Old Surehand t.1. Karol May

      Po upływie godziny zostawiliśmy daleko za sobą zielony pas roślinności nad Rio Pecos. Przed nami rozciągała się bezkresna preria. Wystarczyło nam tylko nieco skręcić, aby wkroczyć na właściwy szlak naszej wędrówki.

      Po ostatniej naszej rozmowie Old Surehand zagłębił się widocznie we wspomnieniach, gdyż popędzając konia, jechał na przodzie, sam, ze spuszczoną w zadumie głową. Wtem osadził wierzchowca, zsiadł z niego i zaczął badać ziemię. Kiedyśmy podjechali bliżej, okazało się, że odkrył trop. Zsiadłem także. Old Wabble poszedł za naszym przykładem, zbadał podeptaną trawę i rzekł:

      – To były konie, sześć koni należących do Indian. Ci hultaje jechali jeden za drugim, ale moje stare oczy mogą mimo to wyraźnie naliczyć sześć tropów. Kierowali się ku wschodowi.

      Old Surehand spojrzał na mnie, pełen podziwu dla starego, a ja odpowiedziałem mu takim samym spojrzeniem, gdyż sam nie odczytałbym lepiej tego śladu. Tu, na otwartych sawannach, Old Wabble okazał się tym, czym był dawniej: królem kowbojów, fachowcem, którego zwieść niepodobna. Nie zauważył naszych spojrzeń, a ponieważ nie odzywaliśmy się przez dłuższy czas, zapytał:

      – Czy jesteście może innego zdania, panowie?

      – Nie – odpowiedziałem. – Rozpoznaliście ślad doskonale.

      – Tak, ale tylko sam ślad, sir. Wyciągnięcie wniosków muszę już wam pozostawić, gdyż nie znam ani tych stron, ani uwijających się tutaj czerwonoskórych.

      – Tu może chodzić tylko o Apaczów albo o Komanczów.

      – Do którego z tych plemion mogli należeć ci ludzie?

      – Komancze są w drodze i znajdują się niedaleko za nami. Apacze wiedząc, że tamci wykopali topór wojenny, muszą się mieć na baczności i wysyłać ludzi na zwiady. Ślady biegną na wschód, a więc w stronę Llano Estacado. A który z tych dwu szczepów ma Llano na oku?