Kajtuś Czarodziej. Janusz Korczak

      Klamka żelazna przecie. Kto mógł przewidzieć? A tymczasem – trrach – złamała się.

      Zaraz pan na niego:

      – Znów zaczynasz swoje dawne sztuki? Psujesz, niszczysz. Patrz: ściany pochlapane, ławki pokrajane. W chlewie chcesz się uczyć?

      Już tak jest, że gdy łobuz się uspokoi, a potem raz mu się nie powiedzie, zaraz wszystko razem się wali.

      I za klamkę ojciec musi zapłacić, i na trzeciej przerwie pobił się z chłopakiem, i na lekcji dostał niesprawiedliwy stopień.

      To do reszty go zirytowało. Bo co ma sprawowanie wspólnego z nauką? Jeżeli umie, powinien mieć dobry stopień. Łobuz może się dobrze uczyć, a spokojny może być leniuch albo niezdolny. Po co się uczyć, jeżeli nie uszanują?

      Akurat pani zachorowała, a pan posłał do ojca.

      Ojciec miał wtedy swoje zgryzoty, bo babcia chora i ojciec pracuje tylko trzy dni w tygodniu, więc zarobek lichy i z wypłatą zwlekają.

      „Poczekajcie – odgraża się Kajtuś. – Niedługo kończy się miesiąc. Niech się dorwę do czarów, zaraz szkoła pofrunie do ludożerców, a pana zamienię w szczura i karmić będę dwójkami. Nasypię mu dwójek do miseczki i niech je – smacznego!”

      Myślał, że ojciec bardzo się rozgniewa.

      Ale nie: przygarnął Kajtusia, pocałował w głowę i tylko smutnie powiedział:

      – Staraj się, Antoś. Wiem, że ci trudno.

      Kajtuś zaraz zapisał w dzienniczku:

      Czyta Kajtuś. W domu bieda. To babcia, to mama na zmianę słabują44.

      Aż nadszedł ostatni dzień miesiąca.

      Tak niespodzianie.

      Jutro wróci mu władza. Od czego zacznie? Prócz butelek i słoików, wcale się nie przygotował.

      Po pięciu lekcjach wrócił do domu. Nie jadł obiadu: dla ojca więcej zostanie.

      Wyszedł nad Wisłę. Przeszedł most.

      Dzień był parny.

      Pojedzie za miasto.

      Uczepił się z tyłu tramwaju. Pięć przystanków przejechał. Konduktor go zgonił.

      Idzie. Potem tak samo, już innym tramwajem. Potem pieszo szosą – potem drogą polną i w lasek brzozowy.

      Brzozy, brzozy – potem dęby, sosny i dęby.

      Ani myśli, kiedy do domu. Idzie w las coraz głębiej. Jakby go kusiło.

      Aż zmęczył się. Głodny. Usiadł. Położył się na trawie. Patrzy w niebo poprzez gałęzie. Rozpiął marynarkę.

      Cisza.

      Zasnął.

      Zły miał sen: gonią go – ucieka, gazy trujące za nim puścili. Aż w gardle dusi. Głowa boli.

      Zimno!