dotkliwy.
– Poczekaj, kupię papierosów.
Antek wszedł do sklepiku, kupił kilka sztuk papierosów, dla Mańki serdelek i czekoladę w srebrnym papierze.
– Masz.
Zapalił papierosa.
– Ile tam masz? – zapytał Mańkę Antek.
– Brakuje mi ośmiu kopiejek.
– Masz, niech cię tam. Czort go wie, w jakim on dziś humorze.
– Dziękuję ci. A ty?
– O, ja swoje zawsze zarobię. Żeby nie ten stary grzyb, to bym miał rubla dla siebie.
– Ty tak jakoś umiesz.
– Owa, wielka sztuka. Żebym to ja był dziewczyną, tobym jeszcze więcej zarobił!
– A jakże. Lepiej być chłopcem.
– Co ty tam wiesz… Dlaczego ty nigdy w rękę nie całujesz?
– Bo nie chcę i nie będę.
– Fi, takaś harda. W interesie tak nie można.
Biegli w stronę Wisły.
Gdyby się Antek albo Mańka byli obejrzeli, ujrzeliby idącego krok w krok za nimi w palcie z podniesionym kołnierzem i w binoklach ciemnych mężczyznę. Śledził on tę parę przez cały wieczór, szedł za nią, czekał, aż Antek wyjdzie ze sklepiku, a teraz zmierzał w stronę Wisły. Mocniej nasunął on kapelusz na czoło, czasem przystawał na chwilę, cofał się o kilka kroków i znów szedł za dziećmi, przyciskając w prawej ręce błyszczący przedmiot.
– Słuchaj, Antoś – zapytała nagle Mańka – czy ty się nie boisz Wicka?
– Co się mam bać?
– A jak on cię zbije; on silniejszy, a może i innych namówić.
– Już ja sobie poradzę. Nie takich rydzów widziałem.
Domy były coraz mniejsze; parkany oddzielały pojedyncze zabudowania, bruk stawał się coraz nierówniejszy, a latarnie coraz mniej rozpraszały ciemności.
Na zakręcie ulicy ukazało się dwóch chłopców.
– Antoś, patrz – zawołała z trwogą dziewczynka, chwytając Antka za rękę.
– Puść, głupia.
– Uciekajmy.
– Ja bym uciekł, ale ty?
– To weź moje pieniądze i leć.
– Głupia jesteś.
Ciemne sylwetki chłopców znaczyły się coraz wyraźniej.
– Dobry wieczór – zawołał ironicznie czternastoletni Wicek.
W ręce Antka błysnął jakiś przedmiot niewielki.
– Tylko się zbliżcie.
– Fi! fi! ja się twojego noża nie zlęknę.
– Zobaczymy.
– Więc nożem mi grozisz?
– A nożem.
– E, rzucisz go zaraz.
– Antek! – zawołała Mańka.
– Nie rzucę. Cicho bądź.
– E, rzucisz.
Walek cisnął w przeciwnika kamień. Antek odskoczył w bok i w mgnieniu oka rzucił się i powalił chłopca na ziemię.
Drugi chłopiec nadbiegł z tyłu, ale Mańka pochwyciła go za ucho i ciągnęła z całych sił.
– Puść mnie.
Z dala dały się słyszeć czyjeś kroki.
– Ratunku! – zawołał Walek, który aczkolwiek silniejszy, nie był tak zwinny jak Antek.
Chłopiec zerwał się, cisnął nóż za parkan, a sam rzucił się do ucieczki.
W tej chwili ukazała się postać policjanta. W dwóch skokach dogonił Mańkę i pochwycił ją.
– Co ty tu robisz?
– Idę do domu.
– Do domu? A może byś do cyrkułu5 ze mną poszła?
– Proszę pana, za co?
– A czego krzyczałaś?
– Bo chłopak chciał mi odebrać pieniądze. Jest tu za parkanem.
Za parkanem dały się słyszeć głośne kroki, jednocześnie rozległo się szczekanie psów i szamotanie się z nimi chłopca.
Policjant przesadził parkan. Mańka pędem puściła się przed siebie.
Kto by widział, że z ukrycia, z wgłębienia między murem i parkanem, wyszedł człowiek i pobiegł za Mańką, ten by mógł sądzić nie bez powodu, że jest to winowajca istotny tej walki nocnej.
Mańka biegła szybko. Krople potu spływały jej z czoła. Strach przed tym cyrkułem, który znała ze słyszenia, był nad wyraz wielki. Ileż to razy już już miała się tam dostać, ale wypłakała, wymodliła się lub uciekła w drodze. A ten cyrkuł, jak widmo groźne, jak upiór straszny, ścigał ją w sennych marzeniach i na jawie.
Na rogu dwóch ulic, które się krzyżowały, stał domek drewniany, a w nim szynk z pozaklejanymi od ulicy szybami. Dalej ciągnął się już tylko szereg parkanów, w dali w ciemności majaczyła Wisła.
Do tego szynku wbiegła Mańka; przebiegła szybko pierwszą i drugą izbę, otworzyła drzwi, które prowadziły na korytarz długi, na końcu którego znajdowały się schody.
– No, jesteś? – zapytał z góry Antoś.
W tej chwili drzwi się otworzyły, jasna smuga światła na chwilę rozproszyła ciemności.
– Kto to? – zapytała z niepokojem Mańka.
Nie było odpowiedzi.
– Czy to ty, Szmul?
Milczenie.
Mańka przebiegła schody, słysząc za sobą w ciemności czyjeś kroki niepewne.
– Kto to? – zapytała raz jeszcze, a nie otrzymawszy odpowiedzi, wbiegła na poddasze do pokoju razem z Antosiem i zamknęła drzwi na klucz.
– Czego hałasujecie tak? – ozwał się z wnętrza ostry głos męski.
