вясновага вечара, нечакана цёплага ва ўсіх сэнсах. Можа, і ад сябе Хо такога не чакала, зьдзіўленая, занепакоеная.
А ён быў на самой справе вельмі сьмешны. Далёка неадназначны тыпаж зь бясконцымі трусамі ў капелюшы. Такі чараўнік, мужны ды разам з тым крыху сарамлівы. А на гэтым, напэўна, словы і сканчаліся. Больш дадаць не было чаго. Невядомае спрацоўвала, як загадкавае. Асабліва ў атмасфэры электрычнага асьвятленьня ды недахопу яркіх фарбаў ды ўражаньняў. Усе гэтыя словы на самой справе былі выдуманыя пасьля, калі ейная галава нарэшце пачала працаваць, калі фантазія вырвалася наперад ды перахапіла кантроль. А дагэтуль – толькі сьвежасьць ветру ды рэшткі чыстага паху зямлі, што застаўся ад канца сакавіка ды першай зялёнай травы. Змытыя дажджамі, перабітыя пахам кветак, але ўсё ж ткі такія ж існыя, як і яго парэзаныя на дробныя кавалачкі вочы, што сьцякалі крывёю. Такія ўважлівыя ды пяшчотныя.
Яна магла паклясьціся на апошнім альбоме каго заўгодна, што заўважыла гэта ня больш, чым два імгненьні таму. Хо толькі была хацела дакрануцца да парэзаных веек, але ізноўку ж, своечасова стрымалася.
– Што з тваімі вачыма, любы? – ейны голас ледзь заўважна задрыжаў.
– З вачыма?.. – ён не адразу зразумеў. – Нічога. Не хвалюйся, сонейка, яны ў мяне такія ад нараджэньня.
– Табе балюча?! – бровы паплылі ўгору, і яму, канечне, была прыемнай такая ўвага.
– Не, не балюча, нэрвы даўно ўжо атрафіраваліся. Балець там няма чаму. Ня трэба хвалявацца, са мною ўсё файна.
Хо раптам зразумела, што ня можа вымавіць ані слова, што яна ўжо вельмі доўга вось так стаіць, маўчыць ды ўзіраецца сваім пранізьліва пяшчотным позіркам у ягоны твар, быццам бы гэта штосьці зьмяняе. Нібыта яна зрошчвае такім чынам шмацьцё скуры, выцірае крывавыя кроплі. Дзеўчына выдатна адчула, як цёплы красавіцкі вецер згубіў усе свае чароўныя здольнасьці, як ЛІХТАРЫ ізноўку сталі ліхтарамі, як навакол пахаладзела. Састылае паветра. Ноч была ўжо не такой цёплай…
…а батарэі ў іх яшчэ не ўключылі. Хо хавала ногі пад коўдру ды піла гарбату. Як ні хацела, як ні імкнулася, усё ніяк не магла пасьпець да таго, як тая састыне.
Ружовыя соплі, размазаныя па непатынкаванай бэтоннай сьцяне.
Гэта доўжылася толькі адно імгненьне. Імгненьне, расьцягнутае памяцьцю на тысячы гадзінаў. Хо скруцілася на канапе, моцна абняўшы сябе рукамі. Яна ня ведала, чаму галава захоўвае такія ўспаміны. Хутчэй за ўсё гэта адбывалася без уліку ейных жаданьняў. Але кім тады была яна, Хо, у гэтым тулаве, якую ролю адыгравала ў ейным жыцьці гэтая самасьць, ды і што гэта ўвогуле такое? Дзе сканчаецца яе ўлада над сабою ды пачынаецца нешта невядомае, тое, што ад яе ўжо не залежыць? Дзе гэтая мяжа? Часам дзеўчына думала, што гэта мяжа між ёй ды ейным лёсам, але фармулёўка так і ня здолела зачапіць яе настолькі, каб… даводзілася кожнага разу выдумваць яе наноў. Кожную трэцюю сэкунду.
“Усё ж дзіўная сытуацыя
