улутунуп ийди.
Эртеси кечинде келди Карим, үндөгөн жок, эшигинде бирдемени кармалагансып жүрүп кеч кирди үйгө.
– Тамак барбы?
– Бар.
– Алып келчи.
– Азыр, – Гүлбахар колундагы баланы жаткырып коюп анан дасторкон жайды, – Кечинде кайда бардың?
– Сага эмне кереги бар? – Күңк эте карады.
– Сурадым да.
– Жумуш бүтүрдүм, – деди үңкүйө.
Гүлбахар да унчукпай калды, ал түндөгү ырахаттуу мүнөттү кайра-кайра эстеп өзүнчө кыйнала берди, ошол бир түн анын көз жашын кургатып түбөлүк эне болуу бактысынан кур калам деген Гүлбахардын жүрөгүнө бакыт нурун чачыратып, наристе жытын жыттатаарын анда эч кимиси билген жок. Болгону сезимдин назиктиги, аялдын назик көңүлү кайрадан кайнисин эңсетип туруп алган эле.
– Ишиң бүттүбү анан?
– Эмнеге эле такып калгансың? – Ачууланып акырайып карады.
– Эрим болсоң сурабайынбы.
– Сурабай жүр, кайда барам өзүм билем.
– Мени аялдыкка алдың беле же күңдүккө алдың беле ыя?!
– Кандай ойлосоң ошондой ойло!
– Сени кудай кыйнасын, түбөлүк ушинтип кыйнагандай айбым кайсы?
– Болду, андан көрө төрөп бер, ошондо менден сый көрөсүң.
– Желден төрөймбү, жыйырма жылдап жашасак да эркектей болуп сылап-сыйпап жылуу сөз айтпайсың, топтой тоголото тээп кумардан чыгып басып кетесиң, тажадым деги ушул жашоодон, азыр бала менен алек болуп калдым, аны алып кетсе тиземди гана кучактап, көз жашымды төгүп жападан жалгыз калам го? – Буркурап ыйлап ийди.
Ошол кезде Бекзат кирди.
– Аке, силерге эмне болду?
– Жеңеңдин кыялы кармап жатат. Кел, эмне жумуш?
– Сизде жумушум бар эле.
– Айта бер.
– Өзүбүзчө сүйлөшсөк дедим эле.
– Тамак ич, анан сүйлөшөбүз, – Гүлбахарды карады, – Жиниң таркаса тамак алып кел Бекзатка.
– Ичпейм аке, тим эле коюңуз, – дегенине карабай Гүлбахар куюп келип алдына койду да баланы көтөрүп ички бөлмөгө кирип кетти.
Карим менен Бекзат бир аздан кийин эшикке чыгып кетишти, Гүлбахар күйөөсүн көргүсү келбей баратты. Карим киргенде төшөгүн салып, Азатты кучактап жатып алган эле.
Ошондон бир жума өтпөй июндун ондорунда өзбектер менен кыргыздардын ортосунда кагылышуу чыгып кетти. Токсонунчу жылдын июнунда….
Ошондогу мемиреп турган кеч кимдин эсинен кетсин, заматта тарс-турс этип, кыйкырык, ызы-чуу түшүп, өрттөнгөн үйлөр, айрыкча кыргыздардын кыздарын кыйнап өлтүрүп, боюнда бар аялдарды ичин жарып ыргытып, кырк биринчи жылкы фашисттердин аеосуз согушунан да өтүп кетти. Бирок Каримдин үйүнө бир өзбек басып келбеди, жан-жака белиндеги коңшуларынын үйү өрттөнүп, адамдары өлүп, кызыл кыргын болуп жатты.
– Азатым, сен
