Odwet. Vincent V. Severski

      Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer.

      | 1 |

      To miało być ważne spotkanie, a właściwie decydujące, chociaż nieformalne. Dlatego umówili się na kolację w restauracji hotelu El Djezair. Nie ma w Algierze lepszego miejsca na takie spotkanie – uważał Waldemar Zenonik, od trzech miesięcy nowy przedstawiciel Polskiego Koncernu Zbrojeniowego w Algierii.

      Generał Ahmed Al-Burgiba miał przekazać stronie polskiej ostateczną decyzję władz algierskich w sprawie zakupu pięćdziesięciu transporterów opancerzonych. Negocjacje, z wręczaniem potężnych łapówek algierskim wojskowym włącznie, prowadził wcześniej Piotr Korczyk, ale od dłuższego czasu zarząd PKZ podejrzewał, że nie działa on w interesie firmy i sprzedaje informacje Rosjanom z ROSorużyja, sabotując kontrakt za obfite wynagrodzenie w euro.

      Zenonik nie był doświadczonym handlowcem i wszyscy nawet uważali, że jest słabym negocjatorem, jednak to on wykrył podwójną grę Korczyka. A najważniejsze, że był oficerem polskiego wywiadu, więc jego lojalności i uczciwości nie kwestionowano. O tym, kim jest człowiek oficjalnie skierowany do koncernu przez Ministerstwo Gospodarki, wiedział jedynie prezes zarządu, który sam pracował kiedyś dla wywiadu wojskowego. Inni tylko się domyślali, ale nic nie mówili.

      Podejrzenia wobec Korczyka były bardzo poważne, dlatego w sprawę zaangażowany został kontrwywiad ABW. Oprócz sfinalizowania kontraktu, który miał zadecydować o przyszłości PKZ, Zenonikowi przyszło także prześwietlić aktywność Korczyka w Algierii. Spotkanie z Al-Burgibą było zatem dobrą okazją do zweryfikowania podejrzeń. Generał cierpiał na typową tutejszą słabość i Zenonikowi pozwolono ją wykorzystać na ostatnim etapie negocjacji. Położył więc na stoliku przy drzwiach grubą niebieską kopertę z metalowym spinaczem, w której znajdował się pakiet nowych banknotów o nominale pięciuset euro.

      Waldemar Zenonik był pięćdziesięcioletnim mężczyzną średniego wzrostu, ze sporą nadwagą i owalną twarzą ozdobioną okularami plus pięć, dużymi uszami i gęstymi blond włosami zaczesanymi gładko do tyłu. Podszedł do lustra i sprawdził, czy dobrze wygląda. Miał na sobie żółtą koszulę z krótkimi rękawami i jasnobeżowe spodnie chino z cienkim paskiem nieco unoszącym obwisły brzuch. Wsunął stopy w brązowe mokasyny i stanął bokiem. Wciągnął brzuch, wstrzymał powietrze, po chwili wypuścił i z dezaprobatą pokręcił głową.

      Kurwa, jest trzydzieści pięć i wilgotność dziewięćdziesiąt dwa – pomyślał i zawołał po francusku:

      – Yacef! Za dziesięć minut jedziemy. Wyprowadź samochód i nie zapomnij włączyć klimatyzacji.

      Dom, który wynajął jeszcze Korczyk, należał kiedyś do pewnego francuskiego pułkownika, oprawcy powstańców z Kasby. Miał dwa wysokie piętra i ponad trzysta metrów kwadratowych powierzchni, wyłożonych brązową terakotą i kolorową majoliką. Głos odbijał się od ścian i wzmocniony szukał drogi ujścia. Dlatego mówiło się, że to dom bez tajemnic, bo nawet szept słychać było w każdym zakamarku. Mimo zapachu stęchlizny Zenonik czuł się w nim dobrze i bezpiecznie. Kiedy kładł się do łóżka i gasił światło, wydawało mu się, że słyszy nawet, jak po ścianach przemykają gekony. Na wszelki wypadek jednak spał z nożem kukri pod poduszką kupionym na bazarze w Chéraga pierwszego dnia po przyjeździe.

      – Dobrze, proszę pana – doleciał z kuchni na parterze zachrypnięty głos Yacefa. – Już wyprowadzam – dodał, ale nawet nie drgnął i gapiąc się w telewizor, dalej siorbał herbatę.

      Zenonik zmienił zdanie. Wyjął z szafy drugą koszulę, w białe prążki i z kieszeniami na piersi. Tym razem wyłożył ją na spodnie i z satysfakcją stwierdził, że teraz wygląda znacznie lepiej. Do brązowej aktówki włożył kopertę z pieniędzmi, notatnik i telefon. Poszedł jeszcze do łazienki opróżnić pęcherz, bo czas jazdy przez Algier o tej porze trudno było wyliczyć. Yacef, jego kierowca i ochroniarz, były policjant, poradził mu na samym początku, żeby tak robić, i Zenonik nieraz pożałował, że go nie posłuchał.

      Wyjechali za bramę. Yacef ostro skręcił w prawo i dodał gazu, jakby kogoś gonił. W willowej dzielnicy Chéraga ruch był niewielki, więc mógł sobie na to pozwolić, ale za chwilę miało się to zmienić.

      Pokonali dwa kilometry i samochód utkwił w korku na placu du 1 Mai.

      Zenonik zajmował tylne siedzenie. Rozglądał się leniwie wokół, ale w pewnej chwili zauważył, że Yacef nerwowo spogląda w lusterka.

      – Co się dzieje? – zapytał i popatrzył do tyłu.

      – Mamy towarzystwo – odparł Yacef. – Niech pan się nie ogląda – dodał.

      – Skąd wiesz? Widzisz w takim korku? Który to… – Zenonik znów się obejrzał.

      – Biały peugeot… jest dwadzieścia metrów za nami. Tylko z kierowcą.

      – Pewny jesteś? Może to ktoś od generała. Sécurité… – Zenonik się zaniepokoił.

      – Nie. Jedzie za nami, odkąd wyjechaliśmy z domu, ale to nie jest nasz… to nie Algierczyk, prowadzi nie tak jak my. To zawodowiec. Znam się na tym. – Yacef był spokojny, a jego oczy pracowały intensywnie. – Niech się pan tak nie ogląda! – powtórzył ostro. – Wszystko jest pod kontrolą. Spokojnie. – Dotknął dłonią marynarki, pod pachą miał pistolet.

      – Terrorysta? GIA? – zapytał Zenonik z udawaną obojętnością, ale głos mu się załamał.

      – Może, ale na pewno nie stąd.

      Yacef wyciągnął komórkę i natychmiast z kimś się połączył. Rozmawiał kilkanaście sekund po arabsku, po czym odłożył telefon na siedzenie obok.

      Zenonik

Скачать книгу