hoor nie en dit aan jou oorlaat om die situasie aan jou ontstoke ouers te verduidelik. Alleen die gevolge te dra en die bom te probeer ontlont …
Die minste wat hy kon doen, was om uit ordentlikheid die volgende oggend terug te kom, sy man te staan en te erken dat hy oortree het – nie weg te kruip en nooit weer sy gesig by haar ouerhuis te wys nie. Dis maklik om nou kamma dapper te wees, te erken dat alles sy skuld was. Maar dis te laat. Nege jaar te laat. Sy gaan nie toelaat dat hy haar lewe van voor af omkeer nie.
Dis regtig jammer dat sy en Fiela nie eerder Margate of Mauritius toe gegaan het nie, jammer dat hulle op Capri beland het by die taxidrywer en sy ewe gierige familielid. Veral jammer dat Duard juis daardie simpel sipresboom reg langs die hotel gekies het om onder te sit en teken … Alles net so ’n ongelukkige sameloop van omstandighede soos daardie nag in Bloemfontein. Daar’s niks wat sy daaraan kan doen nie. Sy kan Duard nie belet om op die eiland te woon nie. Maar sy gaan hom nie toelaat om haar te ontstig nie. Duard Hofmeyr is oor en verby. Geskiedenis.
Met die besluit geneem, kry Valdi gemoedsrus. Sy neem nog ’n sluk van die pienk borreltjies.
“Die arm man se sjampanje smaak heerlik!” Sy glimlag vir Luca.
Nie so “arm” as ’n mens na hierdie juweel van ’n gastehuis kyk nie, dink Fiela. Die Campari smaak vrank, maar sy sluk haar glas leeg. Dalk sal hul baster Italiaanse gasheer netnou ’n lekker bottel rooiwyn uithaal. Italianers is mos wyndrinkers, volgens wat sy al gehoor het. Luca de Lange is ryk en cute daarby, maar hy stel ooglopend meer in blondines belang as in rooikoppe. Sy gee nie om nie. Die volbloedboer is meer haar styl, al dra hy ’n verfbesmeerde kakiebroek en ry hy met ’n geroeste skeepswrak pleks van ’n Alfa of ’n Ferrari.
“Hoe groot is die pensione?” vra Fiela.
“ ’n Tweeverdieping, soos jy kan sien. Sewe dubbelkamers met en suite-badkamers,” antwoord Luca. “Ons kan veertien gaste huisves, met ’n eetkamer, sitkamer en televisiekamer, en ’n balsaal wat ons vir troues gebruik.”
“Sjoe, troues?” Fiela is beïndruk.
“Troues en onthale, maar dan kry ek ’n span spyseniers, kelners en skoonmakers. Op die oomblik is ons in laerat. Die kok het ’n virus opgedoen en die plek is leeg. Slegs drie kamers is in gebruik, behalwe jou en Valdi s’n. Maar julle is nie gaste nie, julle bly gratis.”
“Dis darem vreeslik gaaf van jou, Luca. Duisend dankies.”
“Wag eers ’n wyle met die bedankings. Môreoggend voel julle dalk dis ’n slegte ruil, julle trek aan die kortste ent.”
Fiela se wenkbroue vorm twee vraagtekens. “Hoe dan? Hierdie is vyfsterweelde. Hoekom sal ons voel ons trek aan die kortste ent?”
Luca lyk ongemaklik. Sy ekspressiewe oë skimp na sy vriend se kant toe en hy kug verskonend.
“E … Duard, het jy die transaksie aan die dames verduidelik?”
Duard lyk ook nie heeltemal op sy gemak nie. “E … ek reken so.”
“Watse transaksie?” konfronteer Fiela die twee vriende.
Luca lyk bekommerd en dis Duard wat antwoord. “Dat julle sal moet kos maak.”
“Ons eie ontbyt kry en so?”
“Nie net dit nie, nie net vir julself nie. Bietjie meer …”
Valdi onthou hy het so iets genoem, netnou voor hulle gery het, maar dit was baie vaag en als was so deurmekaar. Hy het wel van omelette en terte en sulke goed gepraat, maar hulle het gedink dis sommer gesels. Gaan hulle nou vir al die gaste moet kook?
Ongeveer dieselfde tyd wat Valdi se brein inskop, kliek Fiela ook wat die ruiltransaksie behels.
“Jy bedoel ons moet wérk vir ons kamer? Sing for our supper?”
Luca lyk apologeties. “Hier is wel ’n kamermeisie wat skoonmaak, maar ek sit in ’n penarie met ses gaste – vier volwassenes plus twee kinders – sonder ’n kok en sonder ’n kelner om hulle te bedien. Duard het gesê een van julle is ’n dieetkundige, en ek het gehoop dis ’n aanvaarbare reëling. Dit spyt my …”
Fiela is bang hy skop hulle uit. Waar kry hulle weer sulke weelderige losies? Als is so peperduur, hulle sal selfs ’n jeugherberg maar net-net kan bekostig, indien Capri ooit so iets het, en dís in elk geval erger as ’n skoolkoshuis sonder ’n subsidie. Die enigste ander opsie is slaapsakke op die strand.
Haar ondervinding as sepiester kom nou nuttig te pas. Onder in Fiela se glas is nog ’n laaste paar borrels wat sy nonchalant wegsluk. Sy speel tans in ’n TV-reeks waarin sy die rol van ’n verleidelike leerlingverpleegster vertolk op wie die helfte van die manspasiënte verlief raak. Sy toor nou die glimlag op wat sy gebruik het om ’n rugbyheld met twee gebreekte bene sy krukke te laat neergooi en swymelend in haar arms te laat val.
“Daar was ’n klein misverstandjie, maar dis als reg. Jou aanbod bly ’n wonderlike bargain, Luca, en pas ons perfek. Valdi is die sjef, ek’s die kelner, en saam vorm ons ’n mean team!”
Valdi stuur verwoed noodseine uit, maar Fiela maak nie oogkontak nie. Sy lag tintelend. “Vivaldi en Filandia to the rescue!”
Luca hou van die musikale klank daarvan. “Tiepolo!” roep hy. “Per favore, bring vir ons ’n lekker bottel rooiwyn. Orvieto.”
“En ek sal die skottelgoed was,” bied Duard aan.
“Akkoord!” stem Fiela dadelik in en verseël dit met ’n handdruk, voor hy van plan verander.
“Tiepolo!” roep Luca weer. “Twee bottels! Ons het ’n dubbele viering.”
Een van die gaste kom op die terras uit, ’n Amerikaner, op soek na hul gasheer. Hy het inligting nodig oor hoe om by die Blou Grot uit te kom. Luca beduie hom na die kaai, waar roeibootjies en gidse regstaan om besoekers na die eiland se beroemdste toeristeaantreklikheid te neem.
“Hoe kom ons by die kaai?” wil die Amerikaner weet.
“Per taxi is die gerieflikste, meneer Anderson,” raai Luca hom aan. “Maar wees versigtig vir toeristetaxi’s wat besoekers uitbuit. Wettig gelisensieerde taxi’s met vasgestelde tariewe is groen, met ’n blokkiespatroon op die deure. Indien julle beplan om ’n week of langer in Italië te bly, sal julle geld spaar deur ’n reispaspoort te koop by enige groot stasie.”
“Het jy vir ons ’n brosjure met die tariewe, meneer Dilange? En van die Blou Grot? En poskaarte?”
“Sekerlik. Stap saam.” Luca stap vooruit na die ontvangstoonbank, om onder meer ook vir Tiepolo aan te jaag.
Valdi wag tot hulle buite hoorafstand is, dan vaar sy teen Fiela uit.
“Jy’s nie nou in daardie stuitige sepie van jou nie! Hierdie is die regte lewe. Wat makeer jou om in te willig? Ek kan g’n Italiaanse terte en pannekoekerige visgoed maak nie!”
“Jy kan, jy’s mos ’n dieetkundige.”
“ ’n Dieetkundige, ja, nie ’n sjef nie!”
Fiela hou haar onskuldig. “Wat’s die verskil?”
Valdi
