новы дом, на пляц-парадзе перад фортам Індж стаялі тры афіцэры і глядзелі ў бок асьенды Каса-дэль-Корва.
Яны ўсе былі маладыя – старэйшаму не больш як трыццаць гадоў. Пагоны з дзвюма нашыўкамі ў першага ўказвалі на яго капітанскі чын; другі, з адной папярочнай нашыўкай, быў старшым лейтэнантам; трэці, мяркуючы па яго гладкіх пагонах, быў, відаць, толькі малодшым лейтэнантам.
Яны былі вольныя ад дзяжурства і гаварылі пра новых жыхароў Каса-дэль-Корва – плантатара з Луізіяны і яго сям’ю.
– Будзем святкаваць наваселле, – сказаў капітан пяхоты, маючы на ўвазе запрашэнне, атрыманае ўсімі афіцэрамі гарнізона. – Спачатку абед, а потым танцы. Сапраўдная падзея! Там мы сустрэнем, мабыць, усіх мясцовых арыстакратаў і красунь.
– Арыстакратаў? – са смехам адазваўся лейтэнант драгунскага палка. – He думаю, што тут шмат арыстакратаў, а красунь, бадай, і таго меней.
– Вы памыляецеся, Генкок. На берагах Ляоны можна знайсці і тых і другіх. Сюды перакачавалі людзі з вялікім аўтарытэтам у грамадстве. Мы сустрэнем іх на свяце ў Пойндэкстэра, у гэтым я ўпэўнены. Адносна арыстакратызму не турбуйцеся: у самога гаспадара яго столькі, што хопіць з лішкам на ўсіх гасцей. Што ж тычыцца красунь, б’юся аб заклад, што яго дачка лепшая за любую дзяўчыну па гэты бок ракі Сабінас! Пляменніцы інтэнданта напэўна прыйдзецца ўступіць ёй сваё месца першай красуні.
– Во як!.. – выразна працягнуў лейтэнант стралковага палка; па тону яго можна было зразумець, што гэтыя словы кранулі яго за жывое. – Значыць, міс Пойндэкстэр павінна быць чартоўскі прыгожая.
– Яна надзвычайна прыгожая, калі толькі не пабрыдчэла з той пары, як я бачыў яе ў апошні раз на бале ў Лафурша. Там было некалькі маладых крэолаў, якія дабіваліся яе ўвагі, і ледзь не дайшло да дуэлі.
– Какетка, мабыць? – заўважыў стралок.
– Hі кроплі, Кросмен. Наадварот, паверце мне. Яна дзяўчына сур’ёзная і не дазваляе залішняй фамільярнасці – унаследавала гордасць свайго бацькі. Гэта фамільная рыса Пойндэкстэраў.
– Дзяўчына якраз па майму густу, – жартаўліва заўважыў малады драгун, – і калі яна такая прыгожая, як вы кажаце, капітан Слоўмен, то я, мабыць, закахаюся ў яе. Маё сэрца, дзякуй Богу, свабоднае, не тое што ў Кросмена.
– Паслухайце, Генкок, – адказаў пяхотны афіцэр, чалавек практычны, – я не люблю ісці ў заклад, але гатовы паставіць любую суму, што, убачыўшы Луізу Пойндэкстэр, вы гэтага больш сказаць не зможаце, – канешне, калі будзеце шчырым.
– He турбуйцеся, калі ласка, пра мяне, Слоўмен! Я занадта часта бываў пад агнём чароўных вачэй, каб іх баяцца.
– Але не такіх чароўных.
– Каб вас чэрці ўзялі! Вы заставіце чалавека закахацца ў дзяўчыну, перш чым ён гляне на яе. Калі верыць вашым словам, яна рэдкая прыгажуня.
– Так, вы не памыліліся. Яна была такой, калі я бачыў яе ў апошні раз.
– Даўно
