kan me niet schelen. Als de media dit ruikt... Als ze nog maar denken dat rechercheur Black deze zaak heeft, moet ik zoveel stront scheppen dat ik jullie loonstrookjes zal gebruiken om de schoppen te kopen.”
“Ja, ik begrijp het, meneer. Maar de...”
“Deze stad is al doodsbang voor Randall,” ging de burgemeester verder. Hij was echt woedend nu. “Je weet net zo goed als ik dat er minstens dertig telefoontjes per dag binnenkomen met bezorgde mensen die denken dat ze hem gezien hebben. Als ze lucht krijgen van deze moord - en laten we eerlijk zijn, dat is gewoon een kwestie van tijd - ze zullen weten dat hij het was. En als die verdomde Avery Black op de zaak staat of waar dan ook in de buurt van de zaak...”
“Dan maakt het niet uit,” zei Avery, die genoeg had gehoord.
“Wat zei je?” schreeuwde burgemeester Greenwald praktisch.
“Ik zei dat het niet uitmaakte. Howard Randall heeft dit niet gedaan.”
“Avery...” zei O’Malley.
Ondertussen keken Connelly en burgemeester Greenwald haar aan alsof ze een derde arm had gekregen.
“Ben je nu serieus?” vroeg Greenwald.
En voordat ze kon antwoorden, nam Connelly het woord. Wat een verrassing was. “Black... Je weet dat dit het werk van Howard Randall is. Waarom zou je in godsnaam anders denken?”
“Haal er gewoon de dossiers bij, mijnheer,” zei ze. Ze keek toen naar Greenwald en voegde eraan toe: “U ook. Controleer de dossiers van Howard Randall. Zoek een van zijn moorden waar hij zoiets deed, zoiets overdreven en bloederig. Amputatie is één ding. Maar dit grenst aan misbruik. Howard wurgde eerst de meeste van zijn slachtoffers. Wat ik bij deze laatste moord zie is ver van zoiets.”
“Howard Randall sloeg het hoofd van een vrouw in met een verdomde baksteen,” zei Greenwald. “Ik zou zeggen dat dat behoorlijk bloederig en wreed is.”
“Dat is ook zo. Die vrouw werd echter twee keer geslagen en het rapport toont aan dat het de tweede slag was die haar doodde, niet de eerste. Howard Randall doet dit niet voor de spanning, het geweld of misbruik. Er was trouwens een minimale hoeveelheid bloed bij het verspreiden van de lichaamsdelen. Het was bijna alsof hij, ondanks zijn acties, wegliep van bloed. Maar deze moord hier... Het is erover. Het is ongegrond. En hoewel Howard Randall een monster en absoluut een moordenaar is, is hij niet ongegrond.”
Ze zag een verandering in Connelly’s uitdrukking. Hij dacht er tenminste over na en nam haar voorbeelden met een korreltje zout. Burgemeester Greenwald daarentegen deed dat niet.
“Nee. Dit is het werk van Howard Randall en het is belachelijk anders te denken. Wat mij betreft, legt deze moord vuur op de hele A1-divisie... Verdorie, op elke agent in deze hele stad! Ik wil Howard Randall in de handboeien of er zullen koppen rollen. En ik wil Black onmiddellijk van deze zaak af. Zij moet hier niet bij betrokken worden in welke hoedanigheid dan ook!”
Daarop stormde Greenwald terug naar zijn auto. Avery had in het verleden te lijden gehad onder ontmoetingen met hem en begon te denken dat hij overal stormde. Ze had hem nog nooit gewoon zien lopen.
“Je bent weer een half uur aan het werk,” zei O’Malley, “en je hebt de burgemeester al kwaad gemaakt.”
“Ik ben niet aan het werk,” merkte ze op. “Hoe kwam hij er eigenlijk achter dat ik hier was?”
“Geen idee,” zei Connelly. “Ik vermoed dat iemand van de reporters je het terrein heeft zien verlaten en hem heeft getipt. We probeerden hier eerder te komen dan hij, maar het is duidelijk mislukt.” Hij zuchtte, haalde diep adem en voegde eraan toe: “Hoe zeker ben je dat dit Randall niet was? Absoluut?”
“Natuurlijk ben ik niet absoluut zeker. Maar dit past niet bij zijn andere moorden. Deze voelt anders. Ziet er anders uit.”
“Denk je dat het een imitator kan zijn?” vroeg Connelly.
“Dat zou kunnen, denk ik. Maar waarom? En als dat zo is, doet hij het slecht.”
“Of misschien een fanatieke klootzak die van moordcultuur houdt?” vroeg Connelly. “Een van die mislukkelingen die het werk van seriemoordenaars volgt, een stijve kreeg toen Randall ontsnapte en eindelijk de moed kreeg om voor de eerste keer te vermoorden.”
“Lijkt me wat vergezocht.”
“Maar dat is het niet om een recent ontsnapte Howard Randall aan te wijzen voor een moord zo dicht bij de stijl van zijn vorige werk.”
“Meneer, je wilde mijn mening en ik heb die gegeven.”
“Nou,” zei Connelly, “je hebt Greenwald gehoord. Ik kan je hier niet bij laten helpen. Ik waardeer het dat je vanmorgen gekomen bent toen ik het vroeg, maar... Ik denk dat het een vergissing was.”
“Ik denk het ook,” zei ze en haatte het hoe gemakkelijk Connelly door de druk van de burgemeester bezweek. Hij had het altijd gedaan en het was een van de enige redenen waarom ze het altijd moeilijk had gevonden om haar inspecteur te respecteren.
“Sorry,” zei O’Malley toen ze teruggingen naar de auto. Finley liep achter hen aan, na de hele confrontatie met passief ongemak te hebben gevolgd. “Maar misschien heeft hij gelijk. Zelfs als de burgemeester hier niet zo vastberaden over was, denk je echt dat dit het soort zaak is waar je je nu mee zou moeten bemoeien? Het is iets meer dan twee weken geleden sinds je laatste grote zaak... Waar je bijna stierf, zou ik kunnen toevoegen. En twee weken sinds Ramirez...”
“Hij heeft gelijk,” zei Connelly. “Neem wat meer tijd vrij. Nog een paar weken. Gaat dat lukken?”
“Het zal zo zijn dan,” zei ze, op weg naar de auto met Finley. “Veel succes met deze moordenaar. Jullie zullen hem vinden, ik ben er zeker van.”
“Black,” zei Connelly. “Neem het niet persoonlijk op.”
Ze reageerde niet. Ze stapte in de auto en startte en gaf Finley slechts enkele luttele seconden de tijd om in te stappen voordat ze van de stoep en een lijk wegreed waarvan ze bijna zeker was, dat het niet het werk was van de onlangs ontsnapte Howard Randall.
HOOFDSTUK VIER
Avery was te overstuur en vol adrenaline om terug te gaan naar het ziekenhuis. In plaats daarvan ging ze terug naar haar appartement, nadat ze Finley terug had gebracht en in haar eigen auto was gesprongen. Er stonden verschillende dozen achter in haar kast en ze voelde plotseling de behoefte om ze eruit te trekken en erin te kijken. Meer dan dat, met haar geest een beetje actiever en de echte wereld op haar hielen, realiseerde ze zich dat er iemand was die ze moest bellen.
Toen ze Rose belde, jubelde haar dochter over de uitnodiging om later te komen eten met een glas wijn. Ze negeerde het feit dat Rose nog steeds zestien maanden te jong was voor de wettelijke leeftijd om alcohol te drinken.
Toen ze net voor tien uur in haar appartement aankwam, zette ze een pot koffie op en maakte ze twee broodjes. Hoewel het de gewone ham, kaas en mayo op wit brood was, was het lichtjaren beter dan het eten van de ziekenhuiscafetaria dat ze de laatste tijd zo veel at. Ze at de broodjes bijna afwezig op terwijl ze haar slaapkamer binnenging, de kast opende en de dozen eruit trok die ze ver naar achteren had geduwd.
Er
