geen tweede keer zeggen. Ze ging rechtstreeks op de antieke piano in de nis van de erker af en begon op de toetsen te tingelen.
Emily glimlachte naar Daniel. “Ik vraag me af of we een toekomstig musicus in ons midden hebben.”
Daniel bekeek Chantelle haast met een blik van verwondering, alsof hij zich niet kon voorstellen dat ze daadwerkelijk bestond. Emily vroeg zich af of hij eigenlijk ooit eerder contact met kinderen had gehad. Zijzelf had tal van keren op Bens nichtjes gepast, en wist er dus op z’n minst een beetje iets van af. Daniel zag er daarentegen uit alsof dit hem ver te boven ging.
Op dat moment stopte Chantelle met spelen. Het geluid van haar dissonante tonen had de honden erop geattendeerd dat er iemand thuis was gekomen, en ze begonnen vanuit de bijkeuken te blaffen.
“Hou je van honden?” vroeg Emily aan Chantelle. Ze had besloten dat ze hier het voortouw zou nemen.
Chantelle knikte enthousiast.
“Ik heb er twee,” vervolgde Emily. “Regen is de puppy, en Mogsy zijn moeder. Wil je ze ontmoeten?”
De grijns op Chantelle’s gezicht werd breder.
Toen Emily haar de gang in leidde, voelde ze Daniels hand op haar arm.
“Is dat wel een goed idee?” vroeg hij zachtjes fluisterend toen ze naar de keuken liepen. “Ze zullen haar toch niet bang maken? Of bijten?”
“Welnee,” stelde Emily hem gerust.
“Maar je hoort zo vaak over honden die kinderen aanvallen,”mompelde hij.
Emily rolde met haar ogen. “Dit zijn Mogsy en Regen, weet je nog? De mafste, sufste honden van de hele wereld.”
Ze kwamen bij de keuken aan en Emily wees Chantelle de bijkeuken. Ze had de deur nog niet opengedaan of de honden begonnen op te springen en naar hen te keffen. Daniel stond uiterst gespannen te kijken terwijl Regen rondjes om Chantelle rende, terwijl Mogsy aan haar truitje krabde en haar probeerde te likken. Maar Chantelle vond het helemaal het einde. Ze barstte los in gegiechel.
Daniel sperde zijn ogen open van verrassing. Emily wist intuïtief dat hij Chantelle hier voor de eerste keer zoveel vreugde ten toon zag spreiden.
“Volgens mij vinden ze je leuk,” zei Emily met een glimlach tegen Chantelle. “We kunnen ze wel mee naar buiten nemen, als je dat leuk vindt.”
Chantelle keek haar aan met grote blauwe ogen. Ze zag er dolgelukkig uit.
“Echt waar?” stamelde ze. “Mag dat?”
Emily knikte. “Absoluut.” Ze gaf Chantelle een paar hondenspeeltjes. “Ik hou wel een oogje op je van achter het raam.”
Ze opende de achterdeur die toegang gaf tot de achtertuin, en de honden sprongen naar buiten. Chantelle aarzelde even, alsof ze wat terughoudend was om alleen de deur uit te gaan en haar eerste stap naar zelfstandigheid te zetten. Maar uiteindelijk vond ze haar zelfvertrouwen, stapte naar buiten, en gooide een bal om de honden te laten apporteren.
Toen Emily terugliep naar de keuken, was Daniel net een verse pot koffie aan het zetten.
“Gaat het?” vroeg ze zachtjes.
Daniel knikte. “Ik ben dit niet gewend. Ik maak me er vooral verschrikkelijke zorgen over dat haar niets overkomt. Ik zou haar wel in een doosje willen stoppen.”
“Allicht,” antwoordde Emily. “Maar je moet haar wel wat vrijheid gunnen.”
Daniel zuchtte. “Hoe gaat dit jou toch allemaal zo gemakkelijk af?”
Emily haalde haar schouders op. “Ik denk helemaal niet dat het me zo gemakkelijk afgaat. Ik doe maar wat. Ze is hartstikke veilig daar, zolang we een oogje op haar houden.”
Ze leunde tegen de gootsteen en keek uit het grote raam naar de achtertuin, waar Chantelle aan het rondrennen was met de honden enthousiast achter haar aan. Maar terwijl Emily toekeek, werd ze plotseling getroffen door hoezeer Chantelle op Charlotte leek op die leeftijd. De overeenkomsten waren treffend, bijna griezelig. Door de aanblik kwam weer een van Emily’s verloren herinneringen naar boven. Ze had dit soort spontaan opborrelende herinneringen regelmatig gekregen sinds ze naar het huis in Sunset Harbor was verhuisd, en hoewel de abrupte verschijningen in haar gedachten haar behoorlijk lieten schrikken, koesterde ze hen allemaal. Ze waren net puzzelstukjes. Elk stukje hielp haar een beeld op te bouwen van haar vader en van het leven dat ze voor zijn verdwijning hadden gedeeld.
In deze herinnering had Emily hoge koorts, misschien zelfs griep. Ze waren maar met zijn drieën, alweer, omdat haar moeder niet naar Sunset Harbor wilde komen voor een lang weekend, en haar vader probeerde daarom zo goed hij kon voor haar te zorgen. Ze herinnerde zich dat een vriend van haar vader zijn honden had meegenomen en dat Charlotte met ze mocht spelen, maar Emily was te ziek en moest binnen blijven. Ze was zo overstuur dat ze de honden had gemist, dat haar vader haar naar het raam had getild – het keukenraam waar ze nu uit keek – zodat ze naar buiten kon kijken.
Emily trok zich terug van het raam en hapte naar adem. Ze merkte dat ze natte wangen had, dat ze had staan huilen toen ze Chantelle in Charlotte zag veranderen. Niet voor het eerst had Emily een sterk gevoel dat Charlotte’s geest met haar communiceerde; dat ze op een of andere manier in Chantelle voortleefde en Emily een teken zond.
Op dat moment doemde Daniel achter haar op en sloeg zijn armen om haar heen. Hij was een welkome afleiding, en ze leunde haar hoofd achterover totdat het tegen zijn borst rustte.
“Wat is er?” vroeg hij zachtjes, met troostende stem.
Hij zag vast de tranen uit haar ogen rollen. Emily schudde haar hoofd. Ze wilde Daniel niet over haar flashback vertellen, of dat ze het gevoel had dat Charlotte’s geest zich in Chantelle bevond; ze wist niet wat hij ervan zou vinden.
“Het was maar een herinnering,” zei ze.
Daniel hield haar stevig vast en wiegde haar heen en weer. Hij leek zo totaal anders om te gaan met Emily op deze rare momenten dan met Chantelle. Bij Emily wist hij waar hij aan toe was, en ze kon zien hoeveel zelfverzekerder hij met haar was, vergeleken met zijn dochter. Ze had zo vaak op hem gesteund. Nu was het haar beurt om hem iemand te geven om op te steunen.
“Het is best overdonderend hè?” zei ze uiteindelijk terwijl ze zich naar hem omdraaide.
Daniel knikte met een gepijnigde gezichtsuitdrukking. “Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik moet haar in ieder geval op een school inschrijven. Het volgende semester begint woensdag. En dan moet ik kijken hoe we de slaapplaatsen kunnen indelen.”
“Als je op die ligbank blijft slapen gaat je rug eraan,” stemde Emily in. Toen sloeg de inspiratie toe. “Kom hier wonen.”
Daniel aarzelde even. “Dat wil je niet echt. Je hebt zo veel aan je hoofd dat je ons er echt niet nog eens bij kan hebben.”
“Ik wil het wel,” hield Emily vol. “Ik wil dat Chantelle de ruimte heeft, en haar eigen kamer.”
“Dit is echt niet nodig,” zei Daniel, nog steeds terughoudend.
“En dan hoef je ook niet alleen te zijn. Ik ben er voor je. Het is zoveel slimmer dan dat jullie samen opgepakt in het koetshuis zitten.” Ze omklemde hem stevig.
“Maar
