– трэба дэталёва абмеркаваць. I не варта адкладваць. Давай удакладнім, калі мы сёння сустрэнемся? Усе разам, ты, ён і я…
«Калі без аўтара музыкі, я абавязкова паеду. Ад падобнага праекта ніводная разумная спявачка не адмовіцца. Бо за ім могуць паўстаць яшчэ больш прывабныя і маштабныя пляцоўкі і кантракты. Калі ехаць разам з кампазітарам, нават з месца не крануся. Ды толькі як патлумачыць падобную акалічнасць імпрэсарыа? Я не валодаю нямецкай, каб свабодна з ім размаўляць. Значыць, сам кампазітар будзе перакладаць. І што сказаць? Маўляў, мяне бярыце, а яго не трэба, бо я з ім больш не сябрую? Так?.. Што ж рабіць?
Я паставіла кропку. Развіталася з ім і з ягонай музыкай. Развіталася назаўсёды! Я абяцала сабе, што больш не буду спяваць ягоныя творы. Навошта тады ўсё пачынаць наноў? Вогнішча адгарэла само. Нашто распачынаць тое, што не мае і не павінна мець працягу? І вы хочаце мне сказаць, што гэтае ненармальнае жыццё і вар’яцкі дом будзе доўжыцца бясконца?»
– Надзя, нешта перарвалася. Ты мяне чуеш? – пыталася слухаўка голасам Маэстра.
Надзя маўчала.
Апошняе каханне Дон-Жуана
Сентыментальная гісторыя ў сямі раздзелах
Раздзел першы
Пасля пленэру
Мікола добра памятаў той позні вечар, калі вярнуўся дадому з міжнароднага пленэру. Ён быў бязмежна стомлены. Але колькі сустрэч і цікавейшых размоў! А галоўнае, колькі паспеў зрабіць за гэтыя два тыдні! Увесь багажнік і задняе сядзенне яго белай шыкоўнай «Аўдзі» займалі карціны і эцюды, напісаныя падчас пленэру.
Мінулая ноч сталася амаль бяссоннай. Напярэдадні адбылося ўрачыстае закрыццё і, натуральна, банкет, але Мікола памятаў, што потым давядзецца сядаць за руль. Таму спыніўся своечасова. Выправіліся спаць толькі пад раніцу, літаральна на некалькі гадзін, каб хоць трохі асвяжыць галаву.
Не, гэта выратаванне, што ёсць уласны транспарт. Што б ён рабіў без сваёй любімай «тачкі»? Як перавёз бы за дзвесце кіламетраў уласныя жывапісныя скарбы?
Зараз пап’е гарбаты і – адразу спаць! Яшчэ на пленэры, падчас штодзённых напружаных клопатаў, бясконцых стасункаў з мастакамі з розных краін, ён быў такі ўзбуджаны працай і прызнаннем калег, што не адчуў, як паціху збіралася стома. Не, работы ён сёння распакоўваць не будзе. Лепей заўтра…
Цікава, чаму Ала яго не сустрэла? Ад’язджаючы, ён папярэджваў, калі павінен вярнуцца. Напэўна, пакуль яго не было, яна жыла ў бацькоў. За два тыдні Мікола паспеў засумаваць без яе. Разам з жанчынай у кватэры заўсёды прысутнічае ўтульнасць і душэўнае цяпло. Дый пад’есці пасля дарогі чаго-небудзь больш істотнага не пашкодзіла б…
Мікола знайшоў у дарожнай сумцы некалькі бутэрбродаў, абачліва ўзятых у дарогу, выпіў шклянку гарачай гарбаты і лёг. Заснуў імгненна, ледзь дакрануўшыся да падушкі. Праспаў дванаццаць гадзін і, відаць, спаў бы далей, калі б сонечны прамень, які паціху рухаўся па пакоі, не дабраўся нарэшце да ягонага твару.
Мастак адкрыў
