is net, waar is julle so opgelei?”
“Moenie dat jou vrugbare, joernalistieke verbeelding met jou weghardloop nie.”
“ ’n Mens kan agterkom daar lê ’n leeftyd se gedeelde ervarings en woorde tussen julle twee. Ek dink die feit dat jy my skielik terugneem, is omdat julle nie voor my wil praat nie. Ek dink nie hy’s hier met vakansie nie.”
Samuel lag sag. “Miskien is jy reg, of miskien is hy maar net hier omdat hy na Kiki verlang.”
“Is daar iets tussen hom en Kiki aan die gang?” Sy kyk verbaas na hom terwyl sy probeer om ’n beeld van die twee persoonlikhede op te roep. Die mooi, slanke meisie met die ritmiese swaaistap, breë glimlag en vriendelike oë en die man met die donker oë wat ongesiens oor dakhoogte-relings kan klim en Politieke Wetenskap doseer.
“Hy probeer al lank en ek dink van haar kant af is sy nie ongeneë nie, maar Elias is nog nie bereid om sy seën op die verbintenis te sit nie. Binne die eg of daarbuite. En as hy moet weet Robert is in die nabyheid, slaap hy weer vir die volgende paar nagte nooit.”
“Waarom hou hy nie van hom nie?”
“Dis nie soseer dat hy nie van hom hou nie. Hy is maar ’n tipiese pa wat wil seker maak ’n man sal goed vir sy dogter wees.”
“Waar het hulle mekaar ontmoet?”
“Net nadat ek die lodge laat bou het. Hy was hier vir die opening.”
“Sy is ’n baie aantreklike meisie. Ek sal haar graag wil afneem.”
“Sy is ’n baie spesiale mens en ek is gelukkig om haar hier te hê. Die gaste kan gewoonlik nie uitgepraat raak oor haar vriendelikheid en behulpsaamheid nie en die beste van alles is dat sy dit werklik geniet.”
“Sy kan ’n model wees met daardie lyf en gesig.”
“Moet nooit dat Elias hoor wat jy nou sê nie.” Terwyl hy nog praat, hou hy skielik stil en sy kyk vraend na hom.
“Moet asseblief nie weer sê ons is tussen ’n trop buffels nie.”
“Hier’s leeus naby.” Hy skakel die voertuig af en Ester voel hoe sy onder die baadjie ril. Sy weet nie wanneer laas in haar lewe sy op een dag soveel hoendervleis gekry het nie. Dis of haar vel permanent saamgetrek is.
“Wat as die Jeep nie weer wil aanskakel nie?” fluister sy terwyl sy om haar probeer kyk.
Hy haal iets agter die sitplek uit en oomblikke later hou hy ’n sterk soeklig omhoog. Die veld om hulle word helder verlig en toe hy stil met sy hand beduie, sien sy dit ook en sy trek haar asem in. ’n Entjie van die Jeep af, net langs die tweespoorpaadjie, lê ses leeus, besig om aan ’n redelik vars sebrakarkas te vreet. Hulle oë blink in die lig en sy kan die rooi bloedvlekke om hulle monde sien. Sy probeer so stil moontlik haar kamera uithaal en neem haastig ’n paar foto’s.
“Hoe voel jy oor die toneel wat besig is om voor jou oë af te speel?”
Ester laat sak die kamera effens. “Wat bedoel jy?”
“Hoe ervaar jy dit? Dink jy dis ’n wreedaardige toneel?”
Sy neem weer ’n foto. “Ja, ’n mens kan seker sê dis wreedaardig.”
“Waarom is dit wreedaardig?”
Haar skouers roer onder die baadjie. “Om te sien hoe ’n dier verskeur word.”
“Tog neem jy foto’s.”
“Dis nie aldag dat ek so iets sien nie. Ek wil dit vir Henry gaan wys.”
Samuel leun effens na haar toe oor en beduie voor haar verby. “Kyk daar links, aan die rand van die ligkring.”
Ester se blik volg sy vinger en dan sien sy die drie jong leeutjies wat huiwerig wag, maar tog voetjie vir voetjie nader aan die feesmaal beweeg. Hulle lywe nog effens lomp en hulle pote te groot.
“Maak dit die toneel minder wreedaardig as jy weet dit is maar net ’n klomp ma’s wat vir hulle gesinne aandete huis toe gebring het?”
Sy laat sak die kamera en kyk na die vreemde toneel. “Ek weet nie.”
“Is jou simpatie by die sebra of by die honger leeus? Of is dit dalk maar net ’n toneel wat deel van die lewe is en nie werklik emosies verg nie?”
Die kamera lê nou op haar skoot terwyl sy met nuwe aandag na die toneel voor haar kyk.
Hulle sit omtrent nog tien minute so stil voordat Samuel die lig afskakel en hulle weer verder ry. “Daar is ’n ou Afrika-gesegde wat daarop neerkom dat daar elke oggend in Afrika ’n springbok, hier by ons ’n rooibok, wakker word en weet dat hy vandag vinniger as die vinnigste leeu sal moet hardloop as hy nog ’n dag wil sien. En elke oggend word ’n leeu in Afrika wakker en hy weet hy moet vandag vinniger as die stadigste springbok kan hardloop as hy nie van hongerte wil sterf nie.”
“Oorlewing van die sterkste.” Sy sê die woorde half ingedagte asof sy met haarself praat.
“Dink jy ’n foto kan ooit werklik aan ’n oomblik of gebeurtenis reg laat geskied?”
“Ja, ek het al ongelooflike foto’s gesien. Daardie een-uit-’n-miljoen foto wat die essensie van ’n oomblik vasgevang het.”
“Om dit te kan doen, moet ’n fotograaf eers die wêreld sonder ’n kamera beleef het. Jy kruip agter jou kamera weg. Om nie te ervaar nie.”
“Jy het nog nie eens van my foto’s gesien nie!”
“Nee, maar ek sien jou en ek sien hoe jy altyd eerste na jou kamera gryp. Sodoende hoef jy nie emosioneel of intellektueel betrokke te raak nie.”
“Is dit waarom jy al die onsinnige vrae gevra het?”
“Ten minste weet ek jy het ’n rukkie behoorlik gekyk en ingeneem.”
“Is Robert regtig ’n dosent by die universiteit?”
“Ja, waarom vra jy? Dink jy hy het vir jou gelieg?”
Sy skud haar kop. “Nee, ek weet nie hoe om dit te beskryf nie, maar dis asof daar iets aan hom is wat my bang maak. Dieselfde geld vir jou. Nou die dag by die kongres het jy vir my soos ’n goeie, onskadelike groene gelyk en die meeste van die tyd klink en lyk jy net te goed om waar te wees. All love and peace. Maar vanmiddag op die olifant se rug en vanaand nadat Robert daar aangekom het, was dit of ek iemand anders onder die vreeslik vreedsame uiterlike gesien het.”
“Ek weet ek het dit al gesê, maar jy is ongetwyfeld jou pa se kind. Julle verbeeldings hardloop op paaie wat nog nie eens gekarteer is nie. Indien dit moontlik is, is jy selfs nuuskieriger as hy. Dis óf dit, óf die lang ure in die buitelug en in die son wat jou laat hallusineer.”
“My pa se aanvoeling het hom daar teen die einde in die steek gelaat, maar ek het nog altyd baie vertroue in myne gehad en ek weet ek is nie verkeerd nie.”
“Ek is bly jy het soveel vertroue in jou aanvoelings. Dit kan ’n mens soms handig te pas kom.”
“Jy
