“Alles goed?” vroeg Emily.
Daniel schrok en keerde zich om. “Sorry. Ik kwam hier om koffie te halen en plotseling werd het me allemaal te veel.” Hij keek naar Emily en fronste. “Ik weet niet hoe ik dit allemaal aan moet pakken. Hoe ik een vader moet zijn. Het gaat mijn verstand te boven.”
Emily liep op hem af en wreef zachtjes over zijn arm. “We komen er samen wel uit.” “Ik word er al helemaal koud van als ik haar alleen al hoor praten. Was ik er maar voor haar geweest. Had ik haar maar beschermd tegen Sheila.”
Emily sloeg haar armen om Daniel. “Je kan niet steeds achteruit kijken en je druk maken over het verleden. Het enige dat we nu nog kunnen doen is zorgen dat we alles in ons vermogen aanwenden om haar te helpen. Het wordt fantastisch, echt waar. Je wordt een geweldige vader.”
Ze voelde Daniel nog steeds tegenstand bieden. Ze wilde hem zo vreselijk graag laten ontspannen, haar omhelzing doen aanvaarden en er troost uit putten, maar iets hield hem tegen.
“Ze begint al vragen te stellen,” zei hij. “Ze vroeg me waarom ik nooit verjaardagskaarten stuurde. Ik wist niet wat ik daarop moest zetten. Hoe ga je dat in godsnaam uitleggen aan een zesjarige zodat ze het begrijpt?”
“Ik denk dat we gewoon eerlijk moeten zijn,” zei Emily, “geheimzinnigheid lost niets op.”
Ze bedacht hoe toepasselijk haar woorden waren. Haar vader had zijn hele leven lang geheimen verborgen gehouden. Sinds haar komst had Emily alleen nog maar het topje van de ijsberg onthuld.
Op dat moment rende Chantelle de keuken in. Ze had een grote pluchen pandabeer in haar armen. Hij was bijna net zo groot als zijzelf.
“Kijk, papa! Kijk dan!” zei ze, op Daniel af rennend.
Emily schrok zich rot. Ze was de beer niet tegengekomen bij het opruimen van Charlotte’s oude slaapkamer. Hij moest al op zolder hebben gezeten. Hij was Charlotte’s favoriet. Ze had hem Andy de Pandy genoemd. Een pijnscheut snelde door haar heen bij het weerzien. Ze vroeg zich af hoe Chantelle hem tussen al die dozen had kunnen vinden.
“Hoe heet je beer?” vroeg Daniel aan Chantelle. Hij hurkte voor haar neer zodat ze op gelijke hoogte waren.
“Andy Pandy,” grijnsde Chantelle.
Emily greep het keukenblad vast in een staat van verbijstering. Wederom had ze een sterk gevoel dat dit een teken was van Charlotte, een por om haar niet te vergeten; dat ze op hen neerkeek van boven.
“Hé, ik weet wat,” zei Daniel, haar dagdromen doorbrekend. “Denk jij dat Andy mee wil naar de parade?”
“Ja!” riep Chantelle.
Daniel keek Emily aan. “Wat vind jij ervan? Gaan we allemaal naar de Labor Day parade? Ons eerste familieuitje?”
Hen een familie horen noemen haalde Emily met een schok uit haar verdoving.
“Ja hoor,” zei ze. “Jazeker, dat zou ik geweldig vinden.”
HOOFDSTUK TWEE
De hoofdstraat stond vol met rijen mensen. Sommige wuifden met vlaggen, andere hielden ballonnen in de hand. Net als anders op nationale feestdagen liep Sunset Harbor in volle glorie uit om Labor Day te vieren. Het stadje was prachtig versierd. Er waren vlaggetjes en lichtjes tussen lantarenpalen en bomen gespannen, wimpels vastgebonden aan hekken, en er was een klein carnaval.
Ze liepen door de drukke straten en Emily hield Chantelle’s hand stevig vast. Ze voelde aan dat het kleine meisje overweldigd was. Daarentegen zag ze wel iedere keer als ze naar haar keek een lach op Chantelle’s gezicht. Haar geluk deed Emily’s hart overstromen van blijdschap. Meer dan dat nog – een gevoel van sereniteit en tevredenheid. Ze wilde al een tijdje zelf kinderen, maar had toch niet beseft hoeveel plezier ze van Chantelle’s aanwezigheid eigenlijk zou hebben.
Emily kon er daarentegen niet omheen dat Daniel er juist gespannen uitzag. Hij was op zijn hoede temidden van de drukke mensenmassa, als een havik die overal gevaar verwachtte. De rol van beschermer lag hem in ieder geval wel, alleen op het gebied van hechte familiebanden creëren wilde het nog niet zo vlotten. Emily hoopte maar dat het opstartproblemen waren, en dat hij zich op den duur zou kunnen ontspannen en net zo’n plezier beleven aan het ouderschap als zijzelf. Hij moest papa leren worden, niet alleen vader.
Tussen de mensen zag Emily haar vriendin Cynthia Jones van de boekhandel in Sunset Harbor. Zoals altijd had Cynthia zich opgedoft voor de gelegenheid, in een blauwe glitterrok, een rode glitterbloes, en een witte glittercowboyhoed. Het geheel vormde een afzichtelijk contrast met haar geverfde oranje haar.
Bij het zien van Cynthia voelde Emily zich voor de eerste keer in lange tijd verrot. Nog geen paar weken geleden had ze de oudere vrouw om advies gevraagd toen zij en Daniel achter Chantelle’s bestaan waren gekomen. Nu liep ze hand in hand met Daniel en zijn verrassingskind over straat gelukkig gezinnetje te spelen. Emily kon niet anders dan bang zijn voor haar oordeel.
Maar toen Cynthia ze allemaal in het oog kreeg, lachte ze breed en wuifde. Emily ontwaarde de goedkeuring in haar ogen.
“Chantelle, laat me je aan een vriendin van me voorstellen,” zei Emily.
Samen met Daniel bracht ze Chantelle naar Cynthia. De oudere vrouw omhelsde Emily gelijk.
“Ik wist wel dat het uiteindelijk allemaal goed zou komen,” fluisterde ze in Emily’s oor met een stevige knuffel.
Emily omhelsde haar terug. Cynthia had haar zoveel steun en vriendschap geboden sinds haar komst naar Sunset Harbor acht maanden geleden. Ze voelde op dat moment een golf van dankbaarheid.
“Dit is Chantelle,” zei Emily toen ze uit de omhelzing kwamen.
Cynthia knielde neer zodat ze op ooghoogte van het meisje zat. “Wat heerlijk om jou te ontmoeten, Chantelle. Ik denk dat je het heel leuk gaat hebben in Sunset Harbor.”
Chantelle werd verlegen en klemde zich vast aan Emily’s been. Emily kon niet anders dan het meisje over haar zachte blonde haar te aaien. Ze voelde een overweldigend moedergevoel in haar opkomen. Weer werd ze getroffen door hoe snel en direct ze van Chantelle was gaan houden. Ook merkte ze op dat dat omgekeerd ook het geval leek te zijn. Chantelle, die gisteravond nog aan Daniel vastkleefde, kleefde deze middag aan Emily.
Op dat moment kwam een jonge, magere man met warrig zout-en-peperhaar op hen af.
“Owen,” sprak Cynthia hem aan, “je kent Emily toch nog wel? Van de B&B?”
“Natuurlijk,” zei Emily. Ze stak haar hand naar hem uit. “Jij hebt nog mijn piano gestemd.”
Owen knikte. Hij leek een bedeesde man te zijn. “Hoe gaat het daar nu allemaal? Ik meen me te herinneren dat je nogal haast had om alles in orde te krijgen.”
“Klopt,” antwoordde Emily. “Twintig kamers in vierentwintig uur klaar krijgen, niet iets dat ik graag nog een keer wil doen! Maar bedankt voor het stemmen van de piano. Het klinkt nu prachtig.”
Owen glimlachte. “Ik ben blij het te horen. Ik vond het eerlijk gezegd heerlijk om aan zo’n antieke piano te werken. Ik zou hem graag weer een keertje bespelen.”
“Kom
