Ак юлымны
Соңгача үтеп барам...
Шулай икән…
Узмас дип йөрмә гомерне...
Җил сыман уза икән!
Әнә бит –
Хәтта йолдызлар
Картая, туза икән...
Куәт бир
Саф мәхәббәтне
Ашкынып көткәннәргә –
Җилләр гел уңай булсыннар
Юл дәвам иткәннәргә!
Юкса бит
Якты йолдыз да
Сүрелә, туза икән...
Сөеп яшәгән гомерләр
Нишләп тиз уза икән?
...Әллә ни булмас...
Китәрмен
Галәмгә ялгыз гына,
Суыныр, сүнер, югалыр
Ялгыз бер йолдыз гына...
Иярде дә китте
Актарды җил каен ябалдашын!
Яшел шавы шушы каенның
Иярде дә китте таң җиленә –
Җил зәхмәте аңа кагылды.
Һәм туй итте дөнья киңлегендә
Каен шавы белән таң җиле –
Шул зәхмәтле туйның гайрәтеннән
Шау өермә купты, билгеле...
Бу өермә, Тәңре Үзе кушкач,
Әверелде кинәт адәмгә.
Ак кәгазьгә иелде ул адәм
Һәм үрелде кулы каләмгә...
Каләменнән төшкән хәрефләргә
Сыйды аһлы һәм шат гомерләр!..
...Әнә шулай пәйда була тора
Сәер затлар – әһле шагыйрьләр...
Шагыйрь дуска
Өметсезлек мәңге гамьсез
Бушлыкларга тиң икән, –
Син түгел гомер итүче,
Бүтән әллә кем икән!
Җан асрау сине уята...
Юк, бөек эшләр түгел!
Җан атып яшәү гайрәтен
Оныткан инде күңел...
Оныткан инде күңелең
Биеккә үрелгәнне,
Сөйгәнең керфек какканда,
Мең үлеп терелгәнне...
Оныткан инде
Хыяллар
Канатын каккан мәлне,
Яңа уй балкып киткәнне
Утыдай яшеннәрнең...
Төшләреңә, өннәреңә
Җанны бәйләр көч тула:
«...Ялгыз башка кайда да бер –
Таң ата да кич була...»
...Югыйсә уйлар уеңны
Шигъранә тыңла икән, –
Өметеңә җан өрердәй
Чын сихер шунда икән!
Уйларыңны сал шигырьгә!
Хәтерләп шәп чакларын,
Ашкынып күккә дөрләсен
Хыялның учаклары!
Үзгәртсен сүзләр асылын!
Сүзгә яңа көч тула:
– Шагыйрь җанга кайда да шәп! –
Таң ата бит! Кич була!
Уян, күңел! Шундый чак бит!
Һәр мәле бер шигырьлек –
Сылу бер керфек какканга
Мең үлеп терелерлек!
