Ja, inkwizytor. Przeklęte kobiety. Jacek Piekara

      Cała armia Ludmiły rozlokowała się w zajeździe Czarnego Daniły i w jego okolicach, a Ludmiła zapowiedziała, że żołnierze zostaną tam dwa dni, by odpocząć po bitwie, wylizać się z ran i skaleczeń, no i, rzecz jasna, nacieszyć się triumfem. W ramach celebrowania zwycięstwa księżna kazała pozabijać świnie i kury oraz wytoczyć beczki z piwem. Znalazło się nawet kilka baryłek diablo mocnej okowity z czarnego żyta. Żołnierze mieli sobie solidnie podjeść i opić się jak bąki, by tym chętniej sławili imię swej pani oraz rozgłaszali chwałę jej triumfu. W Peczorze czekał na nich dalszy ciąg świętowania, gdyż obiecano wypłacić im solidny żołd. Jak znałem żołnierskie obyczaje, tak jednakie niezależnie od regionu świata czy epoki, to większość z zarobionych pieniędzy i tak wydadzą na dziwki, trunki i przeputają w kości lub karty. Tak już świat się układał, że głupcy zarabiali pieniądze z wielkim trudem, narażając własne życie i zdrowie, a za to wydawali je z wielką łatwością i bezsensownie. Ludzie mądrzy postępowali całkowicie na odwrót.

      W czasie wyprawy namiot dzieliłem z Ludmiłą w ten sposób, że księżna zajmowała wielką jego część (w której miała nawet prawdziwe łóżko, a nie zwykły siennik czy inne byle jakie posłanie), a ja miałem legowisko w przedsionku pomiędzy wejściem a kotarą oddzielającą część Ludmiły. Andrzej, chcąc nie chcąc, dzielił ze mną tę kwaterę. Tutaj jednak zatrzymaliśmy się w domu Czarnego Daniły, który to dom był obszerny i całkiem wygodnie urządzony. Księżna zajęła dużą sypialnię, a ja i Andrzej dostaliśmy do użytku przechodnie pomieszczenie znajdujące się przed pokojem Ludmiły. Zanim dworzanin poszedł świętować, obejrzałem jeszcze jego rany i kazałem mu przemyć je gorzałką.

      – Na moje oko nic wam nie będzie, ale zobaczymy, jak się na was goi.

      – A wy nie pójdziecie się bawić?

      Wzruszyłem ramionami.

      – Gorzałki z czarnego żyta nie będę pił, a wasze piwo jest tak plugawe, że kiedy wrócę do Cesarstwa, będę podawał je przesłuchiwanym, by zaczęli zeznawać, lękając się, że jak nie powiedzą prawdy, to dostaną drugą porcję.

      Wzruszył ramionami.

      – Ależ stępiał wam dowcip – stwierdził.

      – Może i tak – odparłem. – Wszystko mi jedno.

      – Księżna dla siebie i dla nas kazała wydać dobre wina. Słyszałem, że jest nawet kilka butelek reńskiego. Na pewno się nie skusicie?

      Wątpiłem, by księżna zajmowała się świętowaniem, bo zapowiedziała mi wcześniej, iż nie będę jej potrzebny, gdyż musi wraz z Makarym omówić przed powrotem do Peczory sprawy zajazdu.

      – Nie – rzekłem. – Nie skuszę się, ale wy bawcie się dobrze.

      Skierował się w stronę wyjścia, lecz nagle zatrzymał się.

      – A co z tą dziewką? Z tą kochanicą kniazia?

      – A co ma być? Zna tu każdy budynek, a że miała własną kwaterę, to pewnie w niej czuje się najbezpieczniej.

      – Co z nią zrobicie w Peczorze?

      – Ja? – zdziwiłem się. – Nic. To sprawa Nataszy, nie moja. A czemu w ogóle pytacie?

      – Widzieliście, jaka jest ładna?

      – Jeśli mam być szczery, nie za bardzo…

      Rzeczywiście raczej przypuszczałem tylko, że Nadieżda może być całkiem urokliwa, bo na to, bym wiedział na pewno, miała za bardzo posiniaczoną i opuchniętą od płaczu twarz.

      – Jak baba jest stara i brzydka, a jeszcze w dodatku tłusta, wygadana i bezczelna, to łatwiej ją powiesić, prawda? – zauważył Andrzej. – A taką młodą, ładną i zgrabną to jakby trudniej… Co? Jak sądzicie?