы, безумоўна, Багуслава Кленчыц! – Да маленькай забойцы, якая застыла на фоне квецені язміну і бэзу лялькай са зламанай спружынай, прыціскаючы да запэцканага крывёй калісьці белага фартуха дагератып, падыходзіў спадар у акуратным касцюме-тройцы, з такой ветлай усмешкай, нібыта знаходзіўся на дабрачынным кірмашы. – Ты малайчына. За свой гонар і за гонар такога бацькі, як твой, варта біцца!
Ён яе хваліць? Багута маўчала, насцярожана пазіраючы на незнаёмца. Няўжо ён увесь гэты час назіраў за бойкай? Чаму не ўмяшаўся? Але думкі блыталіся, бо краем вока бачылася тое, страшнае, што ляжала на траве… Дзіўна, але спадар пераступіў праз цела таўсманай пансіянеркі нязмушана, быццам цераз калоду, схіліўся да Багуты і загаварыў па-змоўніцку, упэўнена і амаль весела:
– Мяне завуць Ян Ранарыч, я быў добрым сябрам твайго бацькі, адважнага Марцыяна Кленчыца. Доўга шукаў цябе. І мяркую, што варта неадкладна адсюль забраць. Як ты думаеш, Багуслава?
Усё бліжэй чуліся крыкі… Дзяўчынка, з цяжкасцю пераадолеўшы здранцвенне, змагла толькі кіўнуць галавой, сціскаючы дагератып, аж краі балюча ўразаліся ў даланю.
Коні ў брычцы пана Яна былі хуткія і сытыя. Куды яны везлі? Якая розніца. Ад нечаканага апекуна пахла тытунем, дарагім адэкалонам і порахам.
Багута з маленства добра ведала пах пораху.
На начлег спыніліся толькі позна ўвечары, у прыдарожнай гасцёўні, прапахлай гарэлымі блінамі, кіслай капустай і гарэлкай. Першае, што сказаў пан Ранарыч дачцы свайго сябра, калі яны апынуліся сам-насам у пакоі, было:
– Ну вось, ты і пачала адлік сваёй помсты. З удалым пачаткам, панна Кленчыц!
І зноў усміхнуўся, добразычліва так, прыемна…
У яго такі талент – рабіць усё зразумелым, натуральным.
А Багуслава – каб магла тады крычаць, закрычала б, каб не адвучылі плакаць – плакала б… Але яна сапраўды была атручаным парасткам, пустазеллем, якое толькі выпадкова не выпалалі.
А яшчэ яна была прыроджаным забойцам.
Так сказаў пан Ян. Яму заставалася толькі адшліфаваць яе таленты і даць простыя і ясныя мэты. Высакародныя, а як жа. Што яшчэ можа ўтрымаць такіх, як яны, на мяжы вар’яцтва?
Інквізітары рэвалюцыі…
Няўжо і тым, сярэднявечным, інквізітарам у перапынках паміж прыступамі халоднай ятрасці ваяра і пякучага задавальнення, што зло пакаранае, было
