выскачыла мама. Яна валакла сваю адвечную клятчастую, белаблакітную торбу. Мама цяпер вазіла дадому панчохі, шкарпэткі і калготкі.
Мамін позірк упаў на мяне. Ад нечаканасці мы абодва спыніліся. Так і стаялі насупраць адно аднаго, яна з торбай панчох, а я – з дурнавата-мройлівай усмешкай на твары, але ніхто не наважыўся парушыць маўчанку. Роні, якая ніколі не бачыла мамы, перапыталася: “Персей, ўот гэпэнд?”, “Што такое, Персей?” Але тут маці ўдала, што са мною ўвогуле незнаёмая, і нібыта проста з цікаўнасці забавілася ля незнаёмага маладзёна, склізнула позіркам па Роні ды пайшла сабе.
Роні ніяк не адчаплялася – хто, што за жанчына, можа быць, ты, Персей, яе ведаеш?
– Ці ёсць нейкі найменшы шанец, што калі-небудзь мы будзем разам? – перавёў тэму гутаркі я. – А то я, Роні, адчуваю сябе кутом любоўнага шасцікутніка.
Гэта дапамагло.
– Ты што, рыба?! – ад імгненнай злосці Роні адразу ж забылася аб незнаёмцы і люта прыспешыла крок. – Памяці няма?! Мы ўжо тройчы размаўлялі пра гэта сёння!.. І які яшчэ шасцікутнік?
– Ну, як які, Роні? Ты, я, твой муж, сапраўдны доктар хірургіі Увэ Мітэльман, і тры яго выратаваныя пацыенткі!
Роні засмяялася. Спынілася. Павярнулася і белай рукой з шлюбным пярсцёнкам палашчыла шчаку ды сказала ўжо больш пяшчотна:
– Дурненькая рыбка, мой левіяфанчык, я ж сказала табе, мы будзем разам, абяцаю. А пацыенты мяне не вабяць… Толькі лекары.
Раздзел 4
Святая вера ў…
Змалку заўважылася: у членаў Ордэна Тых, Хто Самі Ўсё Разумеюць, на фоне іхняга паталагічнага недаверу і сумневаў у хоць чыёйсьці рацыі, усё ж існавала Святая Вера Ў Адну Рэч. Атрымаўшы тую Адну Рэч, верылі чальцы Ордэна, чалавек мог абараніцца ад большасці нягод і побытавых нявыкрутак. Быў, быў залаты ключык ад патаемных бурацінаўскіх дзверак, што па-за карцінай з агменем! Паводле дзядоў, такі існаваў пропуск у светлую будучыню.
Дзяды верылі ў цымус цымусаў, які не прапіць, не прафукаць. З пакалення ў пакаленне гэтая самая Святая Вера Ў Адну Рэч мяняла арыенціры, але нязменным заставалася перакананасць дзядоў, што тая Рэч наагул ёсць, што яна Адна-адненькая, і што, натуральна, яе трэба мець. Калі б я нарадзіўся гадоў на дваццаць раней, дык талісманам гэтай Веры быў бы інстытуцкі дыплом. Ого, дыплом! Ён колісь здаваўся шчытом гуляй-горада, тлустым азонавым слоем, за якім ягоны шчаслівы ўладальнік пачуваецца ў сваім жыцці, як у Бога за печкай. Цяпер жа ўсім нованароджаным сябры таемнага ордэна – калі б былі жывыя, – відаць, пазычылі б еўрапейскага грамадзянства. І будзе вам шчасце!
У маім жа дзяцінстве, на пачатку васьмідзясятых, сябры Ордэну Тых, Хто Самі Ўсё Разумеюць (куды дзяды запісалі яшчэ маму Вовы Шахава, нашага суседа), ужо ведалі, што стопудовае прасвятленне і дабрабыт абавязана прынесці веданне якой-небудзь замежнай мовы.
Пры словазлучэнні “вывучэнне замежных моваў”
