Szkoła Bogów. Бернар Вербер

      PRZEDMOWA

      A gdyby się okazało, że to nie najbardziej światłe, lecz właśnie najokrutniejsze cywilizacje odcisnęły swe piętno na historii ludzkości?

      Jeśli się dobrze przyjrzeć, zauważymy, że zaginione kultury nie były wcale najmniej rozwiniętymi. Czasami wystarczył przywódca naiwnie wierzący w pokojowe obietnice wroga lub też zakłócająca przebieg bitwy niespodzianka pogodowa, aby odmienić los całego ludu. Następnie historycy zwycięzców od nowa i według własnego uznania opisywali przeszłość pokonanych, zwykle w taki sposób, który uzasadniał ich unicestwienie. Powiedzenie „Biada zwyciężonym” zamyka wszelkie dyskusje, pozbawiając ewentualnych wątpliwości przyszłe pokolenia. A Darwin znalazł nawet naukowe uzasadnienie tego rodzaju masakry, tworząc pojęcie „selekcji naturalnej” oraz swoją teorię „przeżycia osobników najlepiej przystosowanych”.

      Tak właśnie, w oparciu o bitewne cmentarzyska i zapomniane zdrady, powstała historia zamieszkującej Ziemię ludzkości.

      Kto widział?

      Kto wie, jak było naprawdę?

      Znalazłem tylko jedną odpowiedź: bóg lub bogowie, oczywiście pod warunkiem, że „on” lub „oni” w ogóle istnieją.

      Próbowałem wyobrazić sobie tych dyskretnych świadków historii. Bogów obserwujących ludzkie rzesze jak entomolodzy przyglądający się życiu mrówek.

      Jeżeli istnieją bogowie, to jaką otrzymali edukację?

      Wszystko ulega ewolucji. Jak więc przeszli z okresu młodości w wiek dojrzały? W jaki sposób wpływają na losy świata? Dlaczego interesują się nami?

      Odpowiedzi szukałem w świętych tekstach: od tybetańskiej Księgi umarłych, poprzez szamanizm i wielkie kosmogonie ludów zamieszkujących wszystkie kontynenty, aż po egipską Księgę umarłych. Informacje, które tam znalazłem, rzadko bywały sprzeczne. Tak jakby istniało wspólne postrzeganie przekraczającego nasz umysł wymiaru oraz reguł kosmicznej gry.

      Filozofia i nauka zawsze spierały się ze sobą, ale dla mnie obie te dziedziny łączą się w tym, co nazywam „duchowością laicką”. W niej zaś bardziej liczą się pytania niż odpowiedzi.

      Wobec całej reszty pozwoliłem działać swojej wyobraźni. W moim osobistym odczuciu, Szkoła bogów stanowi naturalną kontynuację Tanatonautów oraz Imperium Aniołów. Wydaje się całkiem logiczne, że po zdobyciu Raju, a następnie poznaniu anielskiego świata, kolejnym krokiem na drodze ewolucji jest świat bogów…

      Właśnie dlatego odnajdujemy tu znowu Michaela Pinsona oraz jego niezwykłych przyjaciół: Raoula Razorbacka, Freddy’ego Meyera, Marilyn Monroe, wszystkich eks-tanatonautów, których łączy wspólna dewiza: „Z miłością do szpady, z humorem do tarczy”. Zagłębiłem się w ów świat wyobraźni, jakby to był sen, z którego dopiero się obudziłem. Niektóre sceny wracały do mnie nocą.

      Pracując, słuchałem dużo muzyki filmowej, zwłaszcza z Władcy Pierścieni, Wydmy oraz Jonathana Liuingstona. Poza tym dzieł muzyki klasycznej: dziewiątej symfonii Beethovena, Mozarta, Griega, Debussy’ego, Bacha, Samuela Barbera oraz symfonii Planety Gustawa Horsta. Z rocka: Mike’a Oldfielda, Petera Gabriela, Yes, Pink Floyd.

      Kiedy rozmawiałem o moim pomyśle z wydawcą, z entuzjazmem podszedł do idei stworzenia takiego świata. Rezultat: ponad tysiąc stron, z których powstaną trzy tomy powieści.

      Na końcu poszukiwań mojego bohatera – spotkanie ze Stwórcą Wszechświata.

      Może zatem Czytelnik także zada sobie to pytanie: „Gdybym się znalazł na miejscu Pana Boga, to co bym zrobił?”.

      „Zostałeś tu przyprowadzony po to, abyś to widział”.

      „Ci, którzy nie zrozumieli przeszłości,

      Trzymany w laboratoryjnej klatce chomik