sake in die Kaap, monsieur.”
“Dringende sake se voet!”
Hy draai om om die twee here wat intussen ook ingekom het, te help. Hulle wil net vars perde hê en dit neem hom nie lank om hulle weg te help nie. Dan keer hy terug na Celèste wat intussen haar koffie gedrink het en gereed is om te vertrek.
“Jy kan jou reis môre voortsit,” brom hy koppig.
“Ek kan nie. Ek móét dan al in die Kaap wees. My baas, monsieur De Bordeaux, word onskuldig in die Kasteel gevange gehou en ek móét met die kommandeur gaan praat.”
Daar is ’n flikkering in die man se oë.
“Le comte De Bordeaux?” wil hy met vernoude oë weet.
“Dis korrek, monsieur.”
Hy haal diep asem. “Wel, as dít die geval is, mag ek u seker nie keer nie. Ek sal u ’n perd gee, mademoiselle. Dis nou wel ’n merrie, maar sy kan ry soos die wind, dit verseker ek u.”
“Merci, monsieur … dis baie gaaf van u.”
“Sorg jy maar net dat jy in een stuk by die Kasteel uitkom.”
Die herbergier doen sy woord gestand. Die merrie wat hy aan Celèste gee, is ’n vinnige, gewillige dier met min nukke. Van die ander twee besoekers aan die herberg is daar geen spoor nie. Die nag het hulle ingesluk.
Terwyl sy nou ietwat meer gerus voortry, dink Celèste aan monsieur Armand de Bordeaux om wie se ontwil sy hierdie gewaagde avontuur aangepak het.
Die graaf van Bordeaux is nie sommerso ’n man nie. Hy is ’n spesiale soort man en vir haar natuurlik baie spesiaal. Hy is ryk, aantreklik, gewild en bemind. Hy is die droom van elke jongmeisie wat nog nie getroud is nie. Hy is alles wat ’n meisie se hart kan begeer, maar hy behoort aan mademoiselle Madeleine Tredoux … een van die mooiste meisies in die Kaap.
Celèste trek ’n gesig. Dis vermetel van haar om te dagdroom oor haar werkgewer. Die man het haar nog nooit eens raakgesien nie, behalwe toe hy haar ’n paar dae gelede gevra het om die leersak te bewaar. Dit was die eerste keer dat hy direk met haar gepraat het. Dit was die eerste keer dat hy iets anders gesê het as om bloot te groet.
Armand de Bordeaux is salig onbewus daarvan dat die kamermeisie in sy diens hom byna verafgood. As hy haar gevoelens kon raai, sou sy dalk haar werk kwyt gewees het – veral as hy moes weet dat sy nie ’n meisie is wat maklik ’n droom laat vaar nie. Sy sal haar daarby berus dat hy buite haar bereik is die dag wanneer hy en Madeleine Tredoux voor die kansel staan. Dan eers sal sy ophou om te droom.
Sy skrik op uit haar gedagtes toe sy ’n beweging voor haar in die pad sien. Sy hou haar perd in, onseker oor wat sy moet doen. Dan voel-voel sy na die koue metaal van die rewolwer teen haar linkerheup. As iemand haar gaan voorlê, gaan sy nie sonder ’n geveg oorgee nie. Sy het nog ’n mes ook … een van die Oosterse krisse wat monsieur teen ’n muur in sy studeerkamer uitstal.
Die dowwe skaduwee neem vorm aan. Dis ’n man te perd en dis duidelik dat hy haar inwag.
Celèste sluk hard. Wie weet hoeveel mans daar nog in die bosse langs die pad skuil? Hoe moet sy by hom verbykom?
Dis onsinnig om die hele tyd net te sit en te wag om te kyk wat gebeur. Op ’n stadige stap gaan sy nader, haar hand spring gedurig op die kolf van die pistool. Haar perd proes onrustig en kopspeel in die bries. Celèste sit haar hand paaiend teen die perd se nek om die dier te kalmeer.
Die ruiter voor in die pad bly nog roerloos staan. Hy weet dat sy niks anders kan doen as om by hom verby te gaan Kaap toe nie. Deur die bosse sal sy nie jaag nie. Die perd mag ’n been in ’n slaggat breek. Stadigaan neem ’n plan vorm aan in Celèste se kop. Dis gewaag, maar dit mag dalk werk. Sy laat toe dat die perd op sy stadige stappie al nader aan die ruiter beweeg. Deurentyd hou sy ook die donker bosse dop. Sy wil nie onverhoeds betrap word nie.
Sowat twintig treë vanaf die ruiter in die pad, gee sy skielik haar perd spore. Die dier skiet vorentoe en pyl reg op die verbaasde man af. Celèste hou haar kop laag langs die nek van die perd en byt op haar tande. As daar nog baie mans in die bosse skuilhou, gaan hulle haar voorkeer.
Twee ander mans spring agter die bosse uit en probeer Celèste se perd in haar dolle vaart keer, maar hulle slaag nie daarin nie. Sy en die perd is by hulle verby nog voordat hulle behoorlik tot verhaal kon kom.
Van een ding is Celèste seker. Die res van die rit na die Kaap gaan nie sonder voorval wees nie. Daardie drie mans gaan nie sommer tou opgooi nie. Al wat sy nou kan doen, is om so vinnig moontlik tot by die volgende herberg te jaag, daar perde om te ruil en dan soos die wind na die Kasteel koers te kies.
Haar perd begin egter reeds moeg word. Sy beur nog gewillig vorentoe, maar die pas is nie meer so vinnig nie. Sy raak bekommerd. Dalk het sy die dier te veel gedryf. Sê nou die merrie laat haar sommer hier in die middel van die veld in die steek? Met die drie ruiters op haar hakke is dit nie ’n moontlikheid waaraan Celèste graag dink nie.
Die perd se pas verslap opmerklik. Celèste raak paniekerig. Telkens kyk sy terug na die flou verligte pad en dan verbeel sy haar dat sy die ruiters nog kan sien. Voor haar is daar net duisternis. Daar is geen teken van ’n lantern wat die teenwoordigheid van ’n herberg aandui nie.
“Asseblief, my perdjie …” soebat sy op ’n fluistertoon. “Jy kan nie nóú tou opgooi nie.”
Die perd kan nie meer nie. Sy draf nog net natgesweet voort, maar daar is geen krag meer in haar nie. Sy het reeds alles wat sy kon, gegee.
Celèste sluk hard. Dalk moet sy te voet probeer wegkom. Dan ruk sy om toe sy die geklap van perdepote hoor. Is dit vriend of vyand? Sy wil nie wag om uit te vind nie. Dit mag haar drie agtervolgers wees.
Vinnig glip sy uit die saal en hardloop na die beskutting van die naaste bosse. Net een man te perd kom nader. Hy ry vinnig asof hy baie haastig is. Sy swart mantel bol uit in die wind en die wit pluim in sy hoed glim in die duister.
Dan is hy net ’n paar treë van haar af en met ’n skok herken Celèste die ligte, vloeiende maanhare, die een wit voorpoot en die swiepende, bleek stert van die skimmel.
“Monsieur le comte!” gil sy terwyl sy agter die bos uitspring om hom te keer voordat hy te ver is. “Monsieur le comte!”
In die diep skaduwees ’n ent agtertoe, hou drie ruiters hulle perde in. Vannag is hulle plan in die wiele gery, maar môre is nog ’n dag.
2
Armand de Bordeaux hou sy perd in toe hy die meisie se gille hoor. Net ’n oomblik lank aarsel hy voordat hy omdraai en terugry na waar die meisie agter die bosse uitgekom het. Sy swaai met haar arms sodat hy haar moet raaksien.
Dan klim hy van sy perd af.
“Monsieur! Ek is só bly u is veilig! Wat het gebeur! Ek dag u is in die Kasteel! Hoekom het hulle u dan vrygelaat?”
Sy praat opgewonde en deurmekaar terwyl hy vol ongeloof na haar staar en nie werklik kan glo wat hy sien nie. Celèste du Toit was nog maar altyd ’n stil meisie wat altyd op haar plek is en haar te alle tye voorbeeldig gedra het. Hy het nie die vaagste benul wat kon gebeur het om haar só te laat optree nie.
“Stadig nou, mademoiselle! Ek wil eers
