zostawiały Julianowi przykre wiadomości albo czekały przed drzwiami, by rzucić mu w twarz obelgi. Nie zadzwoniłeś do mnie, dupku. Powiedziałeś, że zadzwonisz, wcale się nie odezwałeś, a potem widziałam cię w pubie z inną. Wiem, mówiłeś, że to nic poważnego, ale mogłeś do mnie zadzwonić. Julian zachowywał stoicki spokój. Inne kobiety nie mogły nic zdziałać, próbowały skruszyć ustami jego kamienny spokój, dochodziły z drżeniem, a on tylko czekał, by rozległ się gong na koniec rundy. Nigdy go nie usłyszał. Wściekłość była czarniejsza niż ślepota, czarniejsza niż rozpacz.
„Julianie, uciekaj i wróć po mnie”. Ściskając spis zmarłych w jednej ręce, a w drugiej złotą monetę, stale słyszał w głowie ostatnie słowa Mallory, kiedy nie śnił o Josephine idącej w stronę jego stolika.
„Julianie, wróć po mnie”.
Czemu, kiedy na niebie nie było widać księżyca, śnił o jej uśmiechu? Ziemia, Księżyc, Słońce ustawione w jednej linii, linii południka, uśmiechnięta Josephine, błagająca Mallory…
„Wróć po mnie”.
A w Notting Hill odrzucone dziewczyny świetnie się bawiły, potem chciały więcej, obrażały się, krzyczały na niego, krążyły jak jastrzębie. Mówił im, że niczego nie szuka. Zapewniały go, że one też nie. A jednak było tyle krzyku. Mówię poważnie, powtarzał. Proszę, wysłuchajcie mnie. Ale one wypijały trzy kufle piwa, dwa koktajle, pół butelki wina i nie mogły słuchać. A kiedy powiedział jednej trzeźwej kobiecie na samym początku, jeszcze zanim zamówili wino, że nie szuka niczego na dłużej, wymierzyła mu policzek i powiedziała: Nie wyrywaj się, koleś, skąd wiesz, że cokolwiek ze mną znajdziesz. Znalazł, a teraz także ona krzyczała na niego.
– Jules, strasznie wszystko paprzesz – oświadczył Ashton. – Chyba zapomniałeś, jak się chodzi na randki.
– Nazywasz to, co robię, chodzeniem na randki?
– Prawda, nie do końca o to mi chodziło, kiedy radziłem, żebyś wrócił do dawnego życia. W jedną noc zamieniłeś się z mnicha w playboya. Ale wcześniej czy później to coś, obojętne jak to nazwać, zamieni się w jatkę. Pożałujesz, gdy jedna z nich rozwali ci głowę kijem do krykieta.
– Może właśnie o to mi chodzi? – stwierdził Julian.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
