kant.
“Ik ben het, Connelly,” zei hij. “Kijk. Het lijk nog niet verwijderen. Avery Black is onderweg.”
HOOFDSTUK DRIE
Vreemd genoeg droeg Connelly Finley op om met haar naar de plaats delict te gaan. Finley praatte onderweg niet veel maar keek in plaats daarvan nadenkend uit het raam. Ze wist dat Finley nooit echt diep tot in de wortels van spraakmakende zaken doordrong. Als dit zijn eerste zaak was, had ze medelijden met hem.
Ik neem aan dat ze zich voorbereiden op het ergste. Iemand moet Ramirez vervangen als hij het niet haalt. Finley is net zo goed als iedereen. Beter misschien.
Toen ze op de plaats delict aankwamen, was het duidelijk dat de forensische onderzoekers en die van de technische recherche klaar waren met hun taken. Ze liepen rond, de meeste van hen voorbij de tape van de plaats delict die rond de ingang van de steeg liep. Een van hen had koffie in zijn hand, waardoor Avery besefte dat het ochtend was. Ze keek op haar horloge en zag dat het 8.45 uur was.
God, dacht ze. Ik ben de afgelopen dagen serieus de tijd verloren. Ik had gezworen dat het minstens negen uur was toen ik bij mijn appartement aankwam.
Door deze gedachte voelde ze zich ineens moe. Maar ze zette het van zich af toen zij en Finley de bijeengekomen onderzoekers naderden. Ze zwaaide afwezig met haar insigne terwijl Finley beleefd naar haar toe knikte.
“Weet je zeker dat je hier klaar voor bent?” vroeg hij.
Ze knikte alleen maar toen ze de steeg binnen gingen en dook onder de tape van de plaats delict. Ze liepen een paar meter door de steeg en gingen vervolgens linksaf waar de steeg uitmondde in een klein gebied vol stof, puin en graffiti. In de hoek stonden een paar oude, verwaarloosde vuilnisbakken. Niet ver weg van hen was de vrouw die Avery op de foto’s van de plaats delict had gezien. Die beelden hadden haar niet volledig voorbereid om het in het echt te zien. Het bloed was bijvoorbeeld op de een of andere manier nu veel erger. Zonder de glanzende afwerking van de foto’s was het gedempt en zag het er echt dodelijk uit. De verrassende aard van de moord bracht haar snel terug naar de realiteit en trok haar gedachten bijna volledig weg uit de ziekenhuiskamer van Ramirez.
Ze stapte zo dicht als ze kon zonder in het bloed te lopen en liet haar gedachten zijn gang gaan.
De beha en het ondergoed zijn helemaal niet verleidelijk of provocerend, dacht ze. Dit was geen meisje dat op zoek was naar een leuke tijd. Als het ondergoed er zo uitziet, is de kans groot dat haar outfit ook niet erg onthullend was.
Ze ging langzaam rond het lichaam. Haar geest nam meer kleine details in zich op. Ze zag de prikwond waar de nagel door de onderkant van haar kaak was binnengedrongen. Maar toen zag ze ook verschillende andere wonden, allemaal precies hetzelfde, allemaal toegebracht met een spijkerpistool. Een tussen haar ogen. Een net boven haar linkeroor. Een in elke knie, een in de basis van de borst, een door de kaak en een aan de achterkant van het hoofd. De stroom van het bloed en de korte beschrijving die Connelly van haar had gegeven, suggereerden dat er gelijkaardige wonden aan de achterkant van haar lichaam waren. Het meisje was als een lappenpop tegen de verre bakstenen muur vastgenageld.
Het was brutaal, buitensporig en gewelddadig.
De kers op de taart was het feit dat haar linkerhand ontbrak. De stomp bloedde nog steeds en suggereerde dat de hand niet meer dan zes uur geleden was afgesneden.
Ze riep over haar schouder naar het groepje onderzoekers. “Eventuele voorlopige tekenen van verkrachting?”
“Niets zichtbaar,” riep een van hen terug. “Ik weet het niet zeker tot we haar hier weghalen.”
Ze hoorde de beet in zijn commentaar maar negeerde het. Ze cirkelde langzaam om de vrouw heen. Finley keek haar vanaf een veilige afstand aan, alsof hij liever ergens anders op de wereld wilde zijn. Ze bestudeerde het lichaam, de aard ervan. Dit was gedaan door iemand die iets moest bewijzen. Zoveel was duidelijk.
Daarom willen ze meteen op Howard springen, dacht ze. Hij is net ontsnapt, werd vastgezet voor zijn misdaden en wil nu bewijzen dat hij nog steeds gevaarlijk is, zowel voor zichzelf als voor de politie.
Maar dat voelde niet goed. Howard was gestoord, maar dit was bijna barbaars. Het was niet zijn niveau.
Howard heeft geen probleem met moorden en doet het op manieren die de aandacht van de media trekken. Hij verspreidde tenslotte de lichaamsdelen van zijn slachtoffers rond Harvard. Maar niet als dit. Dit gaat verder dan obsceen zijn. De moorden van Howard waren gewelddadig, maar er was ook iets schoon aan... Er was bewijs dat suggereerde dat hij ze eerst wurgde en pas daarna kwam het snijden. Maar zelfs in de afgehakte lichaamsdelen snijden, deed hij met iets dat op precisie leek.
Toen ze eindelijk weg stapte en alle details in haar hoofd vastlegde, stapte Finley naar voren. “Wat denk je?” vroeg hij.
“Ik heb een gedachte,” zei ze. “Maar Connelly zal het zeker niet leuk vinden.”
“Wat dan?”
“Howard Randall heeft hier niets mee te maken.”
“Onzin. Hoe zit het met de hand? Wedden dat die ergens op de campus van Harvard ligt verborgen?”
Avery maakte alleen een mmm-geluid. Hij maakte een eerlijke veronderstelling, maar ze geloofde het nog steeds niet.
Ze begonnen terug te gaan naar de auto, maar voordat ze zelfs de tape van de plaats delict konden bereiken, zag ze een auto op de stoep langs de straat tot stilstand komen. Ze herkende de auto niet, maar ze herkende het gezicht. Het was de burgemeester.
Wat doet die idioot hier? vroeg ze zich af. En waarom ziet hij er zo nijdig uit?
Hij stormde in de richting van de onderzoekers die nog ter plaatse waren en die allemaal voor hem uit de weg gingen. Avery dook onder de tape van de plaats delict om naar hem toe te gaan. Ze dacht hem de weg af te snijden voordat hij zijn neus kon steken in de bloederige puinhoop die hem achter haar te wachten stond.
Het gezicht van burgemeester Greenwald was rood van pure woede. Ze verwachtte zelfs dat er schuim uit zijn mond ging komen.
“Avery Black,” spuugde hij, “wat doe jij verdorie hier?”
“Wel, mijnheer,” zei ze, niet helemaal zeker welk slim antwoord ze moest geven.
Het bleek echter niet uit te maken. Een andere auto kwam langs het trottoir tot stilstand en raakte bijna de achterkant van de burgemeester. Deze auto herkende Avery wel. Hij was nauwelijks tot stilstand gekomen voordat Connelly uit de passagierskant stapte. O’Malley zette de motor uit en stapte ook uit, waarna hij Connelly zo snel mogelijk wilde inhalen.
“Burgemeester Greenwald,” zei Connelly. “Dit is niet wat je denkt.”
“Wat heb je me vanmorgen verteld?” zei Greenwald. “Je vertelde me dat alles erop wees dat deze moord het werk van Howard Randall was. Je verzekerde me dat je de zaak met zorg zou behandelen en dat de plaats delict aanwijzingen zou kunnen geven over waar die klootzak zich verstopt. Niet waar?”
“Ja meneer, dat klopt,” zei Connelly.
“En je zegt me dat door Avery Black op de zaak te zetten je de kwestie aanpakt? De rechercheur waarvan de media weet dat ze hem af en toe onder vier ogen ontmoet?”
“Meneer,
