kan haar indink dat min dinge ongesiens by hom verbygaan. Dis een van sy eienskappe wat haar effens ontsenu of eerder ongemaklik laat voel. Dis ’n gewaarwording wat sy van hulle eerste ontmoeting af gehad het. Miskien is dit ook maar net ’n truuk om mense te laat glo hy sien en weet alles.
“Ek sal hom sê hy moet vir my kwaad wees en nie vir julle nie. Jy het my gewaarsku, maar ek wou nie hoor nie.”
“Hy gaan baie kwaad wees.”
“Ek is jammer dat ek julle in die moeilikheid laat beland het. Ek sal regtig met hom praat.”
Hy glimlag ’n wit glimlag terwyl hy sy kop skud. “Miskien moet ons maar niks sê nie. Miskien is sy ore en oë nie op die oomblik so goed nie.”
“As ons vanaand uitgeskop word en môre die res van die foto’s in ’n dieretuin moet gaan skiet, gaan ek jou in die leeuhok gooi,” laat Henry hoor toe hulle later die oggend oppak. “Wil jy my ’n hartaanval gee?”
“Wag tot jy daai foto’s sien. Jy gaan diep in die skuld wees by my. Groet maar solank daai klomp Hermes-serpe van jou.”
“En as hy jou uitskop, gaan ek maak of ek jou nie ken nie.”
“Hy oorreageer. Het dit vir jou gelyk of enige van ons ooit vandag in gevaar was?”
“Moenie my probeer oortuig nie. Hou maar jou verskonings vir die groot man.”
Ian staan by die parkeerplek toe hulle stilhou en help hulle om van die Jeep af te klim.
“Het julle ’n suksesvolle dag gehad?” Hy vra die vraag so in ’n algemene rigting, maar kyk tog na Ester.
“Baie suksesvol.” Ester gee haar kameratasse vir hom aan sodat sy van die voertuig kan afklim. “Was dit Samuel se Jeep wat ek sien wegry het?”
“Ja. Hy is op pad na die rehabilitasiesentrum toe.”
“Kom hy later weer terug? Ek moet met hom praat.” Ian skud sy kop. “Nie so ver ek weet nie.”
“Kiki het vanoggend gesê daar is vanaand ’n nagrit. Hoe laat vertrek julle? Ek sal graag wil saamgaan,” onderbreek Henry hulle.
“Net ná aandete. Gaan sê net by die kantoor jy wil graag saamry.”
Henry draai om en stap kantoor toe, maar roep oor sy skouer: “Wil jy ook saamgaan?”
Ester skud haar kop. “Ek dink nie so nie.”
Sy val op haar bed neer toe sy in die kamer kom. Sy het vandag vergeet om sonroom aan te smeer en sy kan voel sy het gebrand. Haar vel voel stram en warm. Sy begin lê-lê uittrek en stap kaal badkamer toe. Toe sy in die spieël kyk, sien sy waarom haar gesigvel voel of dit gekrimp het. Haar skouerknoppe is ook rooi en sy verwens haarself vir haar agterlosigheid. Dit gaan ’n rukkie duur om van die wit strepe ontslae te raak.
Toe sy uit die stort kom, gaan lê sy met die effens klam handdoek om haar gedraai op die bed. Sy moes aan die slaap geraak het, want toe sy wakker word, is dit net ná drie-uur. Sy trek aan en tel haar kamera op voordat sy buitentoe stap. Miskien moet sy die vlakvark gaan soek en kyk of hy nie vir haar wil poseer nie. Sy stap om ’n groot struik en skielik voel dit of haar voete in nat sement beland het. Reg voor haar in die paadjie sit ’n yslike bobbejaanmannetjie. Sy oë is effens skeelgetrek soos hy na iets in sy hand staar. Ester probeer retireer, maar dit duur ’n paar sekondes voordat haar voete haar brein wil gehoorsaam. Sy kry dit egter reg om ’n paar treë terug te gee, maar dan gee sy ’n gilletjie toe sy skielik in iets vasloop. Die bobbejaan is skielik weer voor haar en sy swaai verskrik om. Een van die gidse lig sy hand waarin hy ’n stok vashou en die bobbejaan spring skuinsweg eenkant toe en in ’n boom.
“Jy moenie alleen loop nie,” kom die droë vermaning en Ester knik.
“Ek is jammer. Ek het vergeet om te bel. Dankie.”
Hy knik en wag dat sy voor hom uitstap. Toe hulle by die ontvangs verbystap, gewaar sy vir Elias en sy stap nader. Hy groet stram terug.
“Is jy op pad terug huis toe?”
“Ja.”
“Kan ek asseblief saam met jou ry? Ek moet met Samuel praat.”
“Hy is nie by die huis nie.”
“Kan jy my dan asseblief neem na waar hy is. Ek is seker hy sal my weer terugbring.” Ester weet nie of sy haar moet vervies of probeer kalm bly nie. Al die personeel is vriendelik en hulpvaardig, behalwe die man met die strak gesig en stil oë.
“Ek dink nie hy wil daar gepla word nie. Hy’s besig.” Op daardie oomblik kom Kiki uit die kantoor.
“Ek moet dringend met Samuel praat, maar Ian sê hy kom nie weer vanaand terug nie. Hy is blykbaar by die olifante en ek sal bly wees as Elias my daarheen kan neem.”
Kiki kyk na Elias en dan terug na Ester. “Hy laat gewoonlik nie gaste daar toe nie.”
“Ek verstaan en ek wil hom ook nie gaan pla nie, maar ek is seker hy sal nie omgee nie.”
“Ek wil nie hê hy moet kwaad wees nie.”
Ester skud haar kop. “Hy sal nie en as hy is, sal hy vir mý kwaad wees en nie vir julle nie.”
Daar volg ’n gesprek tussen pa en dogter en toe stap Elias buitentoe en Kiki glimlag. “Hy sal jou gaan aflaai.”
“Dankie. Ek belowe ek sal jou nie in die moeilikheid laat kom nie.”
Elias het reeds die Land Rover aangeskakel toe Ester buite kom en sy moet haastig inklim. Hy praat nie ’n woord met haar nie en haar vrae droog later op. Sy verbeel haar dat sy die pad na die boomhuis herken, maar hulle ry nie deur die rivier nie en mettertyd weet sy glad nie meer waar hulle is nie. Ester gewaar eers die Jeep en toe die gebou wat soos ’n skuur lyk. Elias stop ’n entjie van die Jeep af en klim saam met haar uit. Twee mans kom agter die gebou uit en glimlag toe hulle Elias gewaar. Die drie groet en daar volg weer ’n onverstaanbare gesprek voordat een beduie dat sy saam met hom kan stap.
Hulle stap langs die skuur verby, maar die sykante is oop en sy gewaar drie jongerige olifante binne. ’n Ent verder sien sy nog twee sulke skure en ’n verskeidenheid kampe en hokke. Mense stap heen en weer, maar om een of ander rede voel dit nie na ’n bedrywige plek nie. Daar hang ’n laatmiddag-rustigheid oor alles en almal.
Hulle stap met ’n voetpaadjie langs tot op die rivierwal en dis eers toe die takke van die bome effens lig dat sy behoorlik kan sien. Sy gaan staan doodstil. ’n Ent voor hulle in die rivier kom ’n olifant aangestap, met Samuel op sy rug. Die groot dier se lyf swaai ritmies heen en weer en die man bo-op wieg gemaklik saam met die beweging. Sy haal haar kamera uit en gaan sit plat op die grond teen die rivierwal. Soos die son agter die horison wegsak, verander die lig van skerp en helder na ’n sagte effekleur. Asof ’n sagte doek oor alles gegooi word.
Sy verstel haar lens voordat sy die knoppie begin druk. Sy sien verbaas dat hulle deur die groot waterpoel gaan loop. Die logge lyf van die olifant sak in die water af en sy kyk vasgenael hoe daar water in die slurp opgetrek word en Samuel papnat gespuit word. Van waar sy sit, kan sy hom hoor lag. ’n Onbevange klank wat haar hoendervleis gee.
Dit
