Cudzoziemiec oraz inne przypadki. Roman Staniek

      Jeszcze raz podziękowali gościom i sami dobrze rozbawieni usiedli na swoich miejscach. Piwo powoli zaczęło działać, humory dopisywały wyśmienicie. W tej samej chwili za plecami Karla stanęła przeurocza, średniego wzrostu, w wieku około trzydziestu lat kobieta. Kolor skóry, rysy twarzy, jak również czarne gęste, spadające na ramiona włosy wskazywały hinduskie pochodzenie.

      – Jestem lekarzem. Mogę panu w czymś pomóc? – Odezwała się perfekt po niemiecku, bez odrobiny obcego akcentu.

      Karl odwrócił głowę w jej stronę. Ten z reguły tak elokwentny facet nie mógł wykrztusić z siebie słowa.

      – Czy może pan swobodnie bez bólu w klatce piersiowej oddychać? Ma pan bóle gardła?

      – Nie, nie, w tej chwili jest wszystko w porządku. Na początku, no wie pani doktor, jak zacząłem się dusić to miałem wrażenie, że to już koniec, nie byłem w stanie złapać powietrza.

      – Koledzy pana bardzo szybko i prawidłowo zareagowali. Naprawdę wszystko w porządku?

      – Niezupełnie, pani doktor. – Tomasz podniósł rękę do góry niczym uczeń w szkole.

      – Tak, słucham pana.

      – Tomasz mam na imię. Ja mam bóle w klatce piersiowej, o tutaj, po lewej stronie. – Pokazał na serce. – To zdarzenie musiało tak na mnie wpłynąć. Ciężko mi się oddycha oraz właśnie w tej chwili… straszne zawroty głowy! Może mi pani doktor pomóc? Mogę mieć jakąś nadzieję? – Młoda lekarka szybko połapała się w grze Tomasza i postanowiła nie dać zbić się z tropu. W taki sam sposób jak on, grała swoją rolę. Uśmiechnęła się do Tomasza. Białe zęby kontrastowały z kolorem jej skóry. Mężczyźni wpatrywali się w nią z otwartymi ustami.

      – To mi wygląda na bardzo ciężki przypadek. Tutaj na miejscu, niestety, nie mogę panu udzielić fachowej pomocy.

      – Tak rozumiem, EKG, USG, TVN, etc.

      – No sam pan widzi, bez TVN nic nie zdziałamy.

      – Czy moglibyśmy ustalić termin wizyty? Byłbym bardzo zobowiązany. Jako lekarz nie może mi pani przecież odmówić.

      – …A więc dobrze. Ale od razu mówię, nic nie obiecuję.

      – Mnie wystarczy iskierka nadziei.

      Wyciągnęła z torebki swoją wizytówkę i podała Tomaszowi.

      – W tej przychodni przyjmuję dwa razy w tygodniu, proszę wpierw ustalić telefonicznie termin.

      – Dziękuję, dziękuję. Dokładnie w tej chwili moje zawroty głowy ustąpiły, jak ręką odjął. Daje mi pani doktor jakąś szansę na wyzdrowienie.

      – Nie będzie łatwo, ale medycyna rozwinęła się w ostatnim czasie niesamowicie, zrobię co będę mogła. Do zobaczenia, a panu – dotknęła ramiona Karla – polecam na przyszłość trochę wolniej i ostrożniej jeść. Odwróciła się. Wszyscy czterej podziwiali jej kobiece kształty. Przy stoliku czekały na nią dwie koleżanki. Chłopcy pomachali w ich stronę, również odpowiedziały w taki sam sposób. Po chwili podniosły się z miejsc i odeszły.