seunslaggie. “Ja. Dis soos jy dit altyd noem, nè? Ja, ek is eintlik al weer op pad na . . .”
Sy hoor hom nie uit nie: Net eers ’n draai by sy ryk dogter kom maak! Sy voel sommer lus en gaan koop vir haar ’n eiland en gaan bly alleen daar sodat niemand haar ooit weer sal kry nie.
“. . . en toe het ek gewonder of jy nie lus voel om hierdie keer sáám met my te gaan nie.”
Hy het nou weer haar volle aandag. “Saam waarheen?”
“Na Kokos toe. Ek het jou dan pas vertel . . .”
“Kokos? Watse plek is dit?”
“Maar ek het mos gesê dis ’n eiland . . .”
“’n Eiland!” Nou toe nou! “Is dit te koop?”
Dries Smit frons en kyk sy dogter ondersoekend aan. Dreatjie is regtig half snaaks vandag. “Nee, natuurlik nie. Hoekom vra jy so ’n vraag?”
Sy sug en dis nou haar beurt om effens verleë te lyk. Sy is klaar besig om gek te word. “Jammer. Dit was ’n flou grappie. Waar is die eiland en wat gaan Pa hierdie keer soek?”
“Die eiland is in die Stille Oseaan aan die oostelike kant van Costa Rica.”
Sy speur in haar gedagtes rond. “Waar lê Costa Rica?”
“Dis waar die Panamakanaal is. Jy weet, tussen Noord- en Suid-Amerika.”
“O ja! En wat wil Pa daar gaan soek?”
“Seerowerskatte.”
“See . . .? Ag, Pa!”
“Nee regtig, Andrea!”
“Nee regtig, Pa! Kinders glo aan seerowers!”
“Seerowers het werklik bestaan, my kind. Dis nie stories nie. Dis historiese feite.”
“Dit weet ek, Pa. Maar hul kamtige skatte . . .”
“. . . is meeste nog soek. En Kokos is dié eiland in die Stille Oseaan waar dit versteek kon gewees het. Trouens, die eiland is bekend daarvoor.”
“Dat dit vol versteekte seerowerskatte is? En as dit so is, dink Pa Pa is die eerste een wat daarna gaan soek? Gebruik tog Pa se verstand, asseblief!”
Teësinnig erken hy: “Daar is al baie op die eiland gedolwe, maar niemand het nog die skatte gekry nie.”
“Maar Pá gaan die gelukkige een wees. Ai, Pa, ek weet nie . . . Wanneer kom Pa eendag tot ruste?”
“Maar, my kind, as ’n mens nie soek nie, sal jy nie vind nie. ’n Mens kan nie verwag dinge moet in jou skoot val nie. Jy moet van jou kant af iets daaromtrent dóén.”
Dit is ook waar. Die afgelope week het een van haar kollegas haar verkwalik dat sy die prys gewen het. Sy het sommer bitsig vertel dat sy haar blokraaisel presies net soos Andrea s’n gehad het, maar dat sy dit toe nie ingestuur het nie. Dis soos Pa sê: ’n Mens kan nie verwag om te wen met ’n blokraaisel wat jy nie instuur nie. Maar seerowerskatte soek, is iets anders . . . Of is dit? Sy frons. Sy verkwalik nou haar pa omdat hy na skatte wil gaan soek waar honderde ander voor hom dit nie kon gevind het nie. Maar was haar blokraaisel anders? Sy het saam met duisende ander haar raaisel ingevul en gepos, wetende hoe skraal die kans was om te wen. Tog het sy dit gedoen . . . en gewen! Sy kyk op.
“Hoeveel het Pa hierdie keer nodig?” Hulle kan net sowel ophou skerm.
Tot haar algehele verbasing skud hy die kop ontkennend. “Nee, ek het nie kom geld vra nie . . .”
Sy vererg haar bloedig; sy het ’n moeilike week agter die rug. “Nou wat hét Pa dan hier kom doen?”
Hy frons liggies. “Ek het jou gesê ek het na jou verlang. Ek wou jou net weer ’n slag sien . . .”
“En geld vra. Pa, moenie draaie loop nie. Pa verlang na my wanneer Pa geld nodig het. Dit was nog altyd so. Moenie stry nie!”
Hy maak sy kenmerkende gebaartjie met die hande. “Ja, my kind, ek weet dit is so. Ek het nog elke keer by jou kom geld bedel. Maar my verlange na jou is eg. Of jy dit wil glo of nie. Ek is ’n slegte pa. Ek weet dit. Maar ek het jou opreg lief. Jy is my kind.”
Sy sluit haar oë. Nou laat hy haar weer gemeen voel! “Jammer, Pa. Ek wou Pa nie seermaak nie, maar . . . ek hou nie van valsheid nie.”
“Valsheid?”
“Ja, Pa. Ons weet albei dat dit nie so toevallig is dat Pa hier opdaag ’n week nadat ek geld gewen het nie. Pa het daarvan gehoor en . . .” Sy frons kwaai. “Pa! Moet dit nie ontken nie! Pa weet ek het driehonderd en vyftig duisend rand gewen!”
Stilte. Volslae verbystering op sy gesig.
Sy sluk. Dan kan hy nog toneelspeel ook! O, Pa!
“Dreatjie!”
“Hoeveel wou Pa daarvan gehad het?”
Dis sy beurt om te sluk. Dis . . . so goed soos ’n seerowerskat! Of byna . . .
“Nie ’n sent nie, my kind, dankie. Dankie vir die aanbod, maar Pa wil nie een sent van jou geldjies hê nie.”
Geldjies! Die teësinnige deernis begin weer die oorhand oor haar kry. Arme Pa! Sy lewe lank dwaal hy oor die aardbol rond, en hier vul sy dogter in haar beknopte kamertjie net ’n simpele blokraaisel in en sý kry die skat! Dis nie regverdig nie!
“Pa, ek wíl vir Pa daarvan gee. Ek is jammer ek was lelik. My senuwees is gedaan. Al wat mens is, wil deesdae óf by my geld leen óf met my trou. Ek sal Pa die helfte gee,” bied sy rojaal aan. “Maar, Pa, dan moet Pa belowe dat Pa nou sal ophou ronddwaal. Kom ons koop vir ons ’n huisie en Pa bly tuis.” Skielik voel haar hart seer. Foei tog, hy het oud geword die afgelope maande. “Asseblief, Pa!”
“Ai, my kind . . . wil jy dan nog hierdie ou sleg by jou hê?”
“Pa . . .”
Dan is sy in sy arms, huil sy vir die eerste keer sedert haar ma se dood teen haar pa se bors. Sy besef dat sy na hom verlang het, dat hy, met al sy foute en tekortkominge Pá is . . . Pa bly.
“Ons . . . ons het net vir mekaar, Pa. Asseblief! Moenie weer weggaan nie! Bly hier en laat ons vir ons ’n huisie koop. Asseblief, Pa.”
“My dogtertjie . . .” Hy druk haar teen hom vas, sy hart week. Skielik is daar trane in sy oë. Hy en sy Here alleen weet hoe skuldig hy voel teenoor hierdie dogter van hom. Sy sal hom nie glo nie, maar dit was elke keer baie swaar om van haar en haar ma, en later van haar alleen, weg te gaan. Op sy swerftogte oor die aardbol was hy altyd alleen. Daar was baie lang en eensame nagte waarin hy verskriklik verlang het. Tog kon hy homself nie keer nie. Die swerwersbloed vloei in sy are. Hy is gebore met ’n swerwersgees en die avontuurlus wou hom net nooit begewe nie, ten spyte van die herhaalde teleurstellings waarop alles telkens uitgeloop het. Hy was al op hóéveel skattejagte . . . sonder sukses.
Op hierdie oomblik besef hy dat die enigste en grootste skat wat hy ooit sal hê, sy dogter is. En sy smeek hom om nie weer weg
