voegde hij toe, “Eigenlijk weet ik niet waar ik nu thuishoor.”
Hij keek op naar Armando.
“Misschien is dat je ware missie, Oliver Blue?” zei Armando met een zachte maar zelfverzekerde stem. “Om je plek in deze wereld te vinden?”
Oliver liet Armando’s woorden even bezinken. Hij dacht aan zijn echte ouders, de man en vrouw die hij zag in zijn visioenen en dromen. Hij wilde hen vinden.
Maar hij was verward.
“Ik dacht dat het mijn missie was om terug te keren en jou te redden,” zei hij.
Armando glimlachte.
“Missies hebben meerdere lagen,” antwoordde hij. “Mij redden en erachter komen wie je echt bent—die twee sluiten elkaar niet uit. Tenslotte is het je identiteit die je in de eerste instantie naar mij heeft geleid.”
Oliver dacht daarover na. Misschien had hij gelijk. Misschien was zijn terugkeer in de tijd niet zo simpel als één missie; misschien was het voorbestemd om meerdere redenen.
“Maar ik weet niet eens waar ik moet beginnen,” gaf Oliver toe.
Armando tikte op zijn kin. Toen lichtten zijn ogen ineens op.
Hij haastte zich naar een van zijn vele bureaus en knipte met zijn vingers. “Natuurlijk, natuurlijk, natuurlijk.”
Oliver was verbaasd. Nieuwsgierig keek hij toe hoe Armando door een la rommelde. Toen rechtte hij zijn rug en wendde hij zich tot Oliver.
“Hier.”
Hij liep naar hem toe en legde een rond bronzen object in Olivers handen. Oliver bestudeerde het. Het zag er eeuwenoud uit.
“Een kompas?” vroeg hij fronsend.
Armando schudde zijn hoofd. “Zo ziet het eruit, ja. Maar het is veel meer dan dat. Een uitvinding die ik nooit heb kunnen ontcijferen.”
Oliver staarde vol bewondering naar de vele wijzers en vreemde symbolen op het oppervlak. “Waarom heb je het dan in je bezit?”
“Het is op de trap van mijn fabriek achtergelaten,” zei Armando. “Er zat geen briefje bij dat verklaarde waar het vandaan kwam. Mijn naam stond op het pakket, maar ik besef nu dat ik niet de beoogde ontvanger was. Kijk eens op de andere kant.”
Oliver draaide het kompas om. Daar, in het brons gegraveerd, stonden de letters O.B.
Oliver snakte naar adem en liet het kompas bijna vallen. Toen ontmoette zijn blik die van Armando.
“Mijn initialen?” zei hij. “Hoe? Waarom? Wie zou jou iets sturen dat bedoeld is voor mij?”
Armando haalde diep adem. “Ik was voorbestemd om een gids voor een ziener te zijn, Oliver. Voor jou. Ik dacht eerst dat het Lucas was. Maar toen jij in 1944 arriveerde en me je gaven liet zien, besefte ik dat ik het mis had. Daarna was ik voorzichtig. Ik wachtte tot er een ziener naar me toe zou komen. Oliver, dit kompas is elf jaar geleden voor mijn deur achtergelaten. Op de eerste van december.”
Oliver snakte naar adem. “Dat is mijn verjaardag.”
Armando deed er nog een schepje bovenop. “Ik geloof nu dat dit door je ouders is achtergelaten.”
Oliver had het gevoel dat iemand hem in zijn maag had gestompt. Hij kon het niet geloven. Hield hij echt een klein stukje van zijn ouders in zijn handen? Iets dat van hen was geweest, iets dat ze naar Armando hadden gestuurd om te bewaren?
“Mijn ouders?” fluisterde hij.
Het was zonder twijfel een teken. Een geschenk van het universum.
“Waarom ben je er zo zeker van dat het van hen komt?” vroeg Oliver.
“Kijk naar de wijzerplaten,” zei Armando tegen hem.
Oliver keek. Hij zag dat er tussen een stuk of tien wijzers, slechts één was die direct naar een symbool wees. Het symbool deed Oliver denken aan Egyptische hiërogliefen, in gekraste zwarte lijnen. Maar het was duidelijk wat het moest verbeelden. Een man en een vrouw.
Oliver wist het nu zeker. Dit was ongetwijfeld een teken.
“Wat weet je nog meer?” wilde hij van Armando weten. “Heb je gezien dat ze het pakket achterlieten? Hebben ze iets gezegd? Iets over mij?”
Armando schudde somber zijn hoofd. “Ik ben bang dat ik verder niets weet, Oliver. Maar misschien zal dit je helpen bij je zoektocht naar waar je echt thuishoort.”
Olivers blik viel weer op het kompas. Het was zo vreemd, bedekt met symbolen en wijzerplaten. Hij had dan wel geen idee van hoe hij het moest ontcijferen, maar hij wist dat het belangrijk was. Dat het op de een of andere manier onderdeel was van zijn missie om zijn ouders te vinden. Om erachter te komen wie hij was en waar hij vandaan kwam. Het feit dat hij nu een stukje van hen in zijn handen had, gaf hem de kracht om te zoeken.
Op dat moment zag hij dat een van de wijzers bewoog. Nu zweefde de wijzer boven drie kronkelende lijnen die Oliver aan water deden denken. Hij wreef met zijn duim over het symbool. Tot zijn verrassing zag hij dat het symbool onder het stof gekleurd was. De waterlijnen waren ingekleurd met het meest levendige, briljante blauw.
“Ik weet waar ik moet beginnen,” zei Oliver besluitvaardig.
Blue. De Blues. Zijn zogenaamde ouders. De man en vrouw die hem als hun eigen zoon hadden opgevoed. Als iemand antwoorden had over waar hij vandaan kwam, dan waren zij het wel.
En trouwens, hij had nog een rekening te vereffenen.
Het was hoog tijd om Chris eindelijk op zijn plek te zetten.
HOOFDSTUK VIER
Op die donkere, stormachtige avond verliet Oliver de fabriek en vervolgde hij zijn reis door de straten van New Jersey. Puin van de storm lag verspreid over de stoep en het waaide nog altijd behoorlijk.
Terwijl hij liep zag Oliver tot zijn verbazing dat hoewel de gebouwen, de wegen en de straten hetzelfde waren, niets eruitzag zoals voorheen. Het hele gebied was veranderd. Het zag er nieuwer uit, schoner, welvarender. De voortuinen, die voorheen gekenmerkt waren geweest door kapotte wasmachines en afgetrapte auto’s, waren nu voorzien van struiken en bloembedden. Er zaten geen kuilen in het asfalt en er stonden geen roestige, in de steek gelaten fietsen tegen de lantaarnpalen.
Oliver besefte dat het feit dat Illstroms Uitvindingen niet was gesloten, betekende dat veel van de lokale inwoners nog steeds werk hadden. Het domino-effect van zijn daden in het verleden leek zich tot ver in de toekomst uit te strekken. Oliver voelde zich een beetje overweldigd door de enorme verantwoordelijkheden die hij als ziener had. Slechts één verandering in het verleden leek alles in de toekomst te beïnvloeden. Maar hij voelde zich ook trots omdat de dingen in de positieve zin waren veranderd.
Oliver wachtte bij de bushalte, waar het voorheen zo roestige bordje nu glom. De bus kwam en hij klom naar binnen. In deze bus rook het niet naar uien en vette friet, zoals in zijn oude tijdlijn. Hij rook wel de geuren van aftershave en poetsmiddel die waren blijven hangen.
“Ben
