klaar my woord gegee, my kind. Maar dis hoekom ek jou gevra het om hierdie keer saam met my te gaan. Ons hóéf nie weer van mekaar geskei te wees nie. Jy sê jy het nou ’n bietjie geld. Ek kan ongelukkig nie aanbied om jou koste te betaal nie, maar as jy vir jouself kan betaal, kan jy saam met my kom. Jou lewe het in ’n sleur verval, my kind. Breek ’n bietjie weg terwyl jy nou die geld en die geleentheid het. Asseblief, Andrea!”
Sy staan terug en kyk hom onseker aan. Sy voorstel was aanvanklik net te vergesog om te oorweeg. Nou . . .
“Hoe lank sal Pa weg wees?”
“Dit kan ek nie sê nie. Jy weet hoe gaan dit met my skattejagte,” sê hy met ’n skewe glimlag.
Sy knik. Ja, sy weet. Dis onbepaald – totdat hy heilig oortuig is daar is niks te vinde waar hy soek nie. Dit kan maande lank duur.
“Maar wat van my werk?” wil sy weet.
“Bedank. Wanneer ons terugkeer, sal jy maklik weer werk kry. Daar is altyd ’n tekort aan opgeleide verpleegsusters.”
Dis ook waar. “Wanneer wou Pa gaan?”
“So gou moontlik.”
“Ek moet ’n maand kennis gee.”
“Gaan praat met die matrone. Sê sy kan maar die kennisgewingmaand se geld hou. Jy wil vier en twintig uur kennis gee.”
“So gou? Wat is die haas?”
“Netnou vind iemand anders Bonito se skat voordat ek daar kom!”
“Bonito? Wie’s dit?”
“Die seerower wie se skat ek gaan soek.”
Sy moet lag. Pa sal altyd Pa bly. “Is dit werklik so noodsaaklik dat Pa dit moet kry? Is driehonderd en vyftig duisend rand nie genoeg vir Pa en my nie?”
“Hoe sal ek nou sê, kindjie? Dis baie geld – maar ’n paar miljoen dollar is meer.”
Haar oë staan rond in haar kop. “Hoeveel?”
Haar pa knik. “Dis waarop die waarde van Bonito se skat geraam word. Ek sal natuurlik net ’n gedeelte daarvan kry, maar selfs ’n kwart sal baie miljoene werd wees. Dis seker nie te versmaai nie, of hoe, my kind?”
Andrea is stom. Haar verstand kan nie in miljoene funksioneer nie. Dit kon skaars driehonderd en vyftig duisend rand verwerk. Sy voel skielik onrustig. “Pa . . . is Pa se somme reg?”
Hy lag, voel weer die tinteling wat hy so goed ken. Hy ervaar dit elke keer wanneer hy aan die begin van ’n projek staan. Ook hierdie keer . . . net sterker as voorheen. Hierdie laaste skattejag van hom gaan suksesvol wees. Hy wéét dit net! “Ja, Andrea. Ek het álles uitgevind. My gedagtes sing al daarvan. Vyf en sestig miljoen dollar is die waarde van die skat. ’n Kwart van ’n kwart daarvan is steeds ’n paar miljoen rand – en dis myne.”
“Hoekom net ’n kwart van ’n kwart?”
Haar pa lag saggies en sê tergend: “Word jy nou gulsig, my kind?”
Sy grinnik verleë. Genugtig! Sy voel dronk in die kop! “Nee, ek bedoel maar . . .”
“Ek verstaan. Nee, die res gaan natuurlik na señor Alonso en die Costa Rica-regering.”
Sy frons. “Wie is señor Alonso en wat het die skat met Costa Rica te doen?”
“Kokos behoort aan Costa Rica en ’n mens mag slegs na seerowerskatte op die eiland soek met ’n permit van die regering, en dan ook op voorwaarde dat die helfte van wat jy kry aan hulle afgestaan word.”
“O, die helfte nogal . . . En señor Alonso?”
“Hy is die man wat my gehuur het om na die skat te soek. Hy betaal my reiskoste en voorsien my van wat ek ook al in my soektog nodig mag hê. As ons iets kry, kry ek dus ’n kwart van ’n kwart van die totaal. Kry ons niks, dra hy die verlies.” Hy glimlag. “Maar hierdie keer, dit verseker ek jou, Andreatjie, gaan Pa dit kry. Hierdie keer gaan ek die boerpot wen!”
“Waar kom Pa aan dié señor Alonso?”
“Hy het aan mý gekom. Ek het baie mense leer ken deur die jare . . . Hy het my geskakel en die voorstel gedoen. Ek het hom toe gesê ek is net eers op pad terug Suid-Afrika toe om my dogter weer te sien, maar ek sal binne ’n maand by hom wees. Die helfte van die maand is reeds verby. Ek het dus nie baie tyd oor nie. Ek moet so gou moontlik vertrek.” Sy oë pleit. “Kom saam, Andrea! Jy verdien ’n vakansie. Beskou dit as ’n heerlike, lang vakansie op ’n pragtige, veraf eiland. Jy sal geen ander koste hê as jou reisgeld nie, want ons sal tuis gaan in señor Alonso se palacio. Dit gaan ons niks kos nie.”
“Palacio?”
“Ja. Paleis. Nou nie ’n regte paleis nie, maar dis glo ’n kolossale plek en word na verwys as die palacio van Kokos. Hy is reeds ’n skatryk man.”
“Waarom wil hy dan so graag Bonito se skat ook nog hê?” wil Andrea agterdogtig weet. Haar pa was nog altyd te liggelowig. Hy glo alles wat hy hoor.
“Wanneer is genoeg genoeg? Selfs ’n miljoenêr versmaai nie nog ’n miljoen of wat nie. Maar eintlik gaan dit vir hom om ’n ander rede. Hy beweer hy is ’n direkte afstammeling van Bonito en dat die skat hóm toekom, en niemand anders nie.”
Haar oë rek weer. “Pa bedoel hy is ook ’n seerower?”
“Nee, kind, natuurlik nie. Daar is nie meer vandag sulke goed soos seerowers nie. Hy is net die hoeveelste agterkleinkind van die berugte Bonito. Dis wat hy sê. Of hy dit kan bewys, weet ek nie. Maar dis nie ter sprake wat my betref nie. Feit bly, Bonito se skat is nog nie gevind nie. Señor Alonso is oortuig dat dit iewers op Kokos lê – en ek moet dit vind voordat iemand anders dit kry. Andrea, ek sweer vandag dis die laaste keer. Ná Kokos sal ek by jou kom bly en my oudag rustig slyt. Nog net hierdie één keer, asseblief, my kind, en . . . kom saam met Pa, toe?”
Die volgende dag besoek Andrea die matrone se kantoor en stel haar saak. Nie dat sy die dame alles vertel nie. Dié merkwaardige, stabiele vrou sal dink haar altyd rustige verpleegsuster is haar wysie kwyt as gevolg van die klomp geld wat sy gewen het as sy moet hoor sy wil aan die ander kant van die wêreld na ’n seerowerskat gaan soek.
“Ja, suster Smit, ek moet erken ek het jou bedanking verwag.” Sy glimlag spytig. Sy verloor ’n baie bekwame en betroubare personeellid. “Ek moet jou nog gelukwens. Ek het natuurlik ook verneem van die groot geluk wat jou getref het, maar . . .” Sy voel dit haar plig om te sê: “Om sommer te bedank en op te hou met werk . . . Wil jy nie maar liewer net ’n maand vakansie neem nie?”
“Dankie, matrone, maar . . . ek voel ek het in ’n sleur verval.” Sy praat haar pa nou na die mond – iets wat sy nie geglo het sy ooit sou doen nie! “Ek sal weer kom werk sodra ek voel ek het genoeg van . . . e . . . ledigheid gehad. Ek is gewoond besig wees. Ek sal nie vir altyd ledig kan wees nie.”
“Ja. En geld hou ook nie vir ewig nie, nè?” voeg matrone droog by. “Nou goed dan, suster. Ek aanvaar jou bedanking. Ek voel nie gelukkig omdat jy so dadelik wil gaan nie, maar nouja . . .”
Alles verloop voorspoedig. Selfs die reisreëlings word in ’n japtrap en sonder haakplekke
