zijn dochter. Het klonk ondraaglijk. “Maar je kan iemand niet dwingen te veranderen als ze er niet klaar voor zijn. Uiteindelijk heeft Sheila geaccepteerd dat Chantelle beter af zou zijn bij mij.”
“Waarom heeft ze je niet verteld dat ze zwanger was?” vroeg Emily.
Daniel lachte droevig. “Ze dacht dat ik een slechte vader zou zijn.”
Emily kon zich niet indenken wat voor soort man Daniel ooit moest zijn geweest dat iemand zoiets van hem kon denken. In haar optiek was Daniel de perfecte vader. Ze wist wel dat er iets van een bad boy in hem zat, wat opstandige jeugdjaren, maar ze was er wel zeker van dat dat niet de echte reden kon zijn waarom Sheila haar zwangerschap en het bestaan van hun dochter voor hem geheim had gehouden. Het was een smoesje, een leugen van een drugsverslaafde om de schuld van haarzelf af te schuiven.
“Dat geloof je toch zeker niet echt?” vroeg Emily.
Ze voelde Daniels hand weer over haar hoofd strelen. “Ik weet niet hoe ik me had gedragen zes jaar geleden, toen ze geboren werd. Of zelfs toen Sheila zwanger was. Ik was niet bepaald een verantwoordelijk mens. Misschien was ik er wel vandoor gegaan.”
Emily draaide zich om zodat ze Daniel in de ogen kon kijken, en sloeg haar armen om zijn nek. “Nee, dat had je niet gedaan,” bezwoer ze hem. “Je zou een vader zijn geworden voor dat kleine meisje, net zoals je nu bent. Je zou een man met karakter zijn geweest, en gedaan wat je moest doen.”
Daniel kuste haar zachtjes. “Lief dat je dat zegt,” zei hij, hoewel zijn toon enig ongeloof verraadde.
Emily nestelde zich weer tegen hem aan en hield hem steviger vast. Zo zag ze hem niet graag, zo vol pijn, twijfelend aan zichzelf. Hij zag er verstoord uit, vond Emily, en vroeg zich af of hij aanpassingsproblemen had met de thuiskomst, en het feit dat hij plotsklaps vader was geworden. Daniel moest zo gefocust op Chantelle zijn geweest dat hij nooit aandacht had besteed aan zijn eigen emoties, en nu pas, in het warme, gezellige, veilige koetshuis, kon hij zichzelf eindelijk de ruimte geven om te voelen.
“Ik ben er voor je,” zei ze, en ze streelde met haar hand zachtjes zijn borst. “Altijd.”
Daniel zuchtte diep. “Dank je wel. Dat is het enige wat ik kan zeggen.”
Emily wist dat dit uit het hart kwam. Een dankjewel was voorlopig voor haar meer dan genoeg. Ze kroop tegen hem aan en luisterde naar zijn adem, die dieper werd naarmate hij wegdommelde. Niet lang daarna voelde ze dat de slaap ook haar in zijn greep kreeg.
*
Ze schrokken wakker door het geluid van Chantelle die zich in het bed in de kamer ernaast roerde. Emily en Daniel sprongen op van de bank, gedesoriënteerd door het plotselinge licht in de kamer. In de open haard smeulden nog kooltjes.
Even later ging de slaapkamerdeur een kiertje open.
“Chantelle?” zei Daniel. “Kom er maar uit. Niet verlegen zijn.”
Behoedzaam ging de deur verder open. Daar stond Chantelle, gekleed in een van Daniels veel te grote hemden, haar blonde haren in de war over haar gezicht. Ze had weliswaar niet Daniels donkere haar of de olijfkleurige huid, maar de gelijkenis tussen hen was treffend. Vooral hun ogen. Hun irissen waren van dezelfde doordringende kleur blauw.
“Goeiemorgen,” zei Emily. Ze werd zich bewust van hoe stijf ze was geworden van de luttele uurtjes slaap die zij en Daniel op de bank hadden kunnen pakken. “Zal ik wat ontbijt voor je klaarmaken?”
Chantelle krabde aan haar kin en keek verlegen naar Daniel. Hij gaf haar een aanmoedigend knikje, en gebaarde naar haar dat ze hier rustig haar stem kon gebruiken zonder dat iemand haar zou overschreeuwen of haar een lastpak zou noemen.
“Hm-m,” zei Chantelle met een klein stemmetje.
“Wat lust je?” vroeg Emily. “Ik kan pannenkoeken maken, toast, eieren. Of heb je liever cornflakes?”
Chantelle’s ogen werden groot van verbazing en Emily realiseerde zich met een pijnscheut dat ze waarschijnlijk nooit eerder had mogen kiezen. Misschien had ze niet eens ontbijt gekregen.
“Ik heb wel trek in pannenkoeken,” zei Emily. “En jij, Chantelle?”
“Pannenkoeken,” zei ze.
“Hé, weet je wat?” voegde Emily toe. “We kunnen naar het grote huis toe en daar ontbijten. Ik heb nog bosbessen in de koelkast, kan ik die in de pannenkoeken doen. Wat vind je ervan, Chantelle? Wil je het grote huis zien?”
Ditmaal knikte Chantelle enthousiast. Daniel leek opgelucht dat Emily deze ochtend het voortouw had genomen. Emily kon aan zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij zich met de situatie geen raad wist.
“Hé,” stelde ze zachtjes voor, voorzichtig, om hem niet op de teentjes te trappen. “Waarom help je Chantelle niet even met aankleden?”
Hij knikte gehaast, alsof hij zich er een beetje voor geneerde dat dat niet eens in hem was opgekomen. Met een wat houterige tred bracht hij het kleine meisje naar de slaapkamer zodat ze zich kon omkleden. Emily zag ze gaan en merkte op hoe ongemakkelijk Daniel eruitzag bij het uitvoeren van deze simpele oudertaak. Ze vroeg zich af of een van de problemen die hij in Tennessee had ervaren het wennen aan de vaderrol was geweest, en of hij zo druk was geweest met praktische zaken – huisvesting, scholing, voeden – dat hij nog niet de gelegenheid had gekregen om te verwerken dat hij nu een vader moest zijn.
Toen iedereen eindelijk klaar was, verlieten ze het koetshuis en liepen het grindpad op in de richting van de B&B. Chantelle schopte steentjes van de oprijlaan en lachte om de geluidjes die ze met haar schoenen kon maken. Ze hield de hele weg lang Daniels hand stevig vastgeklemd, maar geen van beiden leken daarbij op hun gemak. Daniel zag er stijf en ongemakkelijk uit, alsof hij wanhopig poogde vooral niets verkeerd te doen en het broze wezentje dat aan zijn zorg was toevertrouwd niet te breken. Aan de andere kant zag Chantelle er radeloos uit, alsof ze Daniel nooit meer los wilde laten, alsof dat haar onwaarschijnlijk veel verdriet zou doen.
Emily wist niet zeker wat ze nu het best kon doen. Met enige aarzeling pakte ze de andere hand van het meisje in de hare, en ze was blij en opgelucht dat Chantelle niet terugdeinsde of haar hand terugtrok. Daniel leek eveneens een stuk opgeluchter door Emily’s tussenkomst en begon zich wat normaler te gedragen. Chantelle’s grip op zijn hand werd op zijn beurt iets losser.
Gedrieën liepen ze de trap van de veranda op naar de voordeur, en Emily ging hen voor naar binnen.
Chantelle bleef in de deuropening hangen, alsof ze er niet helemaal gerust op was dat ze op zo’n plek thuishoorde. Ze keek achterom naar Daniel ter aanmoediging. Hij glimlachte geruststellend en knikte. Aarzelend stapte Chantelle naar binnen en Emily voelde haar hart overslaan van emotie. Ze vocht om haar tranen tegen te houden.
Emily kreeg meteen de indruk dat Chantelle sprakeloos was van het huis waar ze zich nu in bevond. Ze staarde naar alles om haar heen, naar de grote, brede trap met gepolijste balustrades en crèmekleurige tapijt, naar de kroonluchter en de gigantische antieke receptiebalie die bij Rico vandaan kwam. Ze leek zelfs verstomd door de kunstwerken en foto’s in de gang.
De enige vergelijking die bij Emily opkwam was met die van een kind dat voor het eerst het huis van de Kerstman binnenstapt.
Emily liet haar de woonkamer zien, en Chantelle snakte zachtjes naar adem toen haar oog op de piano viel.
“Je mag er best
