glimlachte. “Weet je nog dat we het erover hadden om het koetshuis tot een aparte vakantiesuite te maken, losstaand van de B&B? Nou, is dit niet een perfect moment? Chantelle kan de kamer nemen naast de hoofdslaapkamer zodat ze dichtbij ons is. Ze krijgt een eigen sleutel dus ze is veilig. Dan kan jij het koetshuis renoveren zodat het klaar is voor Thanksgiving. Ik durf te wedden dat het een enorme trekpleister wordt voor klanten.”
Daniel keek zorgelijk. Ze begreep niet precies waar zijn terughoudendheid op stoelde. Was het zo’n schrikbeeld met haar samen te moeten leven dat hij liever in het benauwde koetshuis zat?
Maar uiteindelijk knikte hij. “Je hebt gelijk. Het koetshuis is ongeschikt voor een kind.”
“Dus je trekt bij mij in?” zei Emily, haar wenkbrauwen opgetrokken van opwinding.
Daniel glimlachte. “We trekken bij je in.”
Emily gooide haar armen om hem heen en voelde zijn armen haar steviger omklemmen.
“Maar ik zweer wel dat ik op een of andere manier genoeg ga verdienen om ons te onderhouden,” zei Daniel.
“Daar denken we wel een andere keer over,” zei Emily. Ze was te overdonderd van geluk om over dit soort details na te denken. Het enige dat op dat moment telde was dat Daniel bij haar ging intrekken, en dat ze een kind hadden om van te houden en voor te zorgen. Ze gingen een gezin vormen, en Emily kon niet gelukkiger.
Toen voelde ze zijn warme adem terwijl hij in haar oor fluisterde. “Dank je. Vanuit het diepst van mijn ziel. Dank je.”
*
“Wat vind je ervan om hier je slaapkamer van te maken?” vroeg Emily.
Ze stond met Chantelle in de deuropening van een van de mooiste kamers van de hele B&B. Daniel hing achter hen.
Emily keek toe terwijl Chantelle’s gezicht zich plooide in een uitdrukking van verbijstering. Toen liet Chantelle Emily’s hand vallen en schreed langzaam de kamer in, behoedzaam stappend alsof ze niets wilde breken of verstoren. Ze liep naar het grote bed met schoon, scharlakenrood beddegoed en liet er vederlicht haar vingertoppen over glijden. Toen liep ze naar het raam en keek uit over de tuin en de oceaan die glinsterde boven de boomtoppen. Emily en Daniel hielden hun adem in terwijl het kleine meisje zich zorgvuldig door de kamer bewoog, voorzichtig een lamp oppakte en hem weer neerzette, en daarna in de lege kledingkasten keek.
“Wat vind je ervan?” vroeg Emily. “We kunnen de muren wel een andere kleur schilderen als je geen wit wilt. De gordijnen kunnen veranderd. Je kan je foto’s aan de muur hangen.
Chantelle draaide zich om. “Ik vind het prachtig zoals het nu is. Mag ik echt een slaapkamer hebben?”
Emily voelde Daniel naast zich verstarren. Ze wist gelijk waar hij aan dacht: dat Chantelle, zes jaar oud, nog nooit eerder een eigen slaapkamer had gehad; dat het leven dat ze tot dusverre had geleid gekenmerkt werd door ontberingen en verwaarlozing.
“Dat mag je echt,” zei Emily met een vriendelijke glimlach. “Zullen we je spulletjes uitpakken? Dan begint het echt als je eigen kamer aan te voelen.”
Chantelle knikte en ze gingen allemaal mee haar spulletjes uit het koetshuis ophalen. Maar daar eenmaal aangekomen kwam Emily er tot haar verbijstering achter dat Chantelle slechts één zielige rugzak bij zich had.
“Waar zijn al haar spullen?” vroeg ze Daniel steels toen ze terugkeerden naar het huis.
“Er is verder niks,” antwoordde Daniel. “Bijna niets in het huis van Sheila’s oom was van haar. Ik heb Sheila erover aan de tand gevoeld en ze zei dat ze het allemaal achter hadden moeten laten toen ze uit hun huis gezet werden.”
Emily snoof verholen. De gedachte aan al het verschrikkelijke dat Chantelle in haar korte leven had doorstaan was hartverscheurend. Wat ze meer dan wat dan ook wilde was dat het kleine meisje zich nu veilig kon voelen, dat ze de kans kreeg op te bloeien en het verleden achter zich kon laten. Emily hoopte dat Chantelle met liefde, geduld en stabiliteit van haar vreselijke start zou kunnen herstellen.
In Chantelle’s nieuwe kamer hing Emily de schamele kleding die ze bezat aan hangers in de kledingkast. Ze had net twee spijkerbroeken, vijf bloesjes en drie truien. Ze had niet eens genoeg sokken voor een hele week.
Chantelle hielp haar ondergoed in een van de laden van het dressoir te leggen. “Ik vind het zo fijn dat ik nu ouders heb,” zei Chantelle.
Emily ging op een hoekje van het bed zitten, gebrand op het aanmoedigen van Chantelle’s openhartigheid. “Ik vind het fijn om zo’n lief meisje als jij te hebben om leuke dingen mee te doen.”
Chantelle bloosde. “Wil jij samen met mij dingen doen?”
“Natuurlijk!” zei Emily, enigszins verrast. “Ik kan bijna niet wachten tot ik je naar het strand mee kan nemen, met je te gaan varen, samen bordspelletjes en balspelletjes te doen.”
“Mijn mama wilde nooit met me spelen,” zei Chantelle met een klein, week stemmetje.
Emily voelde haar hart breken. “Het doet me verdriet dat te horen,” zei ze, en probeerde de pijn in haar hart niet in haar stem te laten doorklinken. “Maar nu kan je van alles spelen. Wat wil je graag doen?”
Chantelle haalde alleen maar haar schouders op, en Emily bedacht dat ze zo’n verstikkende opvoeding had gehad dat ze niet eens op een leuke activiteit kon komen.
“Waar is papa?” vroeg ze.
Emily keek over haar schouder en zag dat Daniel verdwenen was. Ook zij maakte zich zorgen.
“Hij is vast gewoon nog wat koffie gaan halen,” antwoordde Emily. “Hé, ik heb een idee. Waarom gaan we niet even de zolder op om teddyberen te zoeken voor je slaapkamer?”
Ze had zorgvuldig al haar en Charlotte’s oud speelgoed, uit de kamer die afgesloten was na Charlotte’s dood, ingepakt en opgeborgen. Chantelle was ongeveer even oud als zij waren geweest toen de kamer werd afgesloten, dus veel van het speelgoed zou nu net geschikt voor haar zijn.
Chantelle’s gezicht lichtte op. “Heb jij teddyberen op zolder?”
Emily knikte. “En poppen. Ze zijn daar allemaal een picknick aan het houden, maar ik weet vrij zeker dat ze er graag een nieuwe gast bij willen. Kom maar, dan laat ik je zien waar het is.”
Emily ging het meisje voor naar de derde verdieping, en toen de gang door. Ze trok de zolderladder naar beneden. Chantelle keek wat schuchter omhoog.
“Zal ik eerst gaan?” vroeg Emily. “Kan ik kijken of er geen spinnen zitten?”
Chantelle schudde haar hoofd. “Nee hoor. Ik ben niet bang voor spinnen.” Ze klonk trots op zichzelf. Samen gingen ze de zolder op en Emily liet haar de doos vol oud speelgoed zien. “Je mag hiervan hebben wat je maar wilt,” zei ze.
“Komt papa ook spelen?” vroeg Chantelle.
Emily wilde Daniel ook in de buurt. Ze wist niet zeker waar hij naartoe verdwenen was, of waarom. “Ik ga het hem even vragen. Kan ik je hier een tijdje alleen laten, als je toch niet bang bent voor spinnen?”
Chantelle knikte en Emily liet het meisje spelend achter. Ze liep de derde en tweede
