ochoty narażać się na niepowodzenie. Wiedział z doświadczenia, że w obliczu nowej porażki bledną dawne zwycięstwa. Z drugiej jednak strony tajemnica niewykrytych zbrodni była czymś pasjonującym i trudno by mu było zrezygnować z nadarzającej się pracy. Wprawdzie zaproponował Walczakowi, żeby się tym zajął, ale z góry wiedział, że Karol odmówi. Właściwie byłoby najlepiej, gdyby sprawę poprowadzili razem z Karolem. Taka koncepcja nie miała jednak żadnych szans powodzenia. Po pierwsze, nie zgodziłby się major Leśniewski, który teraz potrzebował Walczaka gdzie indziej, a po drugie – nie wiadomo, jak zapatrywałby się na to sam Walczak. Downar nie chciał podejrzewać przyjaciela o jakieś zawiści zawodowe, ale ostatnio odnosił czasami wrażenie, jakby Karol zazdrościł mu trochę powodzenia. Rzeczywiście, tak się jakoś zawsze składało, że on obejmował prowadzenie jakiejś ciekawej sprawy, a dopiero później, w niektórych wypadkach, dołączał się Karol w charakterze doradcy. Trudno się więc było dziwić, że taki stan rzeczy mógł go wreszcie nieco zniechęcić.
– Ano, trudno – mruknął do siebie Downar. – Jeżeli Leśniewski nie odbierze mi tej sprawy, to będę się męczył.
Spojrzał na zegarek. Dochodziła trzecia. Trzeba było coś zjeść i jechać do domu, przebrać się w cywilne ubranie. O szóstej przecież umówił się z Wrońskim.
Wchodząc do stołówki, wpadł na Kobielę.
– Cześć! Co u was słychać?
– Nic specjalnego. Martwię się, że zapomnieliście o mnie, towarzyszu kapitanie.
– Ależ skądże, wcale o was nie zapomniałem.
– No, bo nie bierzecie mnie do żadnej roboty…
– Na razie nie miałem nic specjalnego.
– A teraz może się kroi coś ciekawego?
– To nie jest wykluczone.
Pucołowata twarz Kobieli ożywiła się. Czerne, małe oczka zabłysły zaciekawieniem.
– Co to takiego?
Downar uśmiechnął się. Przyjacielsko poklepał porucznika po ramieniu.
– Za wcześnie, żeby o tym mówić.
– Ale jak się wyklaruje, to mnie weźmiecie do roboty? – zaniepokoił się Kobiela.
– Oczywiście. Możecie być zupełnie spokojni.
Downar tak był pogrążony w rozmyślaniach, że nie czuł smaku potraw i żeby życie jego od tego zależało, nie potrafiłby powiedzieć, co jadł na obiad.
Pobiegł na górę, zabrał płaszcz, zadzwonił do teatru, rezerwując bilety i wyszedł z komendy. Zobaczył, jak Leśniewski wsiada do samochodu. Major spostrzegł go i spytał:
– Dokąd jedziecie?
– Do domu, na Koszykową.
– No to siadajcie, podwiozę was.
Dłuższą chwilę jechali w milczeniu. Kiedy minęli Ursynowską, Leśniewski spytał:
– No i co? Chcecie prowadzić sprawę Gernera czy mam ją przekazać komu innemu? Bo zdaje się, że mieliście jechać na urlop.
Downar podrapał się za uchem.
– Wiecie co, towarzyszu majorze, że chyba ja już zostanę przy tej sprawie. Zacząłem, to już pociągnę dalej, a urlop sobie odłożę. Może jesień będzie pogodna…
– Jak chcecie. Tylko żebyście potem nie narzekali, że wam nie pozwalam odpocząć.
– Nie będę narzekać.
Na rogu Koszykowej i Mokotowskiej Downar pożegnał się z Leśniewskim i wysiadł z wozu.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
