іх багата. Па святах, альбо як кабана заб’ем, уся сям’я збіраецца за сталом…» Цікавосткі іншага кшталту з недалёкае пары лічыліся шкоднымі для друку. Ды і самі затурканыя «простыя людзі» лічылі за лепшае не распавядаць карэспандэнту ані пра даўнія крыўды, ані пра несправядлівасць, ані пра бацькоў і сваякоў з сумнеўным мінулым.
«Пасля васьмігодкі засталася ў вёсцы. І вось ужо дваццаць чатыры гады працую на ферме. Аб сваёй долі не шкадую», – з робленым аптымізмам прамаўляе жанчына, што ў свае няпоўныя сорак выглядае на пенсіянерку. А ў вачах такі сум – хоць задавіся, пэўна ад шчаснага жыцця…
Нічога іншага, мусіць, не выпадала чакаць і ад сённяшняй сустрэчы. Дабраўшыся да Слабодкі, Гаўрыльчык патэпаў па гразкай, разбітай трактарамі дарозе да знаёмай жалезнай брамы, пафарбаванай сёлета ў блакітны колер. Ля акенца цаглянай прахадной вартаўніца – мажная жанчына, абвязаная пуховай хусткай, – расклала на стале вырабы замежнай вытворчасці: стракатыя кітайскія шкарпэткі, скрыначкі смаленскіх селядцоў, украінскія цукеркі. Мусіць, гандаль на працоўным месцы існаваў амаль легальна, з нечага негалоснага дазволу, бо, пабачыўшы карэспандэнта, прадпрымальная цётка ні на грам не збянтэжылася, пачала нахвальваць свой тавар:
– Во, бярыце, усё свежанькае – сястра толькі ўчора з Хмяльніцкага прыехала!
Але Гаўрыльчык купляць нічога не збіраўся. А пачуўшы пра нейкіх там перадавікоў, вартаўніца наогул страціла да яго прыхільнасць і ўвагу:
– Няма ў нас перадавікоў, усе адзінакава робяць. Была Алка-п’яніца, дык выгналі яе. Ідзіце во па сцежцы ў жоўтыя дзверы, я зараз Генадзяўне, нашаму начальніку цэха, пазваню.
Кабінет уладнай дамы ў атачэнні ржавай абдрыпанасці наваколля ўражваў пластыкавай бялюткасцю. А сама Вікторыя Генадзеўна глядзелася местачковаю зоркай ва ўсім сваім бляску: на вушах, шыі, на пальцах і ў роце пераможна ззяла золата. Жыццё ўдалося!
– Пра перадавікоў, значыт, пісаць будзеце. Очэнь рады, очэнь рады. Адной нашай работніцы тожа грамату ўручылі. Эта гордасць нашага праізвоцтва, душа калектыву, брыгадзір аператараў. Січас пазаву… Ленку Багуненку прыгласіце!
Шорханне, тупат. Яшчэ хвілін пяць. Ліслівы шэпт за дзвярыма: «Генадзяўна, мы тут кабанчыка ўчора калолі, дык я вам гасцінчыку прынесла. Самі ў гардэробе забераце ці мне вечарам падысці?»
У адказ паблажлівае: «Патом, Лена, патом, ідзі з карэспандэнтам пагавары, толька сматры не забудзь нічога».
У кабінет увайшла, дакладней увалілася, цягнучы за сабою нагу, «гордасць вытворчасці» – ускудлачаная кабета перадпенсійнага веку. Лена была старэйшай за Генадзеўну гадоў на дзесяць-дванаццаць, ранейшым часам у вёсцы яе б клікалі ўжо цёткай Аленай ці Багуненчыхай.
– Прывітанне, давайце знаёміцца. Я – Іван Гаўрыльчык, карэспандэнт раённай газеты, вырашыў напісаць пра вас артыкул. Дарэчы, Алена, як ваша імя па бацьку?
