ook.”
Hy skud sy kop. “En jy beskuldig don Alonso van gierigheid en gulsigheid? Nee, my kind.”
“Dit gaan nie om die geld nie, Pa. Wat my betref kan Pa al die geld in die see gaan gooi wanneer Pa dit kry. Dis net . . .”
“Ja?”
“Dis net dat daardie man nie sommer net sy sin in alles kan kry nie.”
“Maar jy het niks met hom te doen nie, Andrea. Ons is net ’n rukkie hier en dan skei ons paaie weer.”
“Ja, ek weet, maar . . . maar nietemin! En een ding is seker: Hy gaan my nie soos ’n onoopgemaakte pakkie terugpos Suid-Afrika toe nie . . . en dit nogal op mý koste. Dis nou duiwels seker!”
Haar pa is stom. Hy draai stil om en gaan na sy kamer. Hy het nooit besef dat Andrea so ’n vurige geaardheid het nie. Hy het amper simpatie met don Alonso se siening van die teenoorgestelde geslag. Hulle kan nie argumenteer nie en hul tonge is te los. Andrea se vinnige tong het hom nou amper ’n paar miljoen gekos. As die Spaanse heer hom regtig vererg het, kon hy hulle op die plek die deur gewys het. Hy voel spyt dat sy dogter dadelik sal moet teruggaan, maar hy besef dat sy en don Alonso nooit sal stryk nie. Andrea se optrede het net daartoe bygedra om die don se opinie van die vroulike geslag te bevestig. En haar antagonisme teenoor hul gasheer se lewensuitkyk sal nie wyk nie. Daar is dus nêrens ’n ligstraal nie . . .
’n Halfuur later word hulle deur die goedige Galicia na die binnehof gelei waar hul gasheer reeds op hulle wag. Hy staan dadelik op toe hy hulle gewaar.
Natuurlik die goeie maniere ter wille van Pa, nie van my nie, dink Andrea spytig en vererg haar sommer weer opnuut. Met ’n seerower as oergrootjie behoort hy glad nie so ’n koninklike houding te handhaaf nie. As sý ’n seerower in haar voorgeslagte gehad het, sou sy haar geskaam het. Maar hy staan daar met sy donker kop trots op sy breë skouers, en sy hemp wat laag oopgeknoop is, vertoon ’n sonbruin vel. Sy vind hom afstootlik, het sy haar pa vertel. Maar sy moet erken – teësinnig, natuurlik – dat hy uiterlik ver van afstootlik is. Haar frons verdiep. Dit is waarom hy so ’n dunk van homself het en so meerderwaardig teenoor die vroulike geslag is.
“Señorita, jou frons sal hierdie voortreflike Spaanse wyn laat versuur. Sluk die frons weg voordat dit gebeur.”
Sy neem die glasie, proe aan die wyn en knik, probeer haar nek só hou dat sy hoop sy vertoon ook hooghartig. “Nie sleg nie, maar dit kom nie naby mý land se wyne nie. Ons wyne is van wêreldgehalte.”
Sy is gereed vir ’n bytende antwoord, maar hy glimlag en knik goedkeurend. “Ek kan altyd lojaliteit bewonder, selfs in ’n vrou.”
Hy het die wind uit haar seile en haar “Dankie” klink glad nie so sarkasties as wat sy dit wou gehad het nie.
Dries Smit besluit: Hoe minder hierdie twee in mekaar se geselskap is, hoe beter. “Ek brand om op Kokos te kom. U het nie miskien ’n kaart van die eiland nie?”
“’n Baie volledige kaart waarop presies aangedui is waar en wanneer en deur wie daar al gesoek is na die skat.”
“Is jy seker dit is nog daar?”
Die don kyk Andrea aan asof die kat haar ingedra het. Andrea behou haar meerderwaardige toon: “Ek het maar net daaraan gedink . . . julle is miskien nie die eerstes wat in die geheim na die skat soek nie. Is dit nie vreemd dat daar nog nooit deur enigiemand iets gevind is nie?”
“’n Mens kry net iets as jy op die regte plek soek, señorita. Niemand het nog op die regte plek gesoek nie.”
Sy voel soos ’n onnosel kind en vra opnuut vererg: “En weet jý waar die regte plek is, señor?”
“Nee, señorita. Dis hoekom u vader hier is. Hý moet die regte plek kry. Maar die skat ís op hierdie eiland.”
“Het jy bewyse?”
“Ek het nie bewyse nodig nie. Ek wéét net dit is hier.”
Sy glimlag stadig. “Intuïsie, señor? Ek dag dis net vroue wat daaraan ly.”
Hy ontmoet haar blik waterpas. “Dis reg. Vroue het intuïsie. ’n Man het iets beters – ’n sesde sintuig.” Hy staan op. “Sal ons na die kaart gaan kyk, señor?” Hy buig beleef in haar rigting. “U kan u solank gaan gereed maak vir aandete, señorita. Ons eet oor ’n halfuur.” Hy moes die verwarde knip van haar oë gesien het, want hy vervolg droogweg: “Ek verwag dat dames saans formeel moet verklee vir aandete. Dis tradisie.”
Sy staar hom ongelowig aan. “Jy bedoel . . . jy bedoel . . . ek moet ’n aandrok aantrek?”
“Nie heeltemal só formeel nie. As jy nie iets pasliks het nie, sal ek jou vanaand verskoon. Ons kan die sakie môre regstel voordat ons Kokos toe vertrek.”
“Voordat . . .? Maar ek gaan mos nie saam met julle Kokos toe nie. Jy het mos gesê . . .”
“Ek het van opinie verander. Ek het besluit jy gaan saam.”
“Nou regtig! Hoekom?”
Hy glimlag vir haar, maar sy donker oë glimlag nie saam nie. “Om jou onder oog te hou, señorita. Wat anders?”
3
__
Sy staar fronsend na haar hopie klere wat sy sommer op die bed uitgebondel het. Sy beter iets “meer formeel” prakseer, anders kry sy dalk nie kos vanaand nie. Haar grimmigheid het ongelukkig geen effek op haar eetlus nie. Sy is rasend honger!
Sy pluk ’n donker, noupassende rok uit die bondel. Om dit meer “formeel” te maak, sal sy ’n spleet aan die kant bewerkstellig. Hoe kaler die rok, hoe meer formeel is dit mos. En die señor verwag iets meer formeels. Dan kry hy dit . . . en ’n goeie stuk been op die koop toe.
Daar is nie veel van die halfuur oor wat sy gegun is nie, en ná ’n paar vinnige hale lipstiffie en oogskadu maak sy stiptelik haar opwagting in die eetkamer wat vir haar meer soos ’n raadsaal lyk.
Terwyl sy oor die lengte van die vertrek aanstap, begin sy bedenkinge kry oor haar ingewing met die spleet. Daar is opsigtelik skok en daarna duidelike ongemak op haar pa se gesig. En die señor, wat hou van formele aandetes, lyk, na sy geslote gesig te oordeel, geensins beïndruk met háár smaak vir formele drag nie. Sy koel blik vertel haar hulle gaan môreoggend op ’n inkopietoer na San José se boetieks.
Of is dit nie die rok wat hom pla nie? Skort daar altemit iets met die been wat die aantreklike Spaanse rower sien? Voordat sy haar kan bedink, kyk sy af na haar been. Sý dink nie dit lyk te onaardig nie . . .
“Jy hoef nie my aandag so pertinent op jou anatomie te vestig nie. Ek kan dit nie miskyk nie,” sê hy bedaard.
Sy sluk. Op dees aarde, níks stel hierdie man tevrede nie! Is sy toe van bo tot onder, is dit nie goed genoeg nie. Is sy halfpad oop, is dit ook nie reg nie. Miskien het sy hom verkeerd verstaan. Maar sy het nie.
Ysig kom dit: “Ek het gesê jy moet gaan vérklee – nie óntklee nie.”
Sy kners op haar tande. ’n Mens kan jouself seker ter wille van etlike miljoene beteuel . . . Maar nie vir ’n sent minder nie!
Sy
