абодва хутка павінны вярнуцца – і малады гаспадар, і стары, і маса Калхаўн таксама. Будзе вялікае свята ў гэтым доме – панюхайце, як пахне з кухні! I чаго толькі там не гатуюць сёння – і смажанае, і варанае, і цэлыя тушы, запяканкі і кураціна! Баль у нас будзе не горшы, чым бывала на Місісіпі.
Гонар і слава маса Пойндэкстэру! Ён стары што трэба, так-так, незнаёмец! Чаму ж вас не запрасілі на свята – ці вы не друг старога гаспадара?
– Чорт бы цябе ўзяў, негр, хіба ты мяне не помніш? А я вось углядваюся ў тваю чорную фізіяномію і пазнаю цябе.
– Божа! Няўжо гэта маса Стумп, які прывозіў аленіну і індыкоў на старыя плантацыі? Вось дык так – і праўда! Сапраўды, маса Стумп, негр помніць вас так добра, як быццам было гэта заўчора. Вы, здаецца, заходзілі днямі, але мяне тут не было. Я цяпер фурман – сяджу на козлах карэты, у якой ездзіць маладая гаспадыня плантацыі, красуня міса Лу. Яй богу, маса, лепшай за яе не знайсці! Людзі кажуць, што Фларында і падноска яе не вартая… Ну нічога, маса Стумп, вы лепш пачакайце крышачку – стары гаспадар вось-вось будзе дома.
– Добра, калі так, я пачакаю, – адказаў паляўнічы, няспешна злазячы з сядла. – Слухай, – працягваў ён, перадаючы негру павады, – дай ёй штук шэсць пачаткаў кукурузы. Я праскакаў на скаціне больш за дваццаць міль з хуткасцю маланкі – стараўся для твайго гаспадара.
– О, містэр Зебулон Стумп, гэта вы? – пачуўся серабрысты галасок, і на верандзе з’явілася Луіза Пойндэкстэр. – Я так і думала, што гэта вы, – працягвала яна, падыходзячы да поручняў,– хаця і не чакала ўбачыць вас так хутка. Вы як быццам сказалі, што збіраецеся ў далёкае падарожжа. Але я вельмі рада, што бачу вас тут; тата і Генры таксама будуць вам рады… Плутон, ідзі зараз жа да кухаркі Хлоі і спытай, чым яна можа накарміць містэра Стумпа… Вы ж не абедалі, праўда? Вы ўвесь у пылу – мабыць, прыехалі здалёк?.. Паслухай, Фларында, збегай у буфетную і прынясі чаго-небудзь выпіць. У містэра Стумпа, мабыць, моцная смага – сёння ж такі гарачы дзень… Што вам лепш: партвейн, шэры, кларэт? Ах да, цяпер я ўспамінаю – вы любіце манангахільскае віскі. У нас, здаецца, знойдзецца… Паглядзі, Фларында, што там ёсць… Падніміцеся на веранду, містэр Стумп, і прысядзьце, калі ласка. Вы хацелі бачыць бацьку? Ён павінен вярнуцца з хвіліны на хвіліну. А я пастараюся пакуль забавіць вас.
Калі б маладая крэолка скончыла гаварыць і раней, яна ўсё роўна не атрымала б адказу адразу.
Нават і цяпер Стумп загаварыў толькі праз некалькі секунд. Ён стаяў, не зводзячы з яе вачэй, і як быццам анямеў ад захаплення.
– Божа міласэрны, міс Луіза! – нарэшце вымавіў ён. – Калі я бачыў вас на Місісіпі, я думаў, што вы самае прыгожае стварэнне на зямлі. А цяпер я ўпэўнены, што вы самае цудоўнае стварэнне не толькі на зямлі, але і ў нябёсах Іасафат!
Стары паляўнічы не перабольшваў. Толькі што прычасаныя валасы маладой крэолкі блішчалі, яе шчокі пасля халоднай вады гарэлі чырванню. Стройная, у лёгкай сукенцы з індыйскай кісяі, Луіза Пойндэкстэр сапраўды здавалася першай прыгажуняй на зямлі, а можа, і на небе.
– Іасафат! – зноў усклікнуў паляўнічы. – Мне здаралася
