sy nog sit en kyk, begin hulle stadig uit die waterpoel stap, al met die voetpad langs. Toe sy eindelik opstaan, besef sy dis te laat om om te draai.
Hy gewaar haar toe hulle teen die wal begin uitstap. Hy kyk ’n oomblik verbaas na haar en sê dan: “Gee jou kamera vir Julius.”
“Ekskuus?”
“Gee jou kamera vir Julius en klim op daardie boomstomp.”
Sy gehoorsaam voordat sy kans gehad het om te dink. Die volgende oomblik is die olifant langs haar en Samuel strek sy hand na haar uit. Sy voel hoe Julius haar oplig en dan sit sy agter Samuel se rug bo-op die olifant. Eers voel dit asof sy nie asem kry nie, maar geleidelik begin die paniek bedaar en kry sy dit reg om nie so verbete aan hom vas te klou nie.
“Waaraan het ek die eer te danke?”
“Ek wil jou iets vra en Ian het gesê jy kom nie weer terug kamp toe nie.”
“Wat wil jy my vra?” Hulle lywe wieg ritmies heen en weer en vir die eerste keer in haar lewe sukkel sy om te praat. Sy is nie seker wat haar hoendervleis gee nie, sy klam klere teen haar of die feit dat sy op ’n olifant ry nie.
“Ek ... ek wil hoor of ek ’n paar foto’s in die boom ... boomhuis kan neem.”
“Nee.”
“Ons sal niks breek of deurmekaar maak nie.”
“Nee.” Die woord word sonder ’n sweempie van aggressie gesê, maar sy herken ’n beslistheid in die toon. Nogtans probeer sy weer.
“Dit sal so ’n stunning agtergrond wees.”
“Nee.”
“Ek sal jou ekstra betaal.”
“Sjjjt ...”
Ester bly stil en gee haar oor aan die skommelbeweging. Die aandskemerte lê soos ’n kombers oor hulle. Hy praat nie weer nie en Ester gryp hom vervaard vas toe hulle by die skuur kom en hy iets vir die olifant sê en dié afsak om te kniel. Hy help haar af en dan volg daar ’n gesprek met die olifant. Sy bly langs hom staan en wonder of sy nie besig is om te droom nie. Maar dan skielik trek hy haar nader, en toe hy haar hand neem en dit in die olifant se bek steek, weet sy nie of sy moet lag of gil nie.
“Hy wil net kennis maak. Kan jy die sagte plekkie in die verhemelte voel? Dis ’n baie gesofistikeerde orgaan, of die sogenaamde Jacobson-klier. Olifante gee uiting aan emosies en verkry inligting deur die uitruil van vloeistowwe afkomstig van hierdie klier. Deur die vloeistowwe vind hulle uit hoe dit met ’n ander een gaan, wat in sy of haar lewe aan die gang is, ensovoorts. Hulle is nie soos mense wat vir mekaar kan lieg en sê dit gaan goed terwyl hulle lewe eintlik al uitmekaarval nie.”
“En as hy my hand afbyt?”
“Hy byt net ontroue vroue se hande af.” Hy kyk na haar en skud sy kop. “Vir iemand wat volgens gerugte nie ’n bang haar op haar kop het nie, is jy skielik vreeslik beskeie.”
“As jy nou nog na die renoster-episode verwys ... ek het gesê ek is jammer, maar ek dink steeds nie iemand se lewe was in gevaar nie.” Terwyl sy praat, voel sy hoe die hoendervleis weer deur haar lyf trek, maar sy kry dit ook nie reg om verder weg te staan nie. Daar is iets betowerends daaraan om so naby die groot dier te wees.
Samuel voer hom ’n paar lemoene voordat hy omdraai en, nadat hy en die twee mans ’n rukkie lank gesels het, begin hy Jeep toe stap.
Ester drafstap agter hom aan en hy kyk oor sy skouer. “Waarheen is jy op pad?”
“Ek moet saam met jou ry.”
“Ek is op pad huis toe.”
“Jy moet my net eers terug kamp toe neem.”
Hy skud sy kop terwyl hy in die Jeep klim. “Ek gaan nie weer vanaand terug kamp toe nie. Dis ’n hele ent hiervandaan.”
Ester voel hoe haar nek letterlik warm word. “Moet asseblief nie nou kinderagtig wees nie.” Sy beduie met haar arm. “Verwag jy ek moet die nag hier deurbring?”
Hy skakel die Jeep aan en haal sy skouers op. “Ek weet nie wat jou planne vir die aand was nie. Miskien wou jy vannag saam met die olifante kom slaap het, of miskien was dit net ’n truuk om my te sien. As dit laasgenoemde was, wil jy seker nie nou al terug kamp toe gaan nie.”
“Ek kan nie besluit of jy verwaand, moedswillig of vies is nie.”
“Miskien iets van al drie.” Hy leun oor en maak die deur vir haar oop.
Sy klap die deur effens te hard toe en hy gee haar ’n skuins kyk.
“Jammer.”
Hy trek weg en vir ’n hele ent is net die dreuning van die Jeep se enjin hoorbaar. Dit het intussen donker geword en die twee kopligte baan die pad vir hulle.
“Ek het nie van die renoster-episode gepraat nie en ek dink jy weet dit.”
Ester wonder verbaas hoe hy van die voorval met die olifant weet, want sy is seker die veldwagters sou nie geklik het nie.
“Moet asseblief nie vir die gidse kwaad wees nie. Hulle het my gewaarsku, maar die versoeking was net te groot. Ek is seker as jy in my posisie was, sou jy dieselfde gedoen het. Het jy nog nooit ’n berekende kans gewaag nie?”
“Dit was nie ’n berekende kans nie. Dit was sommer net arrogant en dom.”
“Ek dink jy oorreageer effens. Ek is nie dom nie en as dit vir my gelyk het of ek iemand se lewe in gevaar stel, sou ek dit nie gedoen het nie.”
Hy stop skielik en keer met sy linkerhand toe sy effens vooroor val. Sy kyk vraend na hom, maar hy kyk nie na haar nie en sy ril skielik. Wat maak sy as hy haar hier aflaai? Wat weet sy in elk geval van hom, en wat as Ira hom ook nie so goed ken as wat hy dink nie?
“Waarom het jy gestop?”
“Sjjt.”
Ester voel hoe haar rug hol word en die hare op haar kop ’n lewe van hulle eie kry. Sy probeer opkyk om te sien of hulle nie dalk onder ’n boom staan en daar nie dalk ’n leeu of een of ander van die katte besig is om haar te merk vir sy aandete nie.
“Ons is midde-in ’n trop buffels.” Sy stem is rustig asof hy vir haar sê hulle het so pas by ’n teepartytjie aangekom.
“Hoe weet jy?”
“Daar’s stof in die lug.”
“Ons is in die veld. Is hier nie permanent stof nie?”
“Dis windstil.”
Die volgende oomblik verskyn twee paar enorme horings agter ’n bos uit en dan volg twee groot swart lywe. Agter die twee sien sy hoe ’n klomp lywe in die ligstreep voor hulle verbybeweeg. Toe sy agtertoe kyk, kan sy die skaduwees in die truligte ook sien.
“Sal hulle ons nie probeer trap nie?”
“Ons hoop nie so nie.”
“Hoe
