vreeslik huil, het hy amper die oop graf ingeduiwel. Die kind moet onmiddellik ’n goeie bril kry, al sal hy dan lyk soos ’n muggie met ’n duikbril op.
Eintlik behoort die kwessie van kinders geen rol te speel in ’n moontlike huwelik tussen hom en Elna nie. Hulle is albei blakend gesond en kan, soos hy vir haar gesê het, superieure kinders hê. Of hulle kan, soos hy ook gesê het, besluit om geen kinders te hê nie. Glipse buite rekening gelaat. Dis nie die einde van die wêreld nie. Hulle kan saam haar babasussie grootmaak, dink hy roekeloos. En as die samelewing sy neus wil optrek oor die stukkie ondertrouery, is dit hulle probleem, nie syne en Elna s’n nie.
Maar Elna voel skynbaar anders. Sy het baie subtiel te kenne gegee dat sy nie ’n liefdeslewe met voorwaardes en beperkings verlang nie. En as sy met die Ponter-vent trou, verwag sy miskien om kleine Einsteins voort te bring?
Ag, hy word so moeg vir hierdie getob, dink Christopher Ligthart. Wat ’n parodie het sy naam geword. “Swaarhart”, moet hy eintlik heet.
Klaas kom by hulle aansluit, wat vir Corlia die geleentheid bied om kamer toe te gaan. Sy het tog gevoel sy stel die twee jongmense in ’n verleentheid deur hulle alleen te los.
“Nou ja, nou is jou ma ook nie meer daar nie,” meen Klaas tydens ’n musiekverposing voordat ’n speurreeks begin.
“Ja. Tog snaaks om te dink dat sy vanaand daar onder die elemente lê, grond en wind en weer en donkerte, en dit maak nie saak nie.”
Dis vir hulle duidelik dat haar ma se dood voorop in Elna se gedagtes gebly het tot nou toe. Hoe anders dan? Dis tog ’n ingrypende ding om met jou te gebeur. Christopher kan hom nie indink hoe dit moet wees om sy ma te verloor nie. Dit sal voel of ’n ster op die aarde geval het om ’n dooie kol te maak waar niks ooit weer sal groei nie.
Ook in Corlia se gedagtes bly die gebeure van die afgelope dae voorop. Iewers is daar verband en samehang tussen alle dinge, besef sy. Die dood van Makkie het vanaand vir Elna onder hulle dak ingebring. En Elna se teenwoordigheid het vir Christopher vroeg teruggebring van Phoebe van Duifhuis af, daarvan is sy oortuig. Eenmaal hier, het hy sit en smeul van donker, ingehoue gevoelens wat selfs sy as moeder nie kon peil nie.
Sy het bedoel om te kom slaap, maar nou is die slaap ver van haar af. Sy staan op en haal haar fotoalbums uit die kas. Hoe lank laas het sy hierna gekyk? Die foto’s van haar en Makkie is nog geneem met ’n bokskamera, ’n Brownie as sy reg onthou. Die hoekies wat die foto’s moet vashou se gom begin losgaan, sommiges is vermis. Hoe bly is sy dat sy nie in latere tydperke van ontkenning die foto’s vernietig het nie.
Hoe verstoke was hulle tog. Kyk die armoedige rokke, kyk die armoedige huisie op die agtergrond, met die bamboesheining wat die slordige voorstoepie moet wegsteek. En tog was hulle twee mooi meisietjies. Makkie die jongste maar ook die stewigste van die twee, met blink, gesonde vel. Sy was lui vir skool, vroeg reeds vol muisneste wat verhoed het dat sy matriek kry. Waar sy vir Ossie uitgekrap het, sal niemand ooit weet nie. Hulle ouers het nog gelewe toe sy trou, maar voor Corlia se troue is hulle dood, vyf maande uit mekaar. Die huwelik met Ossie Osman het Makkie baie gou fleur-af gemaak.
Corlia, oftewel “Struisie”, se eerste regtige kêrel was Klaas Ligthart. Sy was pas in Pretoria toe sy die jong student by ’n kerkjeugaksie ontmoet. Hy het hom nie daaraan gesteur dat sy in ’n apteek werk nie, terwyl studentemeisies dwarsdeur haar kon kyk. Vir hom is niks of niemand benede peil nie. Hy was trots daarop dat sy so goed met die publiek kommunikeer. Sy, Corlia, was vir hom die mooiste ding op aarde.
Die herinnering maak haar hande tussen die swart blaaie stil. Miskien is dit die rede waarom sy so onrustig was toe sy hoor dat Christopher en Elna albei na die jeugsaamtrek toe gaan. Toe het sy die dwase ding gedoen om vir Elna te gaan verneder. Sy besef nou dat sy weinig kan doen om daardie wond te heel. Die roof moet met die tyd maar dik genoeg word. Dit hoef nie te verhinder dat gesonde nuwe weefsel groei nie.
Elna is onder haar dak, vriendelik en gaaf, maar sy is soos ’n wildsbokkie wat ’n skok teen ’n elektriese heining opgedoen het, en nou versigtig daarvan wegskram. En miskien het sy, Corlia, in haar waanwysheid juis die teenoorgestelde bereik van wat sy wou, en het sy vir Christopher op ’n sekere manier van die meisie bewus gemaak.
Met hande wat amper huiwerig is, haal Corlia die volgende album te voorskyn. Dit is die verhaal van haar eie gesin; van Klaas se gradeplegtighede, hulle troue, al die baie funksies wat hulle moes bywoon.
Dan kom Christopher by. Eers net ’n toegerolde wit papie, met ’n kwassie babahare wat bo uitsteek. Of ’n kaal boepenslyfie met wegstaantoontjies, heerlik uitgestrek op sy badhanddoek. Talle foto’s tuis met ’n flitskamera geneem deur haar en Klaas. Christopher in talle speelsituasies, met modder, met die sproeier, skoppelmaai. Ook die eindelose skoolfoto’s. Etlike pragtige ateljeefoto’s met spesiale geleenthede. Miskien het ons Christopher uit die staanspoor tot afgod gemaak, besluit sy week. Sy het tog so gesukkel om kinders te hê.
As sy klaar deurgeblaai het, besluit sy om hierdie album op haar seun se bed te gaan neersit. Miskien sal hy graag weer daarna wil kyk, dit môre dalk vir Elna wys.
Omdat sy bed so netjies is, sit sy die album op sy lessenaar neer. Sy sien dieselfde koevert daar lê wat sy vriend, Blomerus Graham, nou die dag hier afgegee het. Buite-op het in Graham se handskrif gestaan: Pêl, hiermee die gevraagde. B.
Dit was al, en sy het nie verder daaroor gewonder nie. Nou sien sy die punt van ’n opgevoude, gedrukte stuk uitsteek, en sy onthou dat Blomerus ’n student in die regte is. Hulle is nie mense, hulle Ligtharts, wat in mekaar se besittings krap nie.
Dis vir Corlia meteens asof sy onder ’n groot, helder, ontledende lig verkeer. Oomblikke lank staan sy so.
Dan trek sy die vorm uit en vou dit oop. Daar is penmerkies op aangebring, waarskynlik deur Christopher? Boaan staan: VERKLARING VIR DOELEINDES VAN ’N HUWELIK. En onder, bo vier fyngedrukte kolommetjies: VERBODE GRADE VAN VERWANTSKAP. Sy begin lees, en spoedig verstaan sy waarom die penmerkies daar is. Dis afgemerk soos ’n OXO-spel: Vader se vader se vrou; suster se dogter se dogter; seun se dogter se man; vrou se …
Sy strompel terug kamer toe. Wanneer sy reeds die bedlampie afgeskakel het, marsjeer die sinsnedes nog deur haar brein: Vader se vader se … dogter se … broer se … suster se seun se …
Corlia Ligthart smoor haar gesig diep in die kussing.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
