– wysapał sierżant. – Właściwie to bimber, ale...
– Dawaj! – przerwałem mu niecierpliwie. – Dopilnuj, żeby karetka zabrała rannego.
– Co chcecie zrobić? – spytał niepewnie.
– Pójdę z nim pogadać, a cóż by innego?
– Zabije was!
– Zobaczymy – rzuciłem krótko. – Tylko nie róbcie żadnych głupstw!
Pchnąłem drzwi.
– Żora, nie strzelaj, to ja, Razumowski! – zawołałem. – Mam wódkę.
– Właź! – polecił Malinin, wychylając się zza węgła.
Ostrożnie przekroczyłem próg mieszkania. Spotniała, opuchnięta twarz mężczyzny świadczyła, że pije nie pierwszy dzień, w przekrwionych oczach dostrzegłem błysk szaleństwa. Biała gorączka jak nic.
Mieszkanie Malininów było dwupokojowe, wszedłem do salonu, przestąpiłem zwłoki. Dziewczynka leżała na wznak, z rozrzuconymi na boki ramionami, dostała prosto w pierś. Miała dziewięć lat, a może osiem? Nie znałem jej dobrze, czasem na schodach widziałem drobne, nieśmiałe stworzonko na chudych nóżkach. Luda Malinina umarła od strzału w plecy, ślady krwi na dywanie wskazywały, że próbowała się czołgać. Nie trzeba było geniusza, żeby pojąć, co się stało: kiedy Żorik chwycił za broń, obie próbowały uciec, Luda zasłoniła córkę własnym ciałem i zapłaciła za to życiem. Mała musiała się odwrócić, może chciała prosić ojca o litość? Ale Gieorgij Konstantinowicz nie był w nastroju do słuchania czyichkolwiek błagań...
– Dawaj! – warknął Malinin, popierając rozkaz wymownym ruchem lufy.
Podniosłem butelkę nad głowę.
– Najpierw oddasz giwerę. Z ręki do ręki. Spróbujesz strzelić, będziesz chłeptał wódkę z podłogi.
Malinin oblizał wyschnięte wargi, przełknął ślinę, widać było, że nie ma ochoty dać mi broni, ale pragnienie go męczyło, a wódeczka-mateńka wabiła, och, jak wabiła!
– Zabiję! – zawył.
– Spróbuj – odparłem zimno, podnosząc butelkę jeszcze wyżej.
W oczach Żory zamigotały złe ogniki, rozstawił szeroko nogi, podał mi strzelbę, jednocześnie wyciągnął rękę po wódkę. Zapewne zamierzał wyrwać mi flaszkę i w ostatniej chwili odskoczyć, nie wypuszczając dubeltówki z dłoni.
Oddałem mu butelkę, a kiedy sprężył się do skoku, podstawiłem nogę i brutalnym chwytem odebrałem broń. Zerknąłem na spluwę, nasza produkcja z Iżewska. Załadowana brenekami, a jakże!
– Saszka, no co ty? – wymamrotał, kiedy przystawiłem mu lufę pod brodę.
– Dlaczego je zabiłeś? – spytałem miękko.
– Diabeł podkusił! – odparł prędko. – I wódka. To wszystko wódka! Kochałem je! – zapłakał.
Bez słowa wyjąłem mu z ręki butelkę – nawet padając, zatroszczył się o nią, gadzina! – odkorkowałem zębami, pociągnąłem długi łyk.
– Masz rację – powiedziałem. – Wszystkiemu winna wódka.
I nacisnąłem spust. Zdawało się, że czaszka Malinina eksplodowała, tapetę na przeciwległej ścianie pokryły bryzgi krwi i mózgu.
– Towarzyszu pułkowniku!
Rumor za moimi plecami oznajmił przybycie posiłków. No, cokolwiek by powiedzieć, chłopcy nie stchórzyli, żadne z nich orły, ale i nie tchórze, warto zapamiętać.
– Nic wam nie jest? – spytał zaniepokojony sierżant.
Podszedłem do dziewczynki, delikatnie zamknąłem jej oczy. Nie pamiętałem nawet, jak miała na imię. Janka? A może Julka?
– Wszystko w porządku – powiedziałem ospale.
– Co z nim? – Młody milicjant wskazał zwłoki Malinina.
– A co ma być? Zastrzelił się chłop, rozumiesz: wyrzuty sumienia. Próbowałem mu wyrwać strzelbę, ale nie dałem rady.
– Broń leży obok – zauważył z lekkim wahaniem.
– W chwili śmierci mięśnie wiotczeją, a odrzut sprawia, że broń niemal nigdy nie zostaje w ręku samobójcy – wyjaśniłem.
– Ale...
– Spokój, młody! – zgasił go sierżant. – Ciebie tu nie było. Samobójstwo to samobójstwo, tak wpiszemy w protokole – zadecydował. – Będzie o jednego chuja mniej – dodał ciszej.
– Gdybym był wam jutro potrzebny, znajdziecie mnie na Pietrowce – poinformowałem. – Co z tym rannym?
– Z Waśką Tkaczowem? Lekarz powiedział, że jutro się okaże. Jeśli przeżyje noc.
Skinąłem głową; wyszedłszy na korytarz, musiałem przytrzymać się poręczy, znienacka dopadła mnie jakaś słabość, ściany zawirowały przed oczyma.
– To tylko nerwy – wymamrotałem. – Tylko nerwy...
Odwróciłem się, słysząc szmer za plecami: na schodach stała Ira Worobiowa. Potargane włosy i niedbale zawiązany szlafrok świadczyły, że wybiegła z mieszkania w pośpiechu.
– Co z Julią? – spytała bez tchu.
W chwilę później na jej twarzy pojawił się wyraz lękliwej rezygnacji. Na co dzień nie rozmawialiśmy ze sobą z oczywistych względów, jednak prawdziwa, niekłamana rozpacz w oczach kobiety sprawiła, że zatrzymałem się w pół ruchu.
– On je obie... – odparłem głucho.
Ujrzałem tylko uciekające źrenice, gdybym na moment odwrócił wzrok, nie zdążyłbym jej złapać.
Stęknąłem z wysiłku – sąsiadka ważyła dobre siedemdziesiąt kilogramów, po czym ruszyłem na dół, bo nie miałem zamiaru cucić jej u siebie. Poza wszystkim innym, czort wie co zrobi, kiedy tylko odwrócę głowę?
Nacisnąłem łokciem klamkę, w chałupie Worobiowej siedziały trzy inne baby. Znałem je wszystkie z widzenia, ale żadna nie mieszkała w mojej kamienicy, znaczy wieści już się rozeszły.
– Zajmijcie się nią – poprosiłem. – Zemdlała.
Położyłem nieprzytomną na kanapie, z bolesnym westchnieniem rozprostowałem kręgosłup. Choć od kilku lat ćwiczyłem regularnie, nie udało mi się wrócić do kondycji sprzed otrucia. Pieprzony Abakumow! Jedyna pociecha, że siedzi w więzieniu i nigdy z niego nie wyjdzie, chyba że na własny pogrzeb.
–
