mans soms doen nie, maar eerder asof hy periferiese visie het en een kyk genoeg is om alles te weet wat hy wil weet. Sy probeer ongesiens aan haar hemp trek en voel-voel met haar vingers of daar nie dalk knope losgespring het nie.
Sy knik. “Dokter Mcgreggor.”
“Ek is jammer die praatjie het langer geduur as wat ek verwag het.”
“Dis seker moeilik om op te hou terwyl soveel mense aan jou lippe hang.” Sy wens sy het ’n spieël gehad, want die manier waarop hy na haar kyk, laat haar vreemd ongemaklik voel. Miskien kan hy iets sien wat niemand anders kan nie.
Hy glimlag skeefweg en kyk op sy horlosie. “As jy gereed is, kan ons maar ry. Ek gaan net gou jou bagasie haal.”
Ester stap agter hom aan en wil eers haar eie tas neem, maar hy is reeds besig om daarmee oor die gladde vloer van die ontvangslokaal in die rigting van die hysers te beweeg. By die hysbak neem hy een van haar kameratasse en haak dit ook oor sy skouer voordat hy die knoppie druk.
Die hysbak is ’n klein hokkie en hulle moet teen mekaar staan om die tasse ook in te kry.
“Ira kon nie bly nie. Hy het ’n afspraak gehad.”
Ongemaklike stiltes in hysbakke het haar nog nooit gepla nie; daarom weet sy nie waarom sy voel sy moet iets sê nie.
Samuel kyk vlugtig af na haar en knik.
In die parkeergarage beduie hy na ’n motor en sy stap stil saam met hom daarheen.
Oomblikke later swaai hulle in die besige verkeer in en Ester kyk na die geboue langs die pad. Die stad het verander vandat sy laas hier was. Daar is nuwe, moderne geboue en beslis baie meer voertuie as wat sy kan onthou. Sommige plekke het verval tot graffitibesmeerde bouvalle, maar selfs in en om die bouvalle is daar tekens van lewe. Mense wat langs die paaie stap. Wasgoed wat van vervalle woonstelbalkonne afhang. Kinders wat met skoolklere ’n sokkerbal heen en weer op ’n oop stuk grond skop. En anderkant die strate en die oop stukke veld, troon moderne winkelsentrums en ultraluukse hotelle.
En onder dit alles loop die sout rivier. Dis vreemd dat die hele stad nog nie brak is nie. Dat die sout nog nie op die grond uitslaan soos salpeter op ’n perd se rug nie. Dat alles nog nie bar en droog is soos langs die Dooie See nie. Dit lyk eerder asof dit toenemend ’n oase word waarheen mense stroom. Op soek na werk, ’n lewe, rykdom selfs. En op die oog af lyk dit of die water van die oase soet is, want die stad floreer blykbaar. Dis net wanneer ’n mens die doringdraad en die elektriese heinings op hemelhoë mure om huise en geboue sien dat jy weet daar is ook ’n ander kant. Die brakkigheid slaan tog deur.
’n Duur, blinkswart Mercedes Benz trek langs hulle by ’n rooi verkeerslig in en dis asof sy na ’n makabere foto kyk. Aan die ander kant van die motor hou ’n eenarmbedelaar sy enigste hand uit vir ’n paar aalmoese. Agter die bedelaar is ’n vervalle gebou sigbaar waar ’n vrou met ’n bhurka aan en ’n baba op die arm op ’n balkon staan, en verder teen die horison blink honderde vensters van ’n luukse toringblok. Net die vrou se oë is sigbaar deur die skrefie in die mantel. Ester wonder wat sy sien.
Samuel bestuur in stilte, maar is die hele tyd bewus van die vrou langs hom. Uit die hoek van sy oog kan hy sien hoe sy deur die venster kyk en die energie wat hy aanvoel, is so gelaai dat hy haar onwillekeurig jammer kry. Dis asof hy haar gedagtes kan hoor heen en weer spring. Sy sit met haar arms voor haar gevou en vroetel met ’n kettinkie om haar regterpols.
“Dink jy die mense glo al die stories wat jy hulle vertel en dat hulle jou optimisme deel?” Ester vra die vraag sonder om na Samuel te kyk. Asof sy dit vir die venster vra. “Het jy nie die massabekering gesien nie?”
“You pick easy targets, Doctor Mcgreggor. Om ’n klomp gelowiges te bekeer, beïndruk my nie.”
“Dink jy jy was die enigste ongelowige daar?”
“As daar ander was, was hulle maar stil.”
“Miskien is ek net baie oortuigend.”
“Ek sê weer, jy kies die gehore vir wie jy preek versigtig.”
“Ek preek nooit nie.”
“Wat noem jy dit dan?”
“Ek herinner hulle net aan alles wat hulle reeds weet, maar soms vergeet.”
Sy glimlag liggies. “En wie sê vir jou jy is reg? Daar is seker ’n moontlikheid dat jy verkeerd kan wees.”
“Enigiets is seker moontlik, maar ek is nie verkeerd nie.”
“Is arrogansie nie juis een van die euwels waarteen jy preek nie?”
Hy begin glimlag. “Het jy ’n ander plan?”
“Ek dink waar dit Afrika aangaan, is dit nou ’n geval van vrede maak met die feite en aanvaar, an honest defeat is your only reward.”
“Is dit nie net lafaards wat so gou tou opgooi nie?”
“Is dit nie net verwaandes wat dink hulle kan die loop van ’n rivier verander nie?”
Hy glimlag. “Ek kan hoor wie se kind jy is.”
Sy draai haar kop sodat sy hom kan sien. “Wat ’n gerieflike manier om ’n vraag te ontduik.”
Sy selfoon begin lui en terwyl hy praat, kyk sy weer stil deur die vensters. Sy wens sy kan huis toe gaan. Sy is nie seker of sy na die struktuur verlang of na die onsigbare elemente wat ’n huis maak nie. Die reuk van vanilla in haar ma se klerekas, die kraak van die vloerplank voor haar pa se studeerkamer. Sy kan vir elk van haar sintuie ’n klomp herinneringe oproep en dan is daar nog die energie van die plek. Miskien was dit net ’n slegte droom. Miskien as sy by die huis kom, gaan hulle nog daar wees.
3
Ná omtrent ’n uur, waarvan Samuel die laaste halfuur die hele tyd oor die telefoon gepraat het, draai hulle by die hek van die Grand Central-lughawe in. Toe hy die motor parkeer, kyk hy vlugtig na haar: “Jy het nie ’n probleem daarmee dat ons vlieg nie? Ek het vergeet om Ira te vra.”
“Nie solank die vlieënier weet hoe om te vlieg en waarheen ons op pad is nie.”
Terwyl hy die gehuurde motor teruggee en papierwerk vir die vlug afhandel, staan sy buite om ’n sigaret te rook. Sy hoor hoe ’n vliegtuig spoed vermeerder en oomblikke later sien sy dit oor die gebou se dak opstyg. Die lug is rookgrys en hier waar sy staan, bak die son warm teen haar rug. Sy trap die sigaretstompie dood, maar tel dit op toe Samuel daardie oomblik kies om haar te kom roep. Met die stompie in haar hand soek sy na die naaste vuilgoedblik.
Hulle stap na ’n spierwit tweemotorige vliegtuig met sitplek vir ses mense. Nadat Samuel hulle bagasie weggepak het, help hy haar in die kajuit in en klim langs haar in. Sy besluit om nie kommentaar te lewer oor die feit dat hy die vlieënier is nie, maar die oomblik toe hulle in die lug is en sy sien hoe naby hulle aan die middestad is, kyk sy tog na hom.
“Ek gee nie om om saam met jou te vlieg nie, maar wou nog nooit die Brixton-toring as my laaste rusplek hê nie. Moet jy nie miskien effens hoër probeer vlieg nie?”
“Ons het van hier af net ’n smal lugstrook waarbinne ons mag vlieg omdat ons tussen twee lugmagbasisse moet deurgaan. Daar is ’n hoogtebeperking tot ons oos van Pretoria kom, dan sal ons
