weet, dis waarom ek bly is jy gaan ’n slag sien dit kan gedoen word.”
Hulle hou by ’n rooi verkeerslig stil. Toe die lig na groen oorslaan en Ira wegtrek, lag Ester breed vir die man in die motor langs hulle en hou haar vuis omhoog.
“Wat doen jy?”
“Ek wys net vir hom ons het dit gemaak. Ek is verbaas dat julle almal dit nie doen nie. Net die feit dat ’n mens nog ’n rooi verkeerslig oorleef het, is genoeg rede om ’n oorwinnaarsdans uit te voer.”
“Waarom het ek na jou verlang? Jy is soos batterysuur.”
Ester draai haarself skuins op die sitplek en haar stem is sagter toe sy praat. “Dink jy ons kan nog as weeskinders geklassifiseer word, of is ons te oud daarvoor?”
“Ek weet nie. Ons is nie volgens die letter van die wet meer kinders nie.”
“Ek voel wees.”
Hy antwoord haar nie.
“Kon hulle die bloed van die oprit afgewas kry, of is daar ’n vlek?”
“Dis skoon. Ek weet ook nie, maar dit lyk vir my skoon. Ek gaan kyk nie regtig met aandag of ek nog tekens kan sien nie.”
“Jy onthou nog dat jy belowe het jy sal na die shoot vir ten minste twee weke agterbly om te kuier,” gaan hy voort, sonder om vir ’n antwoord of nog ’n vraag te wag. “Ek wil nie later hoor jy het van plan verander nie.”
“Het ek gesê twee weke? So ver ek kan onthou, was dit twee dae.”
“Ha-ha-ha.”
“Dis moeilik, Ira. Dis baie moeiliker as wat ek ooit gedink het, maar terselfdertyd is hier iets soos ’n magneet wat trek. Ek kan dit nie verduidelik nie. Dis soos mense wat stadig by ’n ongelukstoneel verbyry en kyk. Asof hulle hulself nie kan help nie. Of soos die afgrond wat ’n mens trek. Ek is nie hier uit vrye wil nie, maar op die oomblik is hier ook trekkragte aan die werk wat ek nie kan verduidelik nie.”
“Jy moes een of ander tyd kom vrede maak het.”
Sy hou haar hand in die lug. “Ons praat beslis nog nie van vrede maak nie. Hoogstens van ’n verkenningsvlug.”
“Hier’s ons.” Hy draai die venster af en sê vir die sekuriteitswag dat hy net iemand wil aflaai. Die toue word laat sak en hy parkeer reg voor die trappe. “Sal jy regkom?”
“Ek kan darem al my eie veters vasmaak en my naam spel.”
Hy dra haar tas teen die trappe op en soen haar skrams teen die wang.
“Geniet dit, gedra jou en sê groete vir Sam.”
2
In die ingangsportaal van die konferensiesentrum stap ’n meisie met ’n skoongewaste gesig en kort, donker hare nader.
“Juffrou Green? Samuel het gesê ek moet u bagasie neem. Die sekuriteitsmense sal solank daarna kyk.”
Ester oorweeg dit om te sê sy sal sommer self na haar bagasie kyk, maar ’n groterige man het reeds haar tas geneem en hou sy hand uit om die twee kameratasse ook te neem.
Ester skud haar kop. “Ek sal hierdie by my hou.”
Die meisie het reeds ’n deur oopgemaak en beduie na drie rye van voor waar ’n sitplek oop is. Die ouditorium is dofverlig. In die kollig op die verhoog is ’n man reeds aan die praat.
Samuel se oë het al aan die donker ouditorium gewoond geraak. Hy kan die figuur in die paadjie sien afstap. Hy hoor hoe mense verskuif om haar te laat verbykom en hy hoor haar iets mompel. Hy kan nie haar gelaatstrekke eien nie, maar aan die twee tasse wat sy langs haar onder die sitplekke inskuif, vermoed hy dis Ester Green. Hy bly net ’n oomblik stil voordat hy weer begin praat.
“Iemand het per geleentheid na Afrika verwys as die teater van die absurde. Sommige beweer dat Afrika nog nooit ’n logiese kontinent was nie, maar dat die wonder van Afrika juis in hierdie onlogiese opgesluit lê.”
Ester knoop haar baadjie oop voordat sy opkyk.
“Die waarheid lê waarskynlik êrens tussen hierdie twee stellings,” gaan hy voort terwyl hy stadig heen en weer oor die vol saal kyk. “Hoe ons ook al oor hierdie donker kontinent voel, daar is een stuk waarheid waarvan ons nie kan wegkom nie, en dit is dat Afrika geseën is met ongeëwenaarde, natuurlike hulpbronne, waarvan die interessante natuurskoon net een is. Die ekosisteme in Afrika is van die mees diverse en produktiewe wildernisgebiede in die wêreld.
“Maar teen die agtergrond van die ongeëwenaarde natuurlike rykdom, gaan Afrika gebuk onder enorme probleme en uitdagings. Armoede, beperkte ekonomiese geleenthede en onstabiele politieke sisteme veroorsaak groot druk op die mens sowel as op die natuurlike hulpbronne.”
Ester sien hoe sy linkerhand ligweg in sy broeksak rus. Hy staan gemaklik met sy gewig op albei voete en praat rustig, sonder om te vroetel, asof hy dit elke dag doen. Sy vel getuig van ’n lewe in die buitelug. Selfs van hier waar sy sit, kan sy die sonplooie langs sy oë sien. Sy lyf is sterk en lenig en lyk goed in die ligte chino en olyfgroen hemp wat hy dra.
Sy let altyd lywe op. Lyftaal, oogtaal en hande. Die drieeenheid wat alles verklap wat jy van ’n mens wil weet. Die verklikkers van diep geheime. Sy hare is donkerbruin, maar die ligte op die verhoog tel hier en daar ’n rooierigheid op.
“Die term ‘derde wêreld’ is ’n algemene mistasting en impliseer ’n onafhanklike wêreld wat geen verbintenis met die res van die wêreld het nie. Sedert kolonialisme bestaan daar egter reeds ’n band tussen die eerste wêreld, of die Weste, en die derde wêreld. Die verbintenis was nie altyd ’n gelyke een nie en dikwels meer voordelig vir die ryker, eerste wêreld as vir die kolonies. Maar die feit bly staan, toe die eerste produk, of dit ’n olifanttand of ’n inheemse vrug was, vir die eerste keer uit Afrika geneem is, het die verbintenis ontstaan.
“Die voormalige Britse premier Tony Blair het in 2001 op ’n kongres gesê dat die toestande in Afrika ’n litteken op die gewete van die wêreld is. Ek dink dit is ’n baie raak beskrywing van ’n baie komplekse situasie, maar hoe graag ons ook al die Weste verantwoordelik wil hou vir al die vergrype wat op die kontinent plaasgevind het, het dit tyd geword dat ons self ook verantwoordelikheid begin aanvaar vir wat hier gebeur.
“Die vernietiging van die aarde se natuurlike hulpbronne is potensieel een van die grootste rampe wat die mens in die een en twintigste eeu in die gesig staar. Afrika het die hoogste bevolkingsaanwas ter wêreld. Die bevolkingsgetalle van Afrika, suid van die Sahara, het vanaf 1950 tot en met 1990 van tweehonderd miljoen na seshonderd miljoen inwoners verdriedubbel. Na verwagting sal Lagos in Nigerië in 2015 vyf en twintig miljoen inwoners hê. Die omvang van so ’n megastad in Afrika is ontsagwekkend en maak omgewingsbeplanners bekommerd. Die streek kan nie hierdie soort bevolkingsgroei dra nie en die gevolg is dat grond ’n skaars kommoditeit raak en daar ’n voortdurende stryd tussen mens en dier en mens en mens is.”
Hy bly stil terwyl sy blik oor die mense voor hom gaan. Hier en daar herken hy gesigte in die voorste rye en hy weet hulle hoor hom. Dis nie die eerste keer dat hy oor hierdie dinge praat nie, maar tog moet dit weer en weer gesê word, want dis asof die mense vergeet.
Miskien is dit makliker om te vergeet of anderpad te kyk. Hy
