–
Җилләрдә өшәнгәннәрне,
Гөлләргә күмелгәнне!
Хәер, язмышның җилләре
Миңа гел исте уңай, –
Бәхетнең килеп киткәнен
Сизми дә калдым бугай...
Елларым ел гына түгел –
Ташкынның үзе иде...
Булды – әйткәнем дәвернең
Бердәнбер сүзе иде!
«Әссәлам!» – дим
Яшәп узган,
Яшәләсе елларга –
Дөньяның иң гүзәл серен
Ачмыйча үтеп барам...
Нишләптер уза бу вакыт –
Рөхсәтләр тормый сорап...
Киләчәк әнә якында,
Яшәгән генә – ерак...
...Сизмәдем газиз гомернең
Җилдәй җилеп үткәнен –
Мин яшәмим – еллар серен
Сүтәмен дә сүтәмен...
Вакыт исә – сүтә-сүтә
Сүтелепләр бетмәс сер...
Кайчан килдең? Кай сәгатьтә
Тәмамланырсың, гомер?
Бердәнбер очыш
Җил исте... Яфрак дертләде,
Сискәнгән сыман итте:
– Агачым, хуш... Инде безгә
Хушлашыр минут җитте.
Үткән дә киткән бер җәйлек
Бу гүзәл гомеркәйләр, –
Яңа җәйдә җилләр яңа
Яфракларны иркәләр...
Тормышның гаҗәп ямьлесен,
Шаулысын бирде Ходай,
Гел ямьле һәм тәмле булып
Җәй кабатлансын шулай!
Нәкъ Ходай теләгәнчә, без
Яшәдек, гомер иттек,
Минем бердәнбер очышка –
Көземә килеп җиттек.
Беренче һәм соңгы очыш!
Китүләр гүзәл икән –
Елап югалмыйм, агачым,
Мин бары... очып китәм!
Әйт миңа хәзер, агачым,
Әйт миңа үз «Хуш»ыңны
Һәм карап кал минем шушы
Бердәнбер очышымны!
...Өзелде яфрак тын гына...
Гүяки ул терелеп
Чыкты бердәнбер очышка
Һәм очты бөтерелеп!
...Соңгы очышларга чыксаң,
Ерак китешледер ул –
Җанның төсе булса әгәр,
Шул яфрак төследер ул...
Туфракка төшеп ятканчы
Безнең җанның да шулай
Бар микән соңгы очышы? –
Шулай булсачы, Ходай!..
Ялгызлыкка вакыт булдымыни? –
Күрмәгәндәй кордык та боздык.
«Бер килермен әле сиңа!» диеп
Янап киткән иде
Ялгызлык.
Әйткән иде:
«Әйдә, кыланып кал,
Суына чум, ыргыл утына! –
Кемлегеңне бик тиз чамаларсың,
Кирәксезгә, бәндәм, чык кына!»
Янаулардан куркыр чак идеме?
Шулай
