werk.”
“Dit beter werk,” sê Henry ernstig. “Met die kansellasies in Kenia en al die ander drama, is ek op die oomblik nie die gunsteling by die bestuur nie. Hierdie gaan ’n baie duur shoot wees en ons moet sorg dat dit hulle asems wegslaan.” Toe Ester opstaan en op een van die rusbanke gaan sit, stap hy agter haar aan en sak met ’n sug langs haar neer.
Sy steek twee sigarette aan en hou een na hom uit, maar hy skud sy kop. “Ek probeer minder rook.”
“Vir wat?”
“Ek het ’n baie oulike ou ontmoet wat nie van rook hou nie. Gewoonlik sou ek gesê het dis sy probleem, maar as jy hom sien, sal jy ook bereid wees om meer as rook prys te gee ...”
Sy stem raak stil en hy raak aan haar arm. “Ek wonder wat ek sal moet prysgee om hóm in die hande te kry?” Dit klink of hy met homself praat en Ester draai haar kop om te sien waarna of na wie hy kyk.
“Dis die eienaar,” sê sy.
“Die eienaar van wat?”
“Dis Samuel Mcgreggor, die eienaar van die plaas en die lodge. Hy en Ira is vriende en dis hoe ons hier uitgekom het.”
Henry vat ’n trek aan Ester se sigaret en blaas die rook stadig uit terwyl hy deur skrefiesoë na Samuel sit en kyk waar hy groet-groet tussen die tafels deur beweeg.
“Jy rook te veel,” is Samuel se eerste woorde toe hy op ’n stoel by hulle kom sit.
Ester blaas ’n mondvol rook stadig in sy rigting. “Volgens wie se standaarde?”
Hy neem die sigaret uit haar vingers en skiet dit in die vuur.
“Wat doen jy?” Sy kyk hom oopmond aan.
“Ek wil met jou praat en gaan dit nie deur ’n rookwolk doen nie.” Dan kyk hy na Henry en steek sy hand uit. “Jammer dat ek julle gesprek onderbreek. Ek is Samuel Mcgreggor.”
“Henry Blake.” Henry glimlag effens.
“Ek hoop alles is reg en dat julle tevrede is.”
Henry sit regop. “Baie dankie. Alles is perfek en jou personeel is baie professioneel en behulpsaam. Ek is baie dankbaar dat ons van jou geriewe gebruik mag maak. Jy red ons uit ’n redelik netelige situasie.”
“Moenie so gou dankie sê nie ... julle betaal vir hierdie voorreg.” Samuel glimlag skeefweg en Henry blaas hoorbaar sy asem stadig uit. Ester moet keer om nie te lag nie.
Sy haal ’n pakkie sigarette uit haar denim se sak, maar voordat sy weer een kan aansteek, neem Samuel die pakkie uit haar hande en sit dit in sy hempsak. “Jy kan nou-nou weer rook, maar nou wil ek eers hê jy moet luister en konsentreer.”
Sy skuif tot in die hoekie van die rusbank en vou haar arms voor haar bors.
“Ek het gereël dat twee gidse elke dag saam met julle gaan. Hulle ken die veld en die diere, maar dis belangrik dat julle sal luister as hulle praat. Dis op daardie voorwaarde alleen dat ek sal toelaat dat julle foto’s in die veld neem. Anders moet julle hier in die kamp bly en alles hier skiet. Ek soek nie die publisiteit as een van julle hier iets oorkom nie. Hierdie is nie ’n dieretuin nie. Die diere loop los rond en is gevaarlik.”
“Ons is nie kinders nie.”
“Ek is nie so seker daarvan nie, maar in elk geval, ek wil net hê jy moet besef dis ’n guns wat ek enige tyd sal opskort as julle nie by die reëls bly nie. Een insident soos met die renoster vandag en julle gaan nie weer veld toe nie.”
“As ek iemand se lewe in gevaar gestel het, was dit my eie en ek is bereid om die verantwoordelikheid vir myself te dra.”
“Solank jy op my grond is, is jy my verantwoordelikheid en ek maak die reëls. Ek gee nie om of jy daarvan hou of nie.” Hy tel ’n droë blaar van die vloer af op, gooi dit in die vuur en kyk na Henry. “Dit klink dalk onnodig streng, maar ek moet julle woord hê dat julle na die veldwagters sal luister. Ek weet nie wie van julle in beheer is nie, maar sorg asseblief dat die groep weet wat die reëls is.”
“Ek sal toesien dat almal weet wat aangaan.”
“Het Elias ál vier plekke vir jou gaan wys?” Hy kyk na Ester en sy knik.
“En?”
“En wat?”
“Wat dink jy van die plekke wat ek vir jou uitgesoek het?”
“Dit kan dalk werk.”
“As dit nie werk nie, moet jy vir jou ’n ander fotograaf kry.” Hy glimlag ligweg in Henry se rigting, terwyl hy opstaan en nag sê.
Toe hy van hulle af wegstap, rek Henry sy nek lankuit terwyl hy Samuel agterna kyk en Ester sien dat ’n hele paar van die ander mense hom ook agterna kyk.
“Wat dink jy sal dit kos om hom op ’n foto te kry? Ek is bereid om my siel aan die bestuur te verkoop vir daai geld.”
“Ek weet nie.”
“Lyk alle mans in Suid-Afrika so?”
“Wat bedoel jy? Lyk almal so goed of so sleg?” Ester wil vir haar koffie inskink, maar bedink haar.
“Laat ons eerlik wees. Hy kan doen met ’n goeie vogroom en ’n sonblok, maar ek het lanklaas iemand gesien wat so gemaklik in sy eie lyf is. Dit moet hemels bevrydend wees. Dink jy hy besit ’n spieël?”
“Ek het nie ’n idee nie.”
Henry se oë trek weer op skrefies toe hy met meer aandag na Ester kyk. “Bespeur ek lyftaal tussen julle?”
“Ons het gisteraand tot wie weet hoe laat in sy boomhuis gekuier en ek het vanoggend met ’n helse kopseer daar wakker geword. Ek kan nie juis onthou waaroor ons alles gepraat het nie. So as daar lyftaal is, is dit waarskynlik braille, want ek kan baie min onthou. Ek dink ek het hom dom genoem en in ’n stadium vir hom gevra of hy ’n vrou het.”
Henry pruil sy mond. “ ’n Boomhuis? Jy het die nag saam met hóm in ’n boomhuis deurgebring en jy vertel my nie? En nou pleit jy kastig geheueverlies! Moenie my weer enigiets vra nie.”
Ester soen laggend sy wang. “Ek kan dalk nie onthou wat ek alles gesê het nie, maar ek onthou beslis dat ek alleen in ’n bed geslaap het. Daar is sekere dinge wat ’n mens beslis nie sal vergeet nie, en om met Tarzan in ’n boomhuis te slaap, is sekerlik een daarvan. Ek kan nie onthou dat enigiemand aan toue geswaai of uit volle bors geskreeu het nie.”
“Is daar toue?” Henry se oë rek verbaas en Ester lag hardop.
“Nie wat ek kon sien nie, maar ek was nie in sy kamer nie. ’n Mens weet nooit.”
6
Ester is reeds wakker toe haar wekkertjie vieruur die volgende oggend lui. Ná ’n vinnige stortbad en ’n ligte ontbyt in die lapa, vertrek sy en Henry saam met twee gidse. Dis nog donker onder die groot wildevybome, maar daar is twee tente opgeslaan en gaslampe brand oral. Marja en Heidi is reeds gegrimeer en hulle hare is gestileer. Assistente is besig om hulle te help aantrek
