“Hier’s ons.” Hulle ry die kamp binne en Ester is bly sy moes nie alleen die pad probeer vind het nie. Sy het nie ’n benul hoe hulle hier gekom het of waar sy huis van hier af sit nie. Miskien verkies hy dit ook so, dink sy stilweg toe hy uitklim en die deur vir haar kom oopmaak. Toe sy die baadjie wil uittrek, skud hy sy kop. “Los dit sommer by Kiki of Melany wanneer julle Saterdag vertrek.”
“Beteken dit ek gaan jou nie weer sien voor ek teruggaan nie?” Toe die vraag uit is, kan Ester nie besluit of sy haarself moet skop of vir haarself moet skaam kry nie. “Wat het van jou belofte geword dat ek jou huis vir Henry kan gaan wys?”
“Ek het nog nie gehoor dat jy belowe het jy sal die foto’s op jou kamera uitwis nie.”
Sy druk haar hande in die baadjie se sakke en skopskop na ’n denkbeeldige klippie op die grond. “Dis nie asof jy kaal op die olifant gesit het en ek dit op die internet gaan versprei nie.”
Sonder om haar te antwoord roep hy na een van die wagte en toe die man nader stap, praat hulle ’n oomblik voordat hy in die Jeep terugklim. “Goeienag. Hy sal saam met jou kamer toe stap.”
Ester voel soos ’n kind wat haar voete teen die grond wil stamp toe sy die Jeep agterna kyk. Toe sy omdraai, staan die wag met ’n glimlag na haar en kyk, asof hy haar gedagtes kan lees. Sy sal graag wil hoor wat hy op daardie oomblik dink, want sy is nie seker van haar eie gedagtes nie. Al waarvan sy bewus is, is ’n gevoel van intense frustrasie. Sy stap stil agter die man aan.
“Jy’s vinnig terug.” Robert sit langbeen op een van die rusbanke toe Samuel by die huis aankom. Hy beduie na die bottel whiskey en twee glase wat op die koffietafel staan. Waterdruppels blink op sy hare en hy het ander klere aan. “Ek het nou net klaar gestort en was net van plan om vir my ’n bietjie van jou lekker whiskey te skink. Ek was nie seker hoe lank jy gaan weg wees nie, maar het darem solank vir jou ook ’n glas gebring.” Hy buk vooroor om te skink. “Is juffrou Green veilig in die bed?”
“Ek neem aan sy is veilig in die bed.” Samuel gaan sit oorkant hom en neem een van die glase.
“Hel, ek’s jammer oor vanaand. As ek geweet het jy’t geselskap, sou ek verbygehou het, maar toe ek lig sien, kon ek die versoeking nie weerstaan nie. Dit was egter nie nodig om haar huis toe te neem nie. Ek kon sommer in die Land Rover geslaap het ... of in jou spaarkamer.”
“Vir jou straf behoort jy heelnag wakker te sit, verkieslik op ’n spykertafel of iets wat redelik seer kan maak. Jy het my tien jaar ouer gemaak met jou sluipery. Ek wil nie eens weet watter nagmerries sy na dese gaan hê nie.”
“Jy kon haar hier gehou het sodat sy nie vannag alleen met haar nagmerries is nie.”
“Ek gaan nie byt nie, so los nou maar die gevis. As ek haar hier wou hou, sou ek.”
“Jy bring gewoonlik nie sommer vrouens huis toe nie. Ek het maar net aangeneem ... en sy’t iets ... behalwe die voor die hand liggende. Daar’s ’n vuur, ’n diepte wat baie interessant kan wees om te leer ken.”
“Lyk ek vir jou na ’n man wat nou tyd of lus het om met vuur te speel?” Samuel skud sy kop. “Ek soek nie nou moeilikheid nie.”
“Wie sê sy’s moeilikheid?”
Samuel lag sag. “Glo my, sy’s moeilikheid. Mad, bad and dangerous to know.”
“Jy was nog nooit ’n bang man nie.”
Samuel maak homself geriefliker op die bank. “Oukei, genoeg oor my dapperheid. Waaraan het ek die besoek te danke?”
“Moet jy altyd so agterdogtig wees? Wie sê ek het vir jou kom kuier?”
“Jy is besig om twee vlieë met een klap te slaan. Jy het nuus, wat jy waarskynlik oor die telefoon of deur middel van die internet kon aangestuur het, maar jou hart verlang en toe besluit jy om die nuus self te kom oordra.”
Robert sug. “Jy kan ook maar soms probeer om verkeerd te wees.”
“Wat’s aan die gang?” Samuel voel hoe ’n bitter smaak in sy mond kom lê.
“Ek is seker jy weet dat ’n nuwe sindikaat besig is om hulself te organiseer en hulle het baie meer geld as die vorige een, baie wyer konneksies en heelwat regeringsamptenare op hulle betaalstaat. Nie net hier nie, maar oor die hele suidelike Afrika. Suid-Afrika is miskien minder kwesbaar omdat feitlik al julle wild in privaatbesit of in staatsbeheerde wildparke is, maar indien dit vir hulle maklik gemaak word, sal hulle nie skroom om al verder suid te kom nie. Heinings kon hulle nog nooit uithou nie, en as die plaaslike bevolking bereid is om inligting of hul dienste te verkoop, sit julle ook maar soos die res van die subkontinent met ’n dam waarin daar ’n onsigbare lek is. Jy weet hoe moeilik dit is as die plaaslike bevolking deel van die probleem raak.”
Samuel staan op en begin in die kombuis werskaf. Ná ’n paar minute kom hy met ’n fles koffie en twee bekers terug.
“Ek het gerugte gehoor, maar dit was so vaag en so uiteenlopend dat ek my nog nie te veel daaraan gesteur het nie.”
“Ek wens dit was maar net gerugte, maar ek is bevrees hierdie storie kom uit die binnekringe.”
Samuel vra hom nie waar hy aan die inligting kom nie, net soos Robert hom ook nie vra waar hy die gerugte gehoor het nie. Deur die jare het hulle geleer om slegs die nodige te vra en mekaar se inligting en aanvoeling te vertrou.
“Hoe wyd is hulle al bedrywig?”
“Daar was al ’n paar voorvalle by ons in die noordooste, vier gevalle in Zim en twee in Botswana. Hulle kom met swaarkalibervuurwapens en in al die gevalle was van die plaaslike bevolking betrokke. Dit bly die moeilikste om te beheer wanneer jou eie mense betrokke raak. En steeds laat hulle hul verlei deur ’n paar muntstukke, terwyl die grootbase met die miljoene wegstap. By ons en in Zim is veldwagters doodgeskiet.”
“Ons het volgende week ’n vergadering in Johannesburg. Ek sal tog hoor of die nuus al hier uitgekom het. Alhoewel, as daar amptenare betrokke is, sal dit eers so lank moontlik stilgehou word.”
Robert skink vir hom ook ’n beker koffie en sit agteroor.
“Maar dis nie al nuus wat jy het nie, is dit?”
Robert skud stadig sy kop. “Ek bring eintlik vir jou ’n persoonlike waarskuwing. Jy moet versigtig wees. Jy was nog altyd uitgesproke, maar ’n paar mense voel jy begin op te veel tone trap en jy besit die vermoë om elke keer die liddorings raak te trap. Nie net bewaringsmense s’n nie, maar politici s’n ook.”
“Dis nie op die politici se tone wat ek trap nie, dis die groot maatskappye wat sorg dat die politici se Switserse bankbalanse maandeliks groei, op wie se tone ek trap, en hulle verdien dit.”
Robert lig sy hande. “Dis juis die mense op wie se tone jy nie wil trap nie. Hulle kan nie bekostig dat al wat politikus en landsburger is, skielik ’n gewete ontwikkel nie. Dit gaan nie hulle bankbalanse goed doen nie.”
“Fok hulle bankbalanse! Kyk hoe lyk hierdie kontinent.”
“En tog verkondig jy nog drome van hoop en vrede.”
“Want ek glo dit. Ek sal dit glo tot ek die dag doodgaan en ek sal dit bly verkondig tot ek nie meer ’n stem het nie. Ek sien genoeg mense wat
