het autostoeltje uit de pick-up had gepakt en in haar eigen auto had bevestigd, voelde Emily een plotselinge golf van onafhankelijkheid over haar heen spoelen. Dit was tenslotte de auto die haar naar haar nieuwe leven in Maine had gebracht.
Ze draaide het contactsleuteltje om en nam even de tijd om te luisteren naar het gebrom van de motor die nog steeds sputterde en worstelde zoals hij al die maanden geleden had gedaan. Vervolgens reed Emily met een zelfverzekerde zucht de oprit af en draaide in de richting van de West Street.
Toen ze Trevors huis passeerde, vroeg ze zich af wat er achter zijn gesloten gordijnen plaatsvond. Ze herinnerde zich dat ze het besluit had genomen hem vaker te bezoeken en besloot dit vanmiddag te doen. Misschien zou Chantelle met haar mee willen gaan. Het kind had zo'n zorgzame kant en ze wist dat haar aanwezigheid echt zou helpen om Trevor op te vrolijken. En bovendien, Daniel was toch veel te druk om Chantelle na school bezig te houden, dus ze kon net zo goed met Emily meegaan.
Emily sloeg de weg op die langs de kust liep en reed de route van Sunset Harbor naar de school van Chantelle. Terwijl ze reed probeerde ze haar gedachten te ordenen, om alle gebeurtenissen op een rijtje te zetten. Adoptie, Trevor, haar vader, Daniel, de bruiloft; ze had veel om over na te denken.
Emily was zo in gedachten verzonken dat de rit naar school in een flits voorbij ging. Voordat ze er erg in had, had ze de drukke parkeerplaats bereikt waar de vertrouwde auto's van de andere ouders stonden en haar nieuwe vrienden zich begonnen te verzamelen. Ze zat in haar eigen onbekende auto en wierp een blik naar de andere ouders, en Emily bedacht zich dat dit haar eerste solo reis was om Chantelle op te halen. Ze wist dat de schoolpoorten ook dienst deden als verzamel- en ontmoetingsplaats en slikte ze haar zenuwen in, parkeerde, en liep met opgeheven hoofd naar de schoolpoort.
Emily wist niet zeker of de mensen over haar aan het praten waren of dat ze paranoïde was, maar ze voelde zich enorm opgelucht toen ze haar vriendin Yvonne zag staan. Die stond ook alleen en leunde met haar rug tegen het hek, helemaal verdiept in haar mobiele telefoon. Emily liep meteen op haar af.
Yvonne keek op en stak blozend haar telefoon in haar zak.
“Die spelletjes zijn zo verslavend,” Lachte ze en stak haar handen naar Emily uit en omhelsde haar.
Emily voelde zich meteen meer comfortabel naast Yvonne. Yvonne leek zich nooit wat aan te trekken van wat andere mensen van haar vonden en dat was iets wat Emily bewonderde in haar vriendin. Ze wenste dat ze zelf net zo zelfverzekerd was.
“Geen Kieran vandaag?” Vroeg Emily.
“Zijn vliegschema is op dit moment heel raar.” Verklaarde Yvonne en schudde haar hoofd. “Hij doet de transatlantische route van tien dagen, heen en weer tussen Hawaï en Japan. Daarna gaat hij meteen door naar Parijs om met zijn andere kinderen op vakantie te gaan. Ik zie hem drie weken niet!”
Emily kon het niet helpen, maar projecteerde haar eigen gevoelens op de situatie van Yvonne. Net als zij had Yvonne verantwoordelijkheden buiten haar eigen familie, namelijk de kinderen van Kieran uit zijn eerdere huwelijk. Yvonne jongleerde ook op die fijne lijn tussen meegaand en een deurmat zijn. Emily vroeg zich af of haar leven snel ook zo zou zijn, Chantelle alleen ophalen en Daniel haast nooit meer te zien, weggerukt uit het gezin door een baan waarvan hun juridische situatie eiste dat hij die zou nemen. De gedachte zat haar dwars.
Op dat moment gingen de deuren van de school open en kwamen Bailey en Chantelle naar buiten gerend en liepen de traptreden af. Toen Chantelle hier voor de eerste keer naar school was gegaan, was ze een heel verlegen kind geweest en liep ze altijd in de schaduw van de zeer aanwezige en drukke Bailey. Nu kon ze voor zichzelf opkomen. Ze was zelfverzekerd, geanimeerd. Sinds haar verhuizing naar Sunset Harbor was het kind echt tot leven gekomen. Haar te zien glimlachen was het tegengif dat Emily nodig had om haar zorgen naar de achtergrond te brengen. Voor Chantelle had ze alles over.
Chantelle snelde opgewonden naar Emily toe en sloeg haar armen om haar heen. Emily sloot haar in haar armen en merkte de ongerijmdheid van de situatie op. Slechts een paar uur geleden had ze over rechtszaken en juridische veldslagen gesproken, maar voor het meisje was het gewoon weer een zorgeloze dag op school geweest, kletsen met vriendjes, tekeningen maken en boeken lezen. Het contrast tussen haar rol als troostende moeder en een hardnekkige appellant was enigszins schokkend.
“Goed, wij gaan naar ballet,” zei Yvonne, terwijl ze Emily gedag kuste.
De kleine meisjes namen ook afscheid en daarna liepen Emily en Chantelle hand in hand naar de parkeerplaats.
Toen Chantelle de kleine auto van Emily in plaats van de pick-up van Daniel zag, keek ze bedenkelijk.
“Waar is papa?” Vroeg ze met haar lieve, onschuldige stem.
“Hij is gewoon aan het werk in de herberg,” legde Emily zo kalm als ze kon uit, hoewel de vraag een opwinding in haar maag teweegbracht. “Ik vroeg me af of je zin hebt om met mij bij Trevor op bezoek te gaan?” Zei ze snel en veranderde van onderwerp voordat Chantelle verder over de afwezigheid van Daniel kon nadenken.
“Oké,” zei Chantelle terwijl ze in haar autostoeltje klom en haar gordel om deed.
“Maar we moeten eerst langs de winkel gaan om wat fruit voor hem te kopen.”
Emily had de ernst van de gezondheidssituatie van Trevor niet aan Chantelle uitgelegd. Ze had haar alleen verteld dat hij erg ziek was. Fruit zou de hersentumor van Trevor niet wegnemen, maar Emily had de moed niet om dat aan Chantelle te vertellen.
“Geweldig idee,” zei ze met een glimlach.
Ze ging op haar eigen stoel zitten, startte de auto en reed naar de supermarkt. Chantelle koos een paar glimmende rode appels, een tros druiven en wat bananen. Ze deed ook enkele pakjes warme chocolademelk, popcorn voor in de magnetron en enkele glitterstickers in het boodschappenmandje, het soort dingen waar ze zelf blij van werd als ze ziek was. Tevreden over de goede samenstelling van hun zorgpakket vervolgden ze hun weg in de auto en stopten voor het huis van Trevor.
Emily stapte uit belde aan. Hij deed de deur open en zag er verschrikkelijk uit.
“Oh, Trevor,” hijgde Emily, haar hart kromp ineen van verdriet. De boodschappentas gevuld met fruit en snacks leek opeens misplaatst.
“Emily,” antwoordde Trevor met een dun glimlachje. “Ik ben blij je te zien. Jou natuurlijk ook Chantelle!”
Chantelle gaf hem de tas met boodschappen. “Voor jou,” zei ze grijnzend.
Trevor pakte het aan en keek naar de glinsterende stickers in de tas. Hoewel hij glimlachte, kon Emily de emotie in zijn ogen zien. Hij hield iets verborgen.
“Chantelle, waarom ren je niet gauw naar huis? Ga maar naar papa toe,” opperde Emily, plotseling bezorgd om Trevor. “Mogsy en Rain moeten nog wandelen. En Owen komt langs voor je zangles dus neem iets te eten,” voegde ze eraan toe. “Herinner papa eraan, oké?”
Maar het kleine meisje was al halverwege het gazon, en zag er zorgeloos uit terwijl ze weg huppelde. “Oké!” Riep ze terug.
Nadat Emily had gezien dat Chantelle veilig het huis binnen ging, richtte ze haar volle aandacht op Trevor.
“Trevor, is alles goed?” Vroeg ze teder. “Is er iets dat ik voor je kan doen?”
Zwijgend gebaarde Trevor dat Emily binnen moest komen. Ze stapte over de drempel zijn huis in, en rook de haar inmiddels bekende antiseptische geur. Ze gingen samen in zijn woonkamer zitten die schaars was ingericht,
