pozory rozgrzeszającego dzieciństwa. A praca literacka zaczęła znów mnie wciągać w dialektykę mojej rzeczywistości i znowu powstawało pytanie: co począć w literaturze, w kulturze z owymi tak kompromitującymi związkami moimi z młodością, z niższością, do jakiego stopnia to nadawało się do ujawnienia? Byłże to tylko kompleks, choroba, zboczenie, casus kliniczny – czy też coś mającego prawo obywatelstwa wśród istot normalnych? A drugie pytanie: byłoż to wywalanie otwartych drzwi, czy też trudne przenikanie na tereny dzikie, dziewiczo wstydliwe? Reasumując: czy to nadawało się do zużytkowania w sztuce?
Psychoanaliza! Diagnozy! Formułki! Ja bym ugryzł rękę psychiatry, któremu by się zachciało wypatroszyć mnie z mojego życia wewnętrznego – nie w tym rzecz aby artysta nie miał kompleksów, a w tym, by kompleks przetworzył na wartość kultury. Artysta, według Freuda, to neurotyk, który sam się leczy – a z tego wynika, że nie może leczyć go nikt inny. Ale jak na złość za sprawą tej ukrytej reżyserii, którą nie ja jeden odkrywam w życiu, w tym właśnie czasie ukazał mi się obraz kliniczny histerii przez ścianę sąsiadującej z mymi uczuciami, będącej prawie ostrzeżeniem: uważaj, jesteś o krok od tego! Mianowicie, za pośrednictwem pewnych moich przyjaciół z baletu, który przybył do Argentyny na gościnne występy, wszedłem w środowisko krańcowego, szalonego homoseksualizmu. Mówię „krańcowego”, gdyż o homoseksualizm „normalny” ocierałem się od dawna, światek artystyczny pod wszystkimi równoleżnikami przepojony jest tą miłością – ale tu objawiło mi się jej oblicze już do szaleństwa frenetyczne. Niechętnie dotykam tego tematu. Dużo wody upłynie zanim będzie można o tym mówić i, co więcej, pisać. Nie ma dziedziny bardziej zakłamanej i zamroczonej namiętnością. Tu nikt nie pragnie ani nie może być bezstronny. De gustibus… Wściekłość skręcających się z obrzydzenia „męskich” mężczyzn – umężczyźnionych, wzajemnie hodujących i potęgujących w sobie męskość – klątwy moralności, wszystkie ironie, sarkazmy i gniewy kultury, pilnującej prymatu kobiecego powabu – spadają na efeba, przemykającego się chyłkiem na mrocznym pograniczu naszej oficjalnej egzystencji. I rzecz ta nabiera zjadliwości na wyższych szczeblach rozwoju. Tam poniżej, tam, w dole, nie ujmuje się tego tak tragicznie, ani tak sarkastycznie, a najzdrowsi i najzwyklejsi chłopcy z ludu oddają się temu nieraz z braku kobiety – i to, jak się okazuje, wcale ich nie paczy i nie przeszkadza, później, w najbardziej poprawnym ożenku.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
