met jullie op wanneer er nieuws is. Ik wil jullie hierbij wel waarschuwen, dit zal op korte termijn ernstige gevolgen hebben. Jullie dienen je voor te bereiden op een drama.”
Daniel kneep ter geruststelling in Emily's arm.
“We kunnen het aan,” zei Emily tegen Richard. “Voor Chantelle kunnen we alles aan.”
HOOFDSTUK ZEVEN
Met de woorden van Richard Goldsmith nog steeds in hun oren, keerden Emily en Daniel terug naar de herberg, in de hoop op rust om na te denken over hun situatie. In plaats daarvan ontdekten ze dat de herberg bruiste van activiteit.
De gasten die in het weekend waren gearriveerd werden in de eetzaal bediend door Matthew, de jonge chef-kok die Emily full-time had aangesteld om Parker te helpen nu ze waren begonnen met het serveren van lunches en avondmaaltijden. Colin, die nog steeds in het koetshuis woonde en nu zijn meeste maaltijden in de herberg nuttigde, was één van hen. Zijn knappe uiterlijk trok de aandacht van de vrouwen maar hij leek hier ongevoelig voor te zijn.
Colin was sinds Thanksgiving erg op zichzelf geweest. Zodra hij klaar was met eten ging hij direct terug naar het koetshuis om zich weer helemaal op zijn werk te storten. Zijn opvallende uiterlijk was het gesprek van de dag in de stad (althans onder de vrouwelijke bewoners), en zijn rustige levenswijze droeg alleen maar bij aan zijn mysterieuze leven. Emily wist dat hij onlangs van zijn vrouw was gescheiden en vroeg zich af of hij zich in zijn werk (wat dat ook moge zijn) begroef in een poging zijn problemen te vergeten. Hij zat altijd voorovergebogen over zijn laptop. Soms krabbelde hij verwoed iets in een notitieboekje, zoals hij nu deed, gezeten aan zijn favoriete eettafel in de hoek. Emily was geïntrigeerd over wat hij voor werk hij deed, maar wilde natuurlijk niet nieuwsgierig overkomen en het vragen.
Toen Daniel en Emily door de gang liepen, zag Emily een jonge vrouw in felgekleurde leggings bij de onbemande receptie balie staan te wachten. De dienst van Serena was voorbij en het was Lois beurt, het nieuwe meisje dat nog maar een week of zo bij hen werkte, om de receptie te bemannen maar die was nergens te bekennen. Emily keek naar het roestige bronzen antiek dat ze bij Rico's had gekocht en wat op de zware marmeren toonbank stond. Diefstal stond niet bepaald hoog op de lijst van zorgen in een plaats als Sunset Harbor, maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn.
“Het spijt me,” Zei Emily tegen de wachtende vrouw, en snelde haastig naar de receptie. “Kan ik u helpen?”
“Ik ben Tracey,” Zei de kleine vrouw, stralend en zwiepend met haar muisachtige haar. “De nieuwe yogalerares.” “Oh!” Riep Emily uit en merkte voor het eerst de opgerolde yogamat onder de arm van de vrouw op.
Het was Emily helemaal ontschoten dat ze geregeld had dat er yogalessen in de balzaal zouden worden gegeven om zo iets meer inkomsten te genereren. Zij en Tracey hadden telefonisch afgesproken dat twintig procent van de winst naar de herberg zou gaan, maar omdat Tracey's lessen slechts tien euro per sessie waren en alleen Karen en Cynthia tot nu toe interesse hadden getoond, verwachtte Emily niet dat dit veel inkomsten zou gaan opleveren.
Toch had ze tijdens de eerste ontmoeting met Tracey de indruk gekregen dat ze een kalmerende en geruststellende aanwezigheid in de herberg zou zijn. Emily was blij met de wetenschap dat er nog iemand aanwezig zou zijn aangezien Daniel binnenkort niet zo veel meer aanwezig zou zijn.
Emily ging Tracey voor naar de balzaal.
“Het is zoveel mooier dan ik had verwacht,” Zwemelde Tracey met haar poezelige stem terwijl ze om zich heen staarde en de gepolijste vloeren en prachtige Tiffany-glasramen in zich opnam. “Dit is een zeer rustgevende omgeving,” Ging ze verder. “Inspirerend.” Ze sloot haar ogen, haalde diep adem en liet deze toen langzaam los. “Ja, dit is goed te doen. De ruimte heeft een prachtige uitstraling.“
Emily slaagde erin haar glimlach te bedwingen. Toen liet ze Tracey alleen om haar yoga studio op te zetten en snelde terug naar de nog steeds onbemande receptie om de rinkelende telefoon op te pakken.
“U spreekt met De herberg in Sunset Harbor.” Zei ze, afgeleid door het feit dat Daniel nergens te bekennen was.
Ze keek zoekend om zich heen en zag hem door de gedeeltelijk open deur in de woonkamer zitten. Hij zat gebogen over een exemplaar van de Sunset Gazette. Zijn jacht op een baan was al begonnen, besefte Emily, en hoewel ze hem bewonderde omdat hij zo goed bezig was, kon ze het angstige gevoel dat ze kreeg wanneer ze aan een toekomst dacht waarin hij niet meer de hele dag beschikbaar zou zijn niet onderdrukken.
“Sorry, wat?” Zei Emily, zich realiserend dat ze naar geen enkel woord van de stem aan de andere kant van de lijn had geluisterd. “Oh, nee, ik ben erg tevreden over mijn huidige internetprovider.”
Ze hing op, haar blik was nog steeds gericht op Daniel en de intensiteit van zijn jacht op werk. Op dat moment kwam Lois tevoorschijn die op een drafje de trap af liep.
“Ah, daar ben je,” Zei Emily.
“Het spijt me verschrikkelijk,” Stamelde Lois. “Ik was Marnie aan het helpen met het opvouwen van het beddengoed.”
Marnie was de nieuwe huishoudster. Het deed Emily plezier dat haar medewerkers goede vrienden waren geworden en dat ze elkaar hielpen, en in haar gedachten vergaf ze Lois onmiddellijk dat ze haar eigen plicht had verzaakt.
“Het is oké,” Zei Emily tegen de jonge vrouw. “Maar vergeet niet dat het belangrijk is dat er altijd iemand bij de receptie aanwezig is.”
Nu ze Lois eindelijk had gelokaliseerd, verliet Emily de receptie en ging naar de woonkamer om zich bij Daniel te voegen. Hij zat aan de tafel bij het erkerraam en kauwde op het uiteinde van zijn pen, de krant lag opengespreid voor hem uit en was bedekt met rode cirkels.
“Het lijkt erop dat je succes hebt,” Zei Emily terwijl ze achter hem ging staan en haar armen om zijn schouders sloeg.
“Ja, ik heb een paar dingen gevonden,” Zei Daniel afgeleid. “Maar het merendeel is als klusjesman. En dat is hetzelfde soort freelance werk als dat ik hier doe. Niets permanents.”
Emily vond dat hij een beetje moedeloos klonk.
“Je kan ook niet verwachten dat je de eerste keer dat je een krant open doet en naar vacatures kijkt de perfecte baan vindt,” Zei ze. “Ik weet zeker dat je snel iets zult vinden.” Ze kuste zijn kruin en keek naar de klok. “We moeten Chantelle van school ophalen.”
Daniel keek geschrokken op van de krant. “Is het al zo laat?” Hij keek terug naar de krant en toen omhoog naar Emily met een enigszins pijnlijke uitdrukking. “Ik moet heel veel telefoontjes plegen. Is het goed als ik hier blijf en doorga met het zoeken naar een baan?”
“Natuurlijk,” Zei Emily een beetje van haar stuk gebracht.
Daniel had ooit een drop-off of het ophalen van Chantelle gemist. De tocht naar school was één van die momenten waarop hij het meest energiek leek, het meest op de vader die hij leerde te worden. Was dit het begin van het feit dat hij Emily als vanzelfsprekend beschouwde? Haar gevoelens waren zo tegenstrijdig. Deze hele adoptie stress had ze aan zichzelf te danken. En ze kon het niet allebei hebben. Misschien behandelde Daniel haar als de moeder van Chantelle omdat ze zelf had aangegeven dat ze dat wilde zijn?
Ze ging naar haar auto en besefte toen dat er geen autostoeltje voor Chantelle aanwezig was. Had ze echt niet meer in haar eigen auto gereden sinds Chantelle was gearriveerd? Het was zo een gewoonte geworden om Daniels pick-up te nemen wanneer ze als gezin ergens naartoe
